Na de marathon van Amsterdam heb ik wel doorgetraind, maar geen wedstrijdjes gedaan. Om 2014 goed te beginnen wilde ik op 2 februari de Midwinter marathon in Apeldoorn lopen. Dat gaf me een ruime maand na de Kerst om te trainen en om wat winterspek kwijt te raken en zo het sportjaar 2014 goed in te gaan.
Aangezien ik redelijk binair ben ingesteld was het heel eenvoudig. Geen alcohol, goed eten en de trainingen van Koen de Haan gedisciplineerd uitvoeren. Het mooie loopweer in januari maakte dat niet moeilijk. Als experiment heb ik een bietensapkuurtje gedaan. De smaak viel me niet eens zo heel erg tegen, na alle verhalen op diverse fora. De training op de zondag voor de marathon gaf me vertrouwen dat 4m15s een prima marathontempo was en om de voorbereiding af te maken heb ik op woensdag mijn benen laten masseren.
Ik wist dat het parcours van de Midwinter marathon veel heuvels kende en ik had veel in de duinen gelopen om dit te trainen. Ik wilde mijn pr van 3:07:04 tijdens de marathon van Rotterdam in 2012 aanscherpen maar eigenlijk wilde ik proberen om onder de 3 uur te lopen. Voor mijn gevoel was ik ook beter voorbereid dan destijds in Rotterdam.
Om 11:45 stond ik in startvak A en kon ik helemaal naar voren lopen. De Midwinter marathon is een stuk minder massaal dan bijvoorbeeld de marathons van Amsterdam en Rotterdam, maar doordat de zogenaamde Asselronde van 27.5km tegelijkertijd met de marathon start is het toch druk genoeg. Martell Demarteau, die in voorbereiding is op de marathon van Boston, liep de Asselronde en had aangeboden om voor mij als pacer te fungeren tijdens de eerste ronde.
Nadat het startschot om 12 uur had geklonken vertrokken we vol goede moed en konden we meteen al ‘vrij’ lopen. Na een kilometer of 2 waren mijn spieren warm genoeg en begon mijn hartslag iets te dalen. De kilometers gingen keurig onder de 4:15, tot de eerste heuvel waar het tempo zoals verwacht iets omlaag ging. Heuvelaf hield Martell een straf tempo aan en de snelste kilometer was de tiende in 3:48.
Door het omhoog en omlaag rennen was mijn hartslag wel iets hoger dan gepland (gemiddeld 174 over de eerste 10km), maar het risico dat ik daar wellicht later voor zou gaan betalen nam ik voor lief. Ik voelde me ook nog prima. De eerste helft werd geklokt in 1u30m01s wat prima was aangezien de kilometers hierna heuvelafwaarts gingen. Rond kilometer 27 nam ik afscheid van Martell en gaf hem als dank mijn lege Fuelbelt zodat ik het laatste stuk niets om mijn middel had. Tijdens de eerste 2 uur had ik twee flesjes met elk 4 opgeloste gelletjes geconsumeerd. Dat bevalt goed, het is zo erg makkelijk om calorieën binnen te krijgen.
Na de Asselronde werd het stil om me heen. Het groepje waar we in liepen finishte de 27.5km en ik liep als enige door. Het hele stuk tot aan de finish heb ik overigens alleen gelopen. Tot aan kilometer 30 was mijn gemiddelde kilometertijd 4m13.4s, dus prima op sub 3 schema. Toen kwam er echter een heel vervelend klimmetje dat alle resterende energie uit me zoog. De kilometertijden gingen boven de 4m40s, met nog een hoge hartslag, en ik wilde blijven pushen tot ik boven was om te kijken of ik daar mijn ‘normale’ tempo weer kon gaan lopen.
Eenmaal bovenaan de heuvel bleek ik te mogen gaan betalen voor de inspanning die ik had geleverd aan het begin van de marathon. De kilomertijden bleven rond de 4m45s steken en mijn hartslag ging langzaam omlaag van 170 naar 160. Elke poging om iets harder te gaan na mezelf moed te hebben ingesproken dat het nu tijd was om karakter te tonen werd bestraft door steken in mijn zij en elastieke benen. Toen het parcours omlaag ging was dit niet het geval met mijn kilometertijden. Onder de 3 uur zou zo niet meer gaan lukken, maar een pr wilde ik er tenminste nog wel uitslepen.
Ik voelde me slechter en slechter en mijn lichaam schreeuwde om te gaan wandelen of zelfs stil te gaan staan. Of bij voorkeur te gaan liggen en voorlopig niet meer op te staan. En dan zijn 4 kilometer best nog ver. Ondanks dat gevoel haalde ik mensen in die de Asselronde liepen en dat gaf nog enigszins moraal. De finishboog op de Loolaan is al vanaf ver zichtbaar, maar wat is het nog een eind lopen dan! Na 3 uur, 6 minuten en 34 seconden (netto) kwam ik over de finish en haalde daarmee exact 30 seconden af van mijn pr tijdens de marathon van Rotterdam in 2012. Overall was ik 37e geworden en in mijn agegroup 9e.
Aangezien ik niet harder had gekund kan ik niet anders dan tevreden zijn. Als ik op intensiteit had gelopen in plaats van op tijd dan had ik wellicht de eerste en tweede helft allebei in 1u33m gelopen met hetzelfde resultaat. Kortom, gegokt op een sub 3 maar toch niet verloren dankzij een nieuw pr.
Ik begreep dat mensen die de Midwinter marathon vaker hadden gelopen hier ongeveer 10 minuten langzamer zijn dan tijdens een vlakke marathon. Ik denk dat ik in oktober de marathon van Eindhoven ga lopen om dat empirisch te toetsen.
Grote dank aan Martell voor zijn pacewerk en vele anderen voor alle succeswensen via Twitter en Facebook (en langs de kant). En dank aan de organisatie en vrijwilligers, de Midwinter marathon is een mooi en goed georganiseerd evenement met een superroute.
Onderstaand de gegevens van mijn Garmin.
