Ironman Maastricht is in 2018 mijn hoofddoel en in het voorseizoen had ik naast wat hardloopwedstrijden niets groots gepland. Na de halve marathons van Egmond, Spaarnwoude en Zandvoort was Bilzen 111 mijn eerste triathlon. Het hardlopen ging goed, en het leuke van een kleine loop als Spaarnwoude is dat ik met een 1:25:21 tweede overall en eerste in mijn leeftijdscategorie werd. Na de halve marathon van Zandvoort verschoof de focus naar het fietsen. Ik heb weer eens de tijdrit van Almere gedaan (dat was de tweede keer dit jaar dat ik op de tijdritfiets zat) en ook de Amstel Gold Race stond op het programma. Om er een nuttige training van te maken hebben we de vrijdag voordien het parcours van Ironman Maastricht gefietst.
Daarnaast heb ik veel en lang op de tijdritfiets gezeten. Voor Bilzen heb ik al meer trainingen van 100 kilometer en langer gemaakt dan in voorgaande jaren over het hele jaar. Ook ben ik lid geworden van triathlonvereniging IZGS te Haarlem om mijn zwemmen een boost te geven. Tenslotte ga ik sinds een paar maanden wekelijks naar yoga bij Eva’z in Heemstede.
Kortom, ik was wel klaar voor Bilzen en had er zin in. De afstanden van een 111 zijn 1 kilometer zwemmen, 100 fietsen en tenslotte 10 lopen (vandaar de 111 dus). Eigenlijk is het een kwart triathlon met iets meer fietsen. Of een halve triathlon met iets minder zwemmen en lopen. In elk geval een nieuwe afstand voor me en hoe dan ook een eerste triathlon pr dit jaar.
Aangezien ik pas om 13.20u zou starten kon ik relatief uitslapen en in alle rust richting het zuiden rijden. Het mooie weer van de vorige dagen hield er even mee op en de slagregens die de auto teisterden beloofden weinig goeds. Eenmaal in Bilzen aangekomen bleek het wel mee te vallen en tijdens de wedstrijd zelf is het verder droog gebleven. Het ophalen van startbescheiden, klaarmaken van alle spullen en inrichten van de transitiezone ging zonder problemen. Een ‘marker’ vinden om de plek van mijn fiets terug te vinden was lastig, er waren weinig kenmerkende herkenningspunten. Uiteindelijk heb ik gesettled op ‘de derde lantarenpaal na het hek’ en dat bleek te werken.
Het kanaal waar gezwommen moest worden kende een steile berm. Het was dus een kwestie van springen en hopen dat je niets was vergeten, want terug 
het water uit zou niet meer lukken. Ook was het even afwachten hoe koud het zou zijn, maar dit bleek mee te vallen. Ik had nog maar één keer eerder dit jaar in open water gezwommen en mijn tempo viel toen niet echt mee. Wel weet ik inmiddels dat het de kunst is om vooral rustig te blijven en me een beetje op de techniek te focussen. Van de drukte had ik weinig last en bij het keerpunt zag ik dat ik niet laatste lag. Om uit het water te komen moest je via een soort pallets langs de kant omhoog klimmen. In de praktijk bleek dit prima te gaan. Ik had 950 meter op mijn Garmin staan en met een tijd van 17m30s was ik tevreden, dit is wat ik normaliter in goede doen zwem.
T1 ging op het gebruikelijke gevecht met mijn wetsuit na redelijk soepel en binnen 20 minuten was ik aan het fietsen. Het parcours bestond uit drie rondjes langs het kanaal en een gedeelte kende ik van de verkenning van het IM Maastricht parcours. In de praktijk bleek het minder snel te zijn dan ik had verwacht. Er waren een paar klimmetjes, nare 180 graden bochten en met name een gedeelte over een fabrieksterrein met grind en diepe kuilen en hoge drempels (de route was iets aangepast vanwege wegwerkzaamheden). Bij twijfel remmen, dus deze gedeeltes heb ik heel rustig gefietst. Gelukkig waren er ook veel lange stukken waar je door kon knallen. Ik wilde >240 watt trappen waar dit kon en daarmee haalde ik veel mensen in. De eerste ronde was na 32 kilometer volbracht dus ik had al door dat dit geen 100-plusser zou worden.
Ik had geen last van pijntjes in mijn nek en schouders en kon gewoon kracht blijven leveren. Yoga helpt hier naar mijn idee wel. Door de fietskilometers dit jaar bleef mijn wattage ook redelijk stabiel tot aan het einde. Af en toe werd ik ingehaald waarna in veel gevallen die persoon een snelheid ging fietsen die een stuk langzamer was dan ik daarvoor fietste. Afstand nemen en er hard voorbij gaan was dan het devies, maar dat kost natuurlijk wel kracht. In de derde ronde, waar de wind flink was toegenomen, werd ik ingehaald door een peloton van een mannetje of 7. Ook hier besloot ik er voorbij te gaan en toen doemde T2 al op.
Deze wissel verliep zonder problemen en binnen de 3 uur wedstrijd kon ik aan het lopen beginnen. Zonder enig gevoel in mijn voeten was het even zoeken naar een tempo maar toen dat onder de 4m30s/km bleek te liggen en ik mensen begon in te halen groeide mijn vertrouwen een beetje. Ik kwam echter niet hoger dan hartslagzone 2 en dat is voor een 10 kilometer niet intensief genoeg. Ik had gehoopt dichter naar de 4m00s-4m10s/km te kunnen gaan maar dat zat er gewoon niet in. Wel voelde dit als een tempo wat ik ook een halve marathon kan volhouden. Na een aanloop kom je in het finishgebied waar je eerst nog een stuk terug moet lopen. Het keerpunt van dit stuk werd gemarkeerd door een met stoepkrijt op de grond getrokken kruis (en een timingmat, dat wel).
Na 3 uur, 42 minuten en 44 seconden kwam ik over de finish. Mede dankzij de iets kortere afstanden ruim binnen mijn verwachte finishtijd. Vergeleken met mijn beste triathlon vorig jaar, TriAmsterdam, zwom ik nu vergelijkbaar, fietste ik iets beter (232 watt gemiddeld, NP 240 versus 224 en 228, met een hartslag die nu lager was) wat leidde tot een iets hogere gemiddelde snelheid (36.9 km/u versus 36.5) en was het lopen redelijk vergelijkbaar (al moest ik in Amsterdam wel een halve marathon lopen natuurlijk). Wel een klein beetje frustrerend dat ik daarmee 87e overall en 28e H40 werd, maar dat zegt denk ik genoeg over de kwaliteit van het deelnemersveld.
Al met al tevreden over deze leuke wedstrijd, op naar Nieuwkoop.