Om nog een beetje actief te zijn in het Coronajaar 2020 zou ik met een paar vrienden gaan fietsen in de Vogezen. Gegeven de toegenomen onzekerheden met betrekking tot de Coronamaatregelen in combinatie met de slechte weersvoorspellingen besloten we om het dichter bij huis te houden en te gaan sporten in Zuid-Limburg. Aangezien er op de zondag van ons verblijf een Ironman werd georganiseerd besloten we om daar dan ook maar aan mee te doen. Het ging wel om een 5150, oftewel 1.5km zwemmen, 40km fietsen en 10km lopen (samen 51.50 kilometer, vandaar de naam). In het Nederlands is dit gewoon een Olympische afstand.
Op donderdag hebben we een flink stuk gefietst over de minder bekende klimmetjes in Zuid-Limburg. Vrijdag hebben we ter afwisseling met mountain bikes onze rondjes gedaan en vervolgens op zaterdag nog een ongestructureerde route op de racefiets. Kortom, de benen waren al aardig op de proef gesteld voordat we zouden starten in Maastricht. Maar niet fietsen in de dagen ervoor was natuurlijk ook geen optie.
De weersvoorspellingen waren niet geweldig in aanloop naar ons verblijf met veel potentiële regen. In de praktijk viel het gelukkig mee en hebben we op een enkele regenbui na gewoon goed weer gehad. Om zondag genoeg tijd en rust te hebben ben ik zaterdagmiddag al naar de startlocatie gegaan om mijn startspullen op te halen en mijn fiets in te checken. De transitiezone was op een groot grasveld vlakbij de zwemstart en alles was goed aangegeven. Ik moest wel een Coronacheck op mijn telefoon doen en mijn temperatuur werd gemeten maar dat leverde geen nare verrassingen op.
Erwin startte ook op de 5150 en Ton, Frans en Patrick vormden een relayteam. Grappig om te zien dat iedereen toch wel nerveus werd naarmate het startschot dichterbij kwam. Het maakt niet uit hoe onbelangrijk en hoe weinig ambities je hebt, als er een startnummer wordt opgespeld is het voor het echie. Zondagmorgen waren we ruim op tijd aanwezig om alle laatste zaken in orde te maken en de exacte doorstroomrichtingen in de tranisitiezone te verkennen. ‘s Nachts had het geregend maar overdag was het gelukkig droog en dat maakte het wachten op de start een stuk aangenamer.
Om 10 uur werden de pro-mannen weggeschoten gevolgd door de pro-dames 5 minuten later. Daarna konden de Age Groupers middels een rolling start het water in. Dat betekende elke 5 seconden 3 triatleten. Het water was fris maar zelf vond ik het niet koud (Ton dacht daar anders over). Door de rolling start heb ik geen moment last van anderen gehad, ik kon de anderhalve kilometer zonder problemen zwemmen. Wel leek het veel langer voor mijn gevoel, het was telkens een verrassing waar de volgende boei zou liggen. Ik dacht dat ik wel aardig aan het zwemmen was, maar blijkbaar was ik toch vermoeider dan ik dacht. Ook stond er iets van stroming wat te zien was in het tempoverschil heen en terug. Uiteindelijk deed ik 31 minuten over iets meer dan 1500 meter en dat was een stukje trager dan ik had ingeschat.
T1 verliep zonder drama, niet supersnel maar ook zeker niet te traag, en na enkele minuten zat ik op mijn tijdritfiets. Ik voelde de afgelopen dagen wel in mijn benen, maar minder erg dan ik had verwacht. Door het parcours met veel draaien en keren was het moeilijk om in een ritme te komen en ik durfde ook niet overal in de tijdrithouding te fietsen, daarvoor waren er te veel bochten, hobbels en gladheid op de weg. Ook op het fietsparcours viel de drukte erg mee en ik heb niemand echt zien draften. Er stond nog behoorlijk veel publiek langs het parcours waardoor er overal enthousiaste aanmoedigingen waren. De laatste kilometers waren redelijk vlak en rechtdoor en daar kon ik eindelijk lang in de tijdrithouding zitten en gewoon trappen, dan weet je ook weer waarom je een tijdritfiets hebt. Over het fietsen deed ik 1 uur en 10 minuten met 241 watt NP. Zeker niet briljant, maar dat wist ik van tevoren al. Frans fietste op zijn racefiets trouwens dezelfde tijd, en dat was zeker wel rap.
De eerste loopmeters waren even zoeken naar een goed tempo en goed gevoel, 40 kilometer fietsen voelt toch anders dan de 20 kilometer van de sprint in Almere. Na een kilometer kwam het tempo er in en kon ik een redelijke intensiteit aanhouden. De kilometers tikten langzaam af en waren verder weinig spectaculair. Af en toe haalde ik iemand in en af en toe werd ik ingehaald. Een gemiddeld kilometertempo van 4 minuut 25 seconden is een stuk trager dan normaal maar ook voor nu gewoon niet meer dan er in zit. Na 2 uur, 31 minuten en 42 seconden kwam ik over de finish. Lekker om weer eens een medaille omgehangen te krijgen en weer echt moe te zijn van een wedstrijd. Patrick was toen al binnen en uiteindelijk is ‘The B-Team’ tweede geworden in de relay series. Erwin had al een tijd niet meer gezwommen en hij had last van zijn wetsuit en/of trisuit. Hij zwom het grootste gedeelte schoolslag en dat schiet niet op. Bij het fietsen verloor hij een afdekkapje van zijn fiets en moest hij teruglopen om dat op te halen. Goed sjacherijnig begon hij dus aan het lopen, maar dat ging gelukkig erg goed en met die positieve noot kwam hij over de finish.
Erg leuk om nog een OD te hebben gedaan dit jaar, zeker onder het label van Ironman. Over een krappe 3 weken staat het NK run-bike-run in Almere op het programma, hopelijk gaat dat door. Tot dan maar eens weer serieus gaan trainen en kijken of ik daar een echte prestatie neer kan zetten.
Kleine edit: met de maatregelen die vanavond bekend gaan worden gemaakt acht ik de kans dat het NK run-bike-run doorgaat nihil, dan maar een krat bier halen.
Hier de uitslagen: https://results.sporthive.com/events/6714452708974914048