Voor 2020 had ik de nodige ambities en ik had me al voor een aantal mooie wedstrijden ingeschreven. Zoals bekend werd alles afgelast en ik was dan ook blij dat de Duin triathlon op 30 augustus als eerste echte triathlon in 2020 (in Nederland dan) doorgang zou vinden. Tot eind mei kon ik mijn motivatie nog wel hoog houden en was mijn vorm beter dan ooit, maar daarna zakte het langzaam weg. Ik bleef uiteraard wel trainen en zorgde ervoor dat mijn gewicht niet te veel opliep, maar met name op de fiets werd het allemaal wel wat minder.
De triathlon bij Almere Duin zou een sprint zijn, dus kort en heftig, en al is dit normaal niet mijn favoriete afstand voor nu was het prima. Het weer was nogal uitdagend geweest met veel wind en regen, en de dag ervoor was Challenge Davos voortijdig afgeblazen vanwege onbegaanbare wegen en onweer dus het zou spannend worden hoe het in Almere zou zijn. Samen met IZGS-clubgenoot Kees reed ik zondagochtend, gelukkig niet al te vroeg, naar de altijd pittoreske Flevopolder. Het had al flink geregend die dag maar gelukkig was het bij aankomst droog.
Uiteraard gold er een Coronaprotocol en daar zijn we inmiddels wel aan gewend. De inschrijving en transitiezone waren goed en logisch georganiseerd. Het was weer even goed nadenken hoe het allemaal ook alweer moest qua spullen en organisatie, mijn laatste triathlon was inmiddels meer dan een jaar geleden, maar ik geloof dat het allemaal wel is gelukt. De start was om 10:45 en nadat ik een aantal bekenden had gesproken die ik eigenlijk alleen bij triathlons tegenkom, altijd gezellig, liep ik ruim op tijd richting de zwemstart.
De week voor de Duin triathlon had ik de Gouwzee op en neer gezwommen en dit was een prima voorbereiding voor het zwemmen in het IJmeer. De golven waren best hoog en ik was blij dat we maar 750 meter moesten zwemmen. Het stuk naar de eerste boei was nauwelijks te doen met tegemoetkomende golven, ik heb nog nooit zoveel schoolslag gezwommen in een triathlon om op adem te komen. Erg vermakelijk, niet snel. Na de eerste boei ging het een stuk beter en vanaf dat punt kon ik redelijk normaal borstcrawl zwemmen. Blijkbaar waren de boeien afgedreven (of bewust iets korter neergelegd), want ik had zo’n 550 meter gezwommen. De tijd van bijna 13 minuten correspondeerde wel met een normale sprintafstand. Voor de series die na ons kwamen werd het zwemmen vervangen door een extra stuk lopen, de omstandigheden werden te gevaarlijk geacht.
T1 ging niet heel snel, maar zonder problemen en ik kon aan het fietsen op de dijk beginnen. Twee rondjes van 10 kilometer met het eerste stuk de wind flink tegen (ik geloof niet dat mijn teller boven de 30km/u is gekomen) en dientengevolge het tweede stuk met de wind flink in de rug. Ik heb veel te weinig getraind op de tijdritfiets de afgelopen tijd en dat bleek uit de wattages die ik trapte. Uiteindelijk kwam ik op gemiddeld 240 watt uit wat een waarde is voor een halve triathlon, niet voor een sprint. Duidelijk dat ik meer uren op mijn Argon18 moet doorbrengen. Ook hier was het parcours aan de korte kant, in totaal fietste ik een kleine 18 kilometer.
Aangezien ik met sokken wilde lopen om blaren te voorkomen duurde T2 nogal lang, maar verder ook soepel. Mijn benen voelden nog prima, waarschijnlijk ook doordat ik niet echt had doorgefietst, en ik kon meteen een aardig tempo lopen. Clubgenoot Ernst, die veel sneller zwemt, zat nog voor me op het parcours en liep als een worst ver genoeg voor me om gemotiveerd te zijn vooral hard door te lopen. Ook het loopparcours bestond uit twee rondjes. Mijn tempo was goed, maar niet geweldig, en ik kon de intensiteit hoog houden en in de tweede ronde kwam ik bij Ernst aan. Na even met het opgelopen te hebben liep ik weer verder in mijn eigen tempo richting de finish. Het lopen was wel 5 kilometer trouwens. Echt moe word je niet van zo’n sprint (ik weet het, dan moet je maar harder gaan), maar voldaan was ik zeker na deze eerste triathlon van 2020. Of het motiveert om weer serieus te gaan trainen weet ik niet. Hoorn 70.3 begin oktober staat nog op het programma en ook Ironman Cascais begin november is nog niet afgelast. Ik hoop met name dat Hoorn doorgaat en ga me daar de komende weken maar op richten.
