Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the auto-install-free-ssl domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /var/www/vhosts/amstelracing.nl/httpdocs/wp-includes/functions.php on line 6114
Westcoast Challenge 2022 – SwimBikeRun

Westcoast Challenge 2022

Het was al een geweldig sportjaar maar de overwinning bij de WCC samen met mijn maatje Guus was nog een dikke kers op de taart in 2022. Toen bekend werd gemaakt dat er dit jaar weer een editie zou worden georganiseerd met de hele afstand heb ik me meteen ingeschreven met Erwin als partner. De laatste hele WCC dateerde alweer van 2019 waarna door Corona alleen een halve afstand werd gehouden vorig jaar. Erwin kampte na zijn geweldige Norseman met wat blessures, drukte en dat soort dingen en kwam tijdig tot de conclusie dat de WCC voor hem geen goed idee was. Na een oproep in de Whatsappgroep van mijn triathlonvereniging IZGS regeageerde Guus Vonk als eerste en besloten we samen het avontuur aan te gaan.

Guus had vooralsnog één marathon gelopen en uiteraard geen ervaring met de WCC, maar was wel gemotiveerd om er wat moois van te maken. En Guus is ook snel. De vraag was natuurlijk of hij ook na pak hem beet een kilometer of 100 nog snel zou zijn. In de weken voor de wedstrijd hebben we een paar keer lang getraind waarbij alle routines geoefend zijn en we het parcours goed verkend hebben. En ondertussen kan je alle valkuilen en scenario’s bespreken en leer je elkaar een beetje kennen. Guus is een kleine 20 jaar jonger dan ik maar als je allebei passie hebt voor dezelfde sport merk je daar eigenlijk helemaal niets van. De samenwerking verliep goed, ook later tijdens de wedstrijd, ook omdat we allebei konden zeggen wat we wilden zeggen zonder bang te hoeven zijn dat de ander dat verkeerd interpreteerde.

Vrijdag werd ik in de middag opgehaald door Guus en zijn verloofde Inger, die zo vriendelijk was om ons naar Hoek van Holland te brengen. Ik had een kamer gereserveerd bij hotel ‘de Torpedoloods’ dat vlak naast de start ligt en prima bedden heeft. En een uitstekend restaurant waar we dan ook gegeten hebben. Nadat we ons startnummer hebben opgehaald deed ik rond 21u mijn ogen dicht voor een korte nacht, de wekker stond immers op 3 uur. Desondanks heb ik redelijk goed geslapen (slaapscore 73) en na drie koppen koffie was ik klaar voor een dagje op het strand sporten en vertrokken we naar het kantoor van de KNRM waar veel oudgedienden en andere bekenden gespannen klaarstonden voor de race.

Op basis van de weersverwachtingen gingen we uit van een snelle wedstrijd waarbij we nauwelijks om hoefden te fietsen. Als er geen gekke dingen zouden gebeuren verwachtten we onder de 11 uur uit te kunnen komen. Mijn snelste tijd had ik samen met Hans Korbijn neergezet in 2016 en toen deden we 11 uur en 17 minuten over de WCC en werden we 2e overall.

Iets voor half vijf werden de fakkels aangestoken ten teken dat het vertrek nakende was. Een luid startschot wordt als minder sociaal beschouwd op dat tijdstip. Het uitgaan van de fakkels is het officiële startmoment. Guus wilde beginnen en deed dat met verve. Vanaf de eerste meters lag hij op kop en ik volgde op enige afstand op de fiets. Het stuk naar het strand was oppassen geblazen in verband met de gladheid, maar hier vonden gelukkig geen valpartijen plaats. Er waren 16 teams op de hele en 9 sololopers gestart en al vrij snel vond er een kleine schifting plaats in het veld. De eerste wissels wilden we op 5 kilometer doen in verband met het uitkomen bij de Zandmotor en Scheveningen. De eerste wissel verliep soepel, hier verliezen we geen seconde tijd mee, en ik kon beginnen aan mijn eerste loopbeurt. In de langere trainingen die we samen deden voelde ik me niet geweldig en kwam ik niet echt tot snelheid, maar zodra ik een startnummer om heb word ik een ander mens en kan ik ineens veel meer. Zo’n ding heeft magische krachten. Ik lette op mijn hartslag maar liep vooral op gevoel en het tempo lag ruim onder de 5 minuten per kilometer. Wel werd ik aan het einde van mijn loopbeurt ingehaald door een ambitieuze loper die voor mijn gevoel iets te hard ging voor dat moment. Achteraf zou dit het enige moment zijn dat we niet op kop lagen.

Voor de zandmotor wisselden we en Guus had de eer om dit stuk te lopen. Door de KNRM werd hij naar de duinrand gedirigeerd waar een technisch en niet al te snel loopparcours lag. Ik was met de fiets van het strand afgegaan aangezien er hier een prima fietspad parallel aan het strand ligt. Rustig fietsen, eten, drinken en veel tijd over hebben om te wachten tot Guus er aankomt. Hierna liep ik het stuk tot aan Scheveningen en Guus kon op de fiets zonder problemen op het strand blijven. Scheveningen bood geen verrassingen. Je hebt hier de kans om te verdwalen maar daar moet je wel je best voor doen. Vlak voor de pier wisselden we weer en we besloten om nu alvast iets korter te gaan wisselen aangezien het fietsen zo soepel ging. Op dat moment lagen we een paar minuten voor op de nummers 2 en 3 die dicht bij elkaar liepen. Na een iets langere stop mijnerzijds zat ik met de fiets achter onze concurrenten en zag dat Guus van grote afstand zichtbaar was door het groene lampje dat hij voor hemzelf en mij had meegenomen bij de Bruggenloop die Inger een week eerder had gelopen. Superhandig om elkaar van grote afstand te herkennen, maar nu zag ik dat onze achterliggers ook goed in de gaten konden houden waar wij liepen. Toen ik weer bij Guus was stelde ik voor om op zwart te gaan in de hoop dat dit voor verwarring zou zorgen. Na de finish sprak ik iemand van het team dat derde was geworden en hij begon er zelf over dat opeens het groene licht weg was en dat dit het voor hen lastiger maakte.

De loopbeurten waren nu 4 kilometer en het tempo bleef steady onder de 5 minuten voor ons allebei. Eigenlijk gebeurde er niet zoveel spannends in het donker. In Zandvoort verwachtten we de eerste support. Mijn vrouw Carla zou daar staan met de gebruikelijke noodles en ook Inger en wat vrienden van Guus hadden zich daar verzameld. Guus deed hier een lange loopbeurt zodat ik genoeg tijd had om te fietsen en rustig te eten en mijn voorraad aan te vullen. Het was een mooi moment om als Zandvoorter als eerste Zandvoort te bereiken. Daarna liep ik een langer stuk om Guus voldoende tijd te geven. Een vriend van Guus liep voor de gezelligheid mee richting IJmuiden. Op ruim 4km voor IJmuiden wisselden we nogmaals en fietste ik meteen door naar de boot zodat we meteen zouden kunnen wegvaren als Guus aan zou komen.

Er was nog even een discussie onder de bemanning of we zouden moeten wachten op de nummers 2 en 3 maar gelukkig werd besloten dat er vanwege het wedstrijdelement meteen vertrokken zou worden, dus ik hoefde niet in te grijpen. Zodra Guus aan boord was gingen we in volle vaart naar Wijk aan Zee. Mentaal zou het toch wel een klap zijn geweest als er nog een ander team aan boord was geweest. Nu konden we met een minuut of 5 voorsprong beginnen aan het noordelijke stuk en hier moest het gebeuren. We hadden het zuiden gelopen met de sub-11 als doel, hier denk je nog niet aan een eindklassering en een paar minuten raak je heel makkelijk kwijt in de laatste 61 kilometer.

Het was mijn beurt om te lopen en ik heb me wel eens slechter gevoeld als ik de boot afkwam. We hadden afgesproken om elke 3km te wisselen zodat Guus goed uit zou komen bij zijn support in Castricum. Het was inmiddels iets drukker op het strand maar niet problematisch. We hielden het tempo er goed in en begonnen voorzichtig te kijken waar de teams achter ons lagen. Af en toe meende ik mensen te kunnen zien die wellicht ook aan de WCC meededen, maar zeker was ik daar niet van. Ik ging er maar vanuit dat we een minuut of 5 voorsprong hadden en dat we ons tempo zo goed mogelijk vol moesten proberen te houden. Net als in een hele triathlon is de kunst van de WCC om zo langzaam mogelijk te sterven. Inmiddels had ik een eerste zeehondje gespot. Gelukkig fietste ik op dat moment en kon ik de tijd nemen om een foto te maken. Uiteindelijk heb ik er onderweg drie gespot. Het is sowieso geweldig om van de omgeving te genieten. Lekker de hele dag op het strand in de natuur. Het enige lastige punt in het noordelijke gedeelte was de laguna bij Camperduin. In onze verkenning moesten we hier omheen lopen en het was even afwachten wat we nu tegen zouden komen. Gelukkig waren er geen werkzaamheden en konden we gewoon over het strand lopen.

Na het passeren van de 100km begon het aftellen. Zelf begon ik voorzichtig te denken aan de overwinning, zeker na een appje van Erwin dat onze voorsprong begon op te lopen, maar Guus wilde er nog niets over horen. Het licht begon heel langzaam uit te gaan bij ons allebei en we besloten elke 2km te wisselen, zo konden we het sub-5 tempo volhouden en het was nog steeds lang genoeg om op de fiets even tot rust te komen. Later zijn we zelfs elke anderhalve kilometer gaan wisselen. Bij het opgaan van de dijk bij Den Helder begon ook Guus het rooskleurig in te zien. Ik liep het laatste stuk en mocht finishen bij de Marineclub.

Felicitaties van Theo

De tribunes zaten vol en de hele bevolking van Den Helder was uitgelopen om ons binnen te halen, niet normaal hoe druk het was! Dat is niet helemaal waar, Inger stond er, en Theo natuurlijk en wat mensen van de KNRM. Verder was het heerlijk rustig, zoals het een beetje hoort bij zo’n klein en obscuur evenement als de Westcoast Challenge. Onze blijdschap was er niet minder om toen we na 10 uur en 14 minuten als winnaar onder de finishboog doorkwamen. Ruim binnen de 11 uur, ruim een uur sneller dan mijn vorige snelste tijd, en bovendien de overwinning. Voor zowel Guus als mij is dit de eerste keer dat we in een wedstrijd overall als eerste binnen kwamen.

Tijdens de wedstrijd hadden we het niet koud gehad met de wind in de rug, goed aangekleed en voldoende beweging. Na de finish begon het toch wel koud te worden en gelukkig konden we ter plekke (lang) douchen. Maar eerst haalden we het tweede team binnen dat toch met een minuut of 20 achterstand finishte. Iets hier achter lag het derde team en daarna druppelden ook de finishers van de halve afstand binnen. Wij vertrokken naar het Reddingmuseum waar het Chinese buffet klaarstond en waar de huldiging plaats zou vinden. Na twee borden Foe Yong Hai en veel mooie verhalen uitgewisseld te hebben met andere deelnemers kregen we de wisseltrofee overhandigd door Raimond Schikhof die zelf helaas uit had moeten stappen tijdens de wedstrijd.

Als het goed is komt er volgend jaar weer een editie en als je tot hier hebt doorgelezen dan adviseer ik je om lekker mee te doen (eventueel aan de halve) want waar je ook finisht, het is een geweldig avonuur in een mooie omgeving waar je veel over jezelf (en je maatje) leert.

Onderstaand de data op basis van de Garmin van Guus en van mij. We waren echt aan elkaar gewaagd dus en wat met name opvalt is het relatief geringe verval. Dank Guus voor een geweldige dag met een ongelofelijk resultaat als gevolg!