Challenge Almere was al lang het hoofddoel voor 2017, en toen ik me bij de triathlon Amsterdam Nieuw-West kwalificeerde voor het wereldkampioenschap voor Age Groupers in Rotterdam twijfelde ik even om me hier voor in te schrijven. Ten eerste was deze wedstrijd een week na Almere en ten tweede bedroegen de inschrijfkosten 345 euro (daar kreeg je dan wel een mooie trisuit in de nationale kleuren voor). Maar een triathlon van dergelijke allure in mijn geboorte- en studiestad wilde ik niet missen. Met de wetenschap dat ik met Almere in de benen niet intensief zou kunnen racen in Rotterdam besloot ik dan ook mee te doen.
In het kort, het was een geweldig evenement. Alsof je aan de Olympische Spelen meedoet. Het was in mijn ogen elke euro waard, al speelde het mooie weer van de zondag zeker mee. Na Challenge Almere heb ik nauwelijks getraind. Op dinsdag probeerde ik te zwemmen, wat met mijn door de val met de fiets pijnlijke rug nauwelijks ging. Niet starten in Rotterdam was op dat moment een serieuze mogelijkheid. Gelukkig ging het langzaam beter en toen ik op vrijdag een rondje ging hardlopen had ik meer last van de vermoeidheid van Almere dan van mijn rug. Ook het zwemmen ‘s avonds ging veel beter dus de angst voor een DNS verdween.
Donderdagmiddag was ik al naar Rotterdam geweest om de startpullen op te halen en de openingsceremonie mee te maken. De opening was in de Laurenskerk en de laatste keer dat ik daar binnen ben geweest was bij een gala medio jaren negentig. Alle landen waren duidelijk herkenbaar door de teamkleding die werd gedragen. Engelsen, Amerikanen, maar ook Mexicanen, Japanners, Australiërs en Costa Ricanen waren present. De sfeer was heel anders dan bij de gemiddelde triathlonbriefing.
Zaterdag waren de wedstrijden voor de elite. Aangezien ik mijn fiets al moest inchecken besloot ik op tijd naar Rotterdam te gaan om een race te kunnen zien. Met mijn moeder, die praktisch aan het parcours woont, ben ik naar de Maashaven gelopen waar toen nog bijna niemand was. Binnen 10 minuten stond het vol dus onze timing was uitstekend. Na de start en eerste zwemronde van de elite mannen zijn we naar T1 gelopen en daarna naar de Veerhaven voor het fiets- en loopgedeelte. Erg leuk om een keer te zien en erg blij dat ik mijn paraplu mee had genomen. De voorspellingen voor zondag waren een stuk beter, maar nu regende het nog behoorlijk.
Zondag zou ik om 9u21 moeten starten en ik had geen zin om heel lang overal te moeten wachten, dus geheel tegen mijn natuur in had ik een vrij krappe planning met betrekking tot het afleveren en inrichten van T1 en T2. In T2 zette ik mijn loopschoenen- en sokken neer en maakte een paar mentale aantekeningen voor de route in T2 en het herkennen van de rij waar ik mijn fiets neer moest zetten. Met een paar duizend deelnemers is het namelijk vrij makkelijk om te verdwalen in transitie. Na ook mijn fiets te hebben geprepareerd ben ik naar de zwemstart gegaan om een beetje rond te kijken. Hier zag ik twee atleten bij het afkomen van de Hoerenloper (zoals de brug vanaf Katendrecht heet) onderuit gaan. Ik zou dus voorzichtig fietsen en vooral proberen deze keer niet te crashen.
Nadat ik mijn wetsuit had aangetrokken zag ik dat het al best laat was. Ik moest me dan ook door vijf latere startseries heenworstelen om bij mijn serie aan te komen. En toen was ik nog ruim op tijd. Het weer was echt geweldig. Tegen de kou en de regen had ik het meest opgezien, maar het was droog, bijna windstil en het zonnetje kwam door. En daardoor werd het echt een compleet ander evenement. Ik was erg blij voor alle buitenlandse deelnemers en ook voor de organisatie dat de enige echt mooie dag in een periode van ellendig weer op deze zondag viel. Maar hoe koud het water was wist ik nog niet. Gelukkig viel dat ook wel mee (al valt sinds de Alpe d’Huez triathlon alles mee qua watertemperatuur) en met een hand de startvlonder vasthoudend wachtten we op het startschot.
De startseries waren redelijk klein en bovendien lag iedereen bij de start naast elkaar,
dus de gebruikelijke chaos bleef uit. Ik kon de eerste meters redelijk in de voeten van voorgangers blijven en had het idee dat het harder ging dan normaal. Wel begon ik uiterst links en lag ik na een paar minuten helemaal rechts. Dat rechtuit zwemmen moet ik nog eens onder de knie krijgen. Het zwemmen verliep verder zonder incidenten en ik kon me goed op mijn techniek richten. Met zwemmen kan er echter een redelijke discrepantie zijn tussen hoe hard je denkt te gaan en hoe hard je daadwerkelijk gaat. Ik was dan ook blij dat ik een tijd onder de 30 minuten zag staan, zeker gegeven hoe het dinsdag in het zwembad ging. Later bleek ik ruim 10% te veel te hebben gezwommen, dus mijn tempo was voor mijn doen alleszins acceptabel (1:46/100m). Al zag ik dat anderen ook meer dan 1500 hadden gezwommen, dus het zwemparcours was waarschijnlijk aan de lange kant.
De route naar T1 was extreem lang. Uiteindelijk legde ik vanaf het moment dat ik het water uitkwam totdat ik op de fiets sprong 900 meter af. Ik heb me hier niet gigantisch gehaast en deed er een minuut of 6 over. De snelsten hadden hier 2 minuten minder voor nodig. Het eerste gedeelte van het fietsparcours bracht ons van de transitiezone 
op Katendrecht terug naar Rotterdam Noord via de eerder genoemde brug de Hoerenloper en de bekende Erasmusbrug. Na een paar ingewikkelde bochten kwamen we op het fietspad van de Boompjes waar mijn moeder me stond aan te moedigen. Althans, ik weet dat het onmogelijk is om iemand te herkennen in zo’n wedstrijd en dat alle triatleten op elkaar lijken, dus ik moest eerst duidelijk maken dat ik het was voordat er werd aangemoedigd. Via de Willemsbrug gingen we weer naar Zuid om via wat draaien en keren bij de Van Brienenoordbrug te komen. De Maasboulevard vormde het rechte stuk van het circuit waarna we bij het plein van de Erasmusbrug de draai maakten voor nog een rondje. Vanwege de parcourskennis voelde het tweede rondje een stuk beter. Ik nam in de bochten geen enkel risico en alleen waar het kon trapte ik lekker door.
Op basis van alle negatieve reacties op het fietsparcours verwachtte ik dat 30 gemiddeld al een hele opgave zou worden, maar in de praktijk viel het allemaal wel mee. De droge weg speelde een grote rol, maar het was een prima parcours in mijn ogen. Om echt snel te zijn was parcourskennis en een goede fietsbeheersing wel essentieel. Uiteindelijk fietste ik gemiddeld 34 per uur, en dat was voor nu prima. In goede doen zou er denk ik 5-6 minuten van mijn tijd afkunnen, dus het verschil tussen in topvorm zijn en een beetje toeristisch rondrijden valt eigenlijk wel mee. T2 was een redelijk normale transitiezone, al zijn wisselzones met een paar duizend plekken nooit klein natuurlijk. De wissel verliep normaal, niet snel, niet langzaam. Ik wist welke kant ik op moest gaan voor het loopparcours, maar hoe het loopparcours eruit zag wist ik niet precies.
De eerste kilometers had ik toch wel last van mijn rug, waarschijnlijk door de tijdrithouding, maar na verloop van tijd werd dit minder. Intensief zou het nooit echt worden, maar mijn kilometers bleven onder de 5 minuten. Het voordeel van dit tempo is dat ik goed om me heen kon kijken en genieten van de wedstrijd, de atleten en de toeschouwers. Iemand was verkleed als Elvis en deed pogingen tot imitatie ter aansporing van de deelnemers. Het loopparcours ging door het park waar Parkheuvel en het Koets- en Heerenhuys zijn. Ook hier veel draaien en keren, maar bij het lopen is dat geen probleem. Eigenlijk was het een geweldig parcours dat twee keer afgelegd moest worden. De drukte viel me heel erg mee, nergens had je last van anderen of hadden anderen last van mij. Het lopen ging steeds iets beter en ik kon mijn hartslag omhoog brengen, maar mijn tempo ging niet navenant omhoog. Uiteindelijk kwam ik na 2u28m52s over de finish, wat me eigenlijk nog wel meeviel. Bovendien ben ik niet laatste geworden in mijn Age Group. Maar het resultaat was volstrekt secundair. Meemaken en finishen waren de doelen en dat is allebei gelukt.
Ik vond dit WK een stuk leuker dan ik van tevoren had verwacht en hoop dat deze wedstrijd een boost geeft aan de deelname van Nederlandse triatleten aan dit soort kampioenschappen. De sfeer met landenteams maakt het heel anders dan de beleving bij een normale triathlon. Als Rotterdammer ben ik trots dat zoveel atleten mijn stad hebben leren kennen en als triatleet ben ik trots dat Rotterdam kennis heeft kunnen maken met mijn sport.
Leuk weer om zoveel bekenden te zien en te spreken (of om een stukje mee te hobbelen Merel). En dank aan mijn moeder voor de fles wijn die na al mijn sportieve uitspattingen in Rotterdam klaarstaat.