Onlangs bracht ik een week in Hong Kong door. Om Hong Kong ook eens van de andere kant te leren kennen besloot ik een dag eerder af te reizen om met drie collega’s de Mui Wo Adventure Run te doen. Dit evenement werd gehouden op het verkeersarme eiland Lantau, waar ook het vliegveld is gesitueerd. Na een vlucht van ruim 10 uur nam ik een taxi naar de start bij Mui Wo. Onderweg kwamen we serieuze hellingen tegen, de volgende keer dat ik in Hong Kong kom ga ik proberen een racefiets te huren om hier een dagje te fietsen.
De lengte van het parcours zou rond de 12km liggen en over heuvels, stenen en door water gaan. Tijdens de Zandvoort circuit run deed ik 48 minuten over 12km. Dat zou nu iets langer gaan duren. Nadat het startschot had geklonken (althans, ik heb niets gehoord maar op een gegeven moment begon iedereen te rennen) was het een sprint van een kleine kilometer over asfaltwegen naar de eerste helling. Tijdens het inlopen had ik gemerkt dat de vlucht en jetlag mijn sprintcapaciteiten hadden aangetast, dus ik liep op eigen tempo. De eerste helling ging al vrij steil omhoog, maar hier kon nog wel enigszins gerend worden. Na een paar minuten kwam ik in een ritme en merkte ik dat ik mijn hartslag hoog kon houden.
Op de stukken omhoog en de vlakke stukken begon ik mensen in te halen, wat doorging tot de eerste serieuze afdaling. Hier bleek dat trail runnen ook een technische sport is, die ik nog niet beheers. Aan alle kanten werd ik voorbij gestoken door mensen met een tempo dat ik suïcidaal beschouwde. Diezelfde mensen haalde ik vervolgens weer in toen het omhoog ging. Hardlopen op traptreden ging niet harder dan gewoon lopen, wat iedereen dan ook deed. Ik ontwikkelde hier een techniek door gebocheld mijn zwaartepunt meer naar voren te brengen, die er niet uitzag maar wel net iets sneller was. Na 7 kilometer kwam een stuk over het strand, waarbij we een klein stukje door het water moesten lopen. Ik was erg tevreden met mijn tussentijd en toen ik na 8km langs de finish liep voor een ander rondje van 4km begon ik te extrapoleren naar een toptijd. Waarom het dragen van een helm verplicht was gesteld door de organisatie was me echter nog niet duidelijk, maar Hong Kongnezen kunnen een voorzichtig volk zijn.
Na het strand kwam een gedeelte over enorme keien waar je af en toe tot aan je middel door de zee liep. Gegeven mijn tempo en het aantal mensen dat me inhaalde bleek techniek ook hier een handige asset.
Na een kleine kilometer sloegen we rechtsaf en ik was opgelucht dat de ellende met de keien was afgelopen. Op dat ogenblik wist ik nog niet dat het echte afzien nu pas begon. De ellende in cijfers: in dit stuk zat een kilometer waar ik 21m07s over deed. Ik weet niet goed hoe ik het moet beschrijven, maar het was bergop over wederom grote keien, met af en toe water en veel begroeiing en takken. Ook waren er gedeeltes waar je met touwen of touwladders omhoog moest komen. Ik hoopte dat de hier voorkomende cobra’s zich lieten afschrikken door de drukte. Het maakte me inmiddels niet meer uit dat ik werd ingehaald, ik wilde alleen maar dat het afgelopen zou zijn en ik nog zou leven als dat moment zich aandiende.
Na een relatief eenvoudige afdaling mochten we hetzelfde stuk over de keien bij de zee, maar dan de andere kant op. Hier heb ik me flink opengehaald aan de schelpen die op de keien zaten. De volgende keer dus naast trailschoenen ook handschoenen dragen. Het kleine stukje over het strand naar de finish was een beloning. De door mijn Garmin gemeten 12.6km volbracht ik in 1u46m56s. Dit resulteerde in een 93e plek van de 306 starters. En belangrijker, ik bleef mijn collega Bob Collin een kleine minuut voor en was daardoor de snelste ATG-er. De twee andere collega’s hadden nog nooit een afstand van 12km lopend volbracht, dus dat ze nog leefden aan de finish (en na een respectabele tijd van 2u38m) was al een enorme prestatie. Overigens was de winnende tijd 1u08m46s.
Deze adventure run was meer dan een trail run, waar techniek net zo belangrijk is als conditie. Het was met name erg leuk om het groene gedeelte van Hong Kong te zien, maar dit soort evenementen is iets te extreem voor mijn inflexibele lichaam. Wat zich uitte in een enorme spierpijn de daaropvolgende dagen.
Onderstaand de output van mijn Garmin.
