Het eerste hoogtepunt op sportief vlak dit jaar was de marathon van Rotterdam. In 2005 was dit de eerste marathon die ik liep, nadat ik was gerevalideerd van een motorongeluk tijdens een training op het circuit van Assen. Mijn femur (het grote bot in je bovenbeen) links was gebroken en de chirurg twijfelde of ik ooit nog normaal zou kunnen lopen. Om dat uit te vinden ben ik gaan trainen voor de marathon van Rotterdam, die ik in 3u26m16s liep, zodat de twijfel van de arts ongegrond bleek te zijn. Anyway, leuk om weer terug te zijn dus.
Op zaterdag stond de ‘kindermarathon’ van 1 kilometer op het programma, waar mijn dochter van 9 en oudste zoon van 8 aan meededen. Ondanks een valpartij met een flinke wond op zijn been deed mijn zoon het net onder de 5 minuten.
Mijn dochter finishte in 6 minuten en 20 seconden, wat flink sneller was dan de 7 minuten waar ik haar op had ingeschat. Belangrijker was de grote glimlach waarmee ze de kilometer aflegde. Het terugvinden van kinderen na de finish was één grote chaos, dat moet volgende keer echt beter. Ik had met mijn kinderen een vaste plek afgesproken dus dat leverde ons weinig problemen op.
Na zaterdagmiddag in de file te hebben gestaan kon ik zondagmorgen zonder problemen de route naar Rotterdam afleggen. Een mix van Alice in Chains, Pearl Jam, Metallica en Hatebreed moest me in de juiste stemming brengen, en toen ik de skyline van Rotterdam zag vanaf de Maasboulevard was ik er klaar voor.
Mijn moeder woont op loopafstand van de Coolsingel (en dat is iets minder dan 42 kilometer zoals werd gesuggereerd op Twitter) dus ik had geen problemen de auto zondagochtend te parkeren en ik kon me bij mijn moeder omkleden. Om niet te ver naar achteren te staan stond ik drie kwartier voor de start in mijn startvak, achter het startvak van de business runners. Na het optreden van de onvolprezen Leen Huizer klonk het startschot, waarna ik na een kleine anderhalve minuut de startstreep passeerde. Het eerste stuk over de Coolsingel was erg druk, maar ter hoogte van de koopgoot kon ik de trambaan op (wat vrijwel niemand deed) en kon ik 90% van de business runners passeren. Bij het opgaan van de Erasmusbrug, na ongeveer één kilometer, had ik geen last meer van de massa en kon ik mijn eigen tempo gaan lopen. De eerste kilometer ging in 4m26s, wat ik prima vond. Bovendien liep ik de tweede kilometer in 4m04s, zodat ik weer gemiddeld op mijn streeftijd voor de kilometer van 4m15s zat.
Mijn hartslag was op dat ogenblik wel te hoog, dus van kilometer 3 tot en met 5 moest ik op zoek naar een goede cadans. Uiteindelijk kwam ik in de juiste zone terecht en bleef mijn hartslag tussen de 170-175. Er stond flink wat wind, maar ik kon redelijk spelen met mijn snelheid en de kilometertijden lagen tussen de 4m05s en 4m20s. Het ging op dat moment erg makkelijk en achteraf had ik misschien iets meer moeten pushen, maar de wetenschap dat er nog een flink stuk gelopen moest worden maakte me voorzichtig.
Ik had de route psychologisch onderverdeeld in 4 stukken van 10 kilometer (na kilometer 40 is het uitlopen, die afstand tel ik niet mee). De eerste 10 kilometer sta je zo op scherp dat je niets voelt en alles kan. Proberen binnen de juiste hartslagzones te blijven zonder al te veel naar je gevoel (gevoel zegt alleen maar HARDER!) te luisteren. De 2e 10 kilometer begin je al iets van vermoeidheid te voelen, maar moet je nog een ongelofelijke afstand, dus hier begint de twijfel toe te slaan. Aangezien dit nog binnen de bekende trainingsafstand is is het ook hier een kwestie van boven een hartslag van 170 blijven, maar dit betekent wel iets meer pushen. Ik wilde de eerste helft binnen de anderhalf uur lopen, dus dit was een mooi doel om naartoe te lopen. Uiteindelijk lukte dit en passeerde ik het halve marathon punt na 1u29m28s.
De volgende 10km heb ik toen opgedeeld in twee stukken. Eerst een half uur kilometers van 4m15s blijven lopen, tot op het punt waar ik nog ongeveer een uur zou moeten lopen. De wetenschap dat ik over de helft was gaf niet direct vleugels, maar op de momenten dat ik me goed voelde kon ik redelijk doorlopen. Dit ging nog vrij soepel, ook omdat rond deze afstand de Erasmusbrug nogmaals werd gepasseerd en het rondje door Rotterdam-Noord begon. Overigens ongelofelijk wat een enorme hoeveelheden mensen er overal langs het parcours stonden, ook op Zuid. In de tunnel onder het Churchillplein zaten ongeveer 20 mensen te trommelen, wat een erg gaaf en motiverend geluid gaf. Na 30 kilometer zat ik op 2u08m11s. Mijn gemiddelde kilometertijd was derhalve 4m16,37s, oftewel iets boven de streeftijd van 4m15s. Een sub-3uur zat er toen theoretisch nog in, als ik me net zo goed zou blijven voelen als de eerste 30 kilometer. Mentaal zou ik me wel op kunnen peppen om nog iets meer te geven.
Maar goed, het is een marathon, dus de laatste 12 kilometer zijn volstrekt onvergelijkbaar met een op zichzelf staande 12 kilometer. Tot aan kilometer 35 ging het nog wel, al was wel duidelijk dat een tijd onder de 3 uur niet realistisch meer was. Vanaf kilometer 35 begon ik me zorgen te maken of een tijd onder de 3u10m wel haalbaar zou zijn. Alles deed pijn, wat geen probleem was, maar ik begon een beetje licht in mijn hoofd te worden wat niet helemaal de bedoeling was. Vlak voor kilometer 39 ben ik even gaan rekken en strekken, wat een goede investering van 30 seconden was aangezien ik daarna weer ‘normaal’ kon doorlopen. Mijn kilometertijd gedurende km 35-40 was 5m12s. De laatste 2.2km kon ik dat verlagen naar 4m46s per kilometer, zodat ik uiteindelijk in 3u07m04s (03s eigen waarneming, maar die seconde geloof ik wel) over de streep kwam. Ik besloot om mijn armen eens de lucht in te gooien voor de finishfoto, met name uit blijdschap dat het afgelopen was.
Mijn gemiddelde hartslag tijdens de marathon was 170, wat voor mijn doen niet al te hoog is. Tot aan kilometer 30 was de eerste kilometer de langzaamste met 4m26s. De snelste kilometer was kilometer 19 met een 4m02s. De invloed van de wind is duidelijk te zien, maar mijn gemiddelde hartslag per kilometer ligt tussen de 170 en de 173 nadat ik mijn tempo gevonden had in kilometer 4. Na kilometer 33 daalt mijn gemiddelde hartslag en daarmee ook het tempo. Over kilometer 40 doe ik 5m45s, maar dat is inclusief een halve minuut rekken en strekken aan het begin. Het is dus wel duidelijk, de marathon was 7 km te lang.
Een verbetering van mijn pr uit Amsterdam met ruim 7 minuten en de wetenschap dat ik niet harder had gekund maakte dat ik me erg tevreden voelde en nog steeds voel. Daarnaast weet ik nu dat ik ook wel onder de 3 uur kan komen en wat daar voor nodig is. Wanneer dat gaat plaatsvinden weet ik niet. De marathon van Rotterdam is een erg mooi evenement, zeker voor een geboren Rotterdammer die zijn studententijd daar ook heeft doorgebracht. Wellicht dus een wordt vervolgd in 2013, met hopelijk iets betere omstandigheden. Aan de andere kant heb ik me met deze tijd ook gekwalificeerd voor Boston, wat DE marathon is die je gelopen moet hebben. Ik denk er wel eens over na zodra ik Barcelona heb gedaan.
Iedereen dank voor alle aanmoedigingen via met name Twitter, maar ook in real life langs de kant van het parcours. Op 6 mei rijd ik een tijdrit van 42km in Almere, als het goed is op een Argon18 E-118. De eerste triathlon van het seizoen is de stadstriathlon Weert, waar ik vorig jaar mijn debuut maakte in de triathlonsport. Ik ben erg benieuwd hoeveel sneller ik ga zijn dan een jaar geleden.