Afgelopen zaterdag heb ik deelgenomen aan de Zeeland triatlon in Vlissingen. Ik schrijf hier triatlon, dus zonder h, omdat de organisator dat nou eenmaal ook doet. En het is zijn evenement. Aangezien het een flink eind rijden is had ik om kwart over zeven afgesproken bij Paolo (@tripaolo) zodat we samen konden carpoolen.
Deelname was een last-minute beslissing (althans, de inschrijving was al gesloten maar we mochten ons het weekend ervoor toch nog opgeven) en dit zorgde voor wat problemen bij het ophalen van de startnummers. Uiteindelijk ontving ik startnummers, chip en een kekke gele badmuts dus ik was klaar om mijn spullen in orde te brengen in de transitiezone. Het wedstrijdgevoel moest nog komen, maar eigenlijk was het wel prettig om me erg rustig te voelen. Al was het maar om Paolo een beetje Zen mee te geven.
Het begon steeds warmer te worden en de organisatie had zijn best gedaan om er een mooi evenement van te maken. Het zwemmen zou plaatsvinden in zee, in een soort van baai vlak langs de vaargeul van (container)schepen. De verwachting was dat het zwemmen behoorlijk snel zou zijn. Enerzijds omdat we stroming mee hadden en anderzijds omdat de dag voor het evenement een (zand)haai gevangen was vlakbij Vlissingen. Voor mensen zijn deze vissen weliswaar volstrekt ongevaarlijk, maar een haai blijft een haai.
Er was een aparte kleedruimte om de tri- en wetsuit aan te trekken en daar kwam ik in gesprek met een afgetrainde kerel in een oranje trisuit met de letters ‘NLD’. Ik heb hem nog even geholpen zijn wetsuit aan te trekken en toen we het over de verwachtingen met betrekking tot de wedstrijd hadden vroeg ik hem of hij voor de overwinning zou gaan. Zonder met zijn ogen te knipperen beaamde hij dit, dus ik besloot zijn naam voor de zekerheid maar te onthouden. En inderdaad won Remy Vasseur later afgetekend de triatlon.
Na even ingezwommen te hebben was het tijd om te starten. Een echt plan had ik niet, anders dan overal zo hard mogelijk proberen te gaan. In het water kwam ik in de drukte terecht zodat ik eindelijk ook eens de veelbesproken triatlon waterrugby kon meemaken. In mijn eigen zwemritme komen zat er niet in, maar na een paar minuten had ik ruimte en kon ik gewoon gaan zwemmen. Al mijn trainingssessies in de zee bij Zandvoort wierpen hun vruchten af en het ging best lekker, zodat ik na 17 minuten het water uitkwam (17m24s over de mat bij T1). Een nieuw kilometerrecord dus, en overall de 130e zwemtijd van de 178 deelnemers. Niet goed dus, maar stukken beter dan de op één na laatste plek van Weert. T1 ging vrij soepel, al betekende 2.11 een 111e tijd. Lopen zonder sokken voelt nog niet lekker, dus ik nam mijn tijd om sokken aan te trekken.
We moesten, nadat we de boulevard waren gepasseerd, vier rondes fietsen op een smal en technisch parcours. Van de eerste ronde heb ik nog een schorre stem van het ‘links’ roepen als ik mensen wilde inhalen. Mijn rondetijden waren 14.01, 14,04, 14.14 en 16.27 (die laatste ronde was inclusief het stuk naar T2). Redelijk vlak gereden dus, met uiteindelijk een gemiddelde van precies 36 km/u. Wat me gegeven de vele bochten, toch wel wat wind en het ontbreken van een serieuze tijdritfiets en een fatsoenlijke aerohouding wel meeviel. Het betekende de 42e fietstijd. Overigens zorgde de wetenschap dat ik nog 10km moet hardlopen er wel voor dat ik niet echt voluit durfde te gaan, met name mijn benen begonnen al prematuur te protesteren.
T2 ging in 1.17, wat een 87e plek betekende. Ook hier is nog wel wat verbetering mogelijk, de winnaar deed dit in 41 seconden.
Het loopparcours was gedeeltelijk door de stad, over een scheef talud, over het strand en na aan korte beklimming van wederom een talud over de boulevard. En dat alles twee keer. Als ik er achteraf aan terugdenk dan komt het over als een hindernisbaan, maar het was wel mogelijk om redelijk door te lopen. De eerste ronde ging nog niet echt soepel, aan de overgang van fietsen naar lopen moet ik echt nog werken. Na een minuut of 10 kwam ik in mijn ritme en begon ik mensen in te halen. Mijn normale hardlooptempo haal ik echter niet na een stuk zwemmen en fietsen. Uiteindelijk liep ik ongeveer 13km/u wat een 71e looptijd inhield. De eerste ronde ging in 20.18 en de tweede in 19.02. De derde snelste vrouw zat vlak achter me, dus ik had nog een kleine incentive om de laatste paar honderd meter iets harder te gaan. Dat had ik achteraf dus eigenlijk al eerder kunnen gaan doen.
Met een eindtijd van 2u1m42s ben ik uiteindelijk 68e van de 178 starters geworden. Een relatieve vooruitgang ten opzicht van Weert, maar met nog genoeg ruimte tot verbetering. Met name het zwemmen moet sneller om ook bij de wat sneller triatleten in de buurt te zijn als het fietsen begint. Volgend jaar ga ik zeker weer meedoen met deze leuke triathlon en dan zal ik met iets meer ambitie van start gaan.
Foto’s gemaakt door Sebastian Hahn http://wastelcompany.blogspot.com/