Voordat ik aan mijn triathlonavontuur begon heb ik veel cyclo’s gefietst. Een cyclo laat zich het beste omschrijven als een mix van een wedstrijd en een toertocht. Onder Nederlanders is de Marmotte in Frankrijk de bekendste en beruchtste cyclo die je gedaan moet hebben en zelf heb ik deze vier keer (uit)gefietst. Als intermezzo tussen de kortere triathlons en de hele triathlon van Barcelona stond al geruime tijd de Dolomieten Marathon op het programma. Over een afstand van 138 km zouden bekende beklimmingen zoals de Passo Campologno, Passo Sella, Passo Pordoi en de Passo Giau overwonnen moeten worden met in totaal 4,100 hoogtemeters.
Aangezien ik niet specifiek getraind had op ‘klimmen’ en de dagen voor de cyclo ook kilometers wilde maken had ik geen uitgesproken ambities voor wat betreft mijn finishtijd. Gebaseerd op mijn Marmottetijden uit het verleden zou ik rond de 6u30m moeten kunnen fietsen, maar dan moest ik rustig aan doen in de voorbereiding. Onder de 7 uur was dus realistischer.
Ons hotel stond in La Villa, het vertrekpunt van de Dolomieten Marathon. Ons betreft hier 11 mannen tussen de 39 (ondergetekende) en 50 jaar. Een mooie club Mamils met verschillende ambitieniveaus en capaciteiten. Na exact 10 uur rijden kwam ik met Erwin in het hotel aan en maakten we gebruik van het feit dat we als eersten waren aangekomen door een massage voor vrijdagavond te boeken. Langzaam druppelden de anderen binnen en na een uitstekende maaltijd met de juiste wijn was het prima slapen.
Op vrijdag stonden er 140 kilometers in de Garmin geprogrammeerd. Ik heb even mijn benen getest op de Passo Gardena maar het verder rustig aan gedaan. Na de lunch bovenop de Passo San Pellegrino (die je niet vanaf de Westkant moet beklimmen zoals wij deden maar vanaf de veel mooiere Oostkant, mocht je hier ooit nog komen) begon het na de afdaling redelijk hard te regenen. Ik begon me een beetje zorgen te maken over het op tijd binnenkomen voor de massage (die om 19u gepland stond) en besloot iets harder en alleen te gaan rijden. Enkele kilometers voor de top van de Passo Falzarego begon mijn linkerpedaal vreemd aan te voelen. Mijn voet maakte een beweging van buiten naar binnen tijdens het trappen en waar dat door werd veroorzaakt werd duidelijk toen mijn pedaal uit de crank kwam. De schroefdraad in de linkercrank was volledig verdwenen en ik kon hier helemaal niets meer. Ik heb nog steeds geen idee hoe dit zo ver is gekomen. Met nog 4 kilometer tot aan de top en de tijd die steeds dichter naar 19u ging besloot ik om dan 
maar alleen met rechts te trappen. Het hoogteprofiel van de route liet immers zien dat het vanaf de top alleen maar naar beneden ging. Met een snelheid van rond de 9 km/u lukte het me om boven te komen, waarna bleek dat ik weliswaar de top van de pas had bereikt, maar dat het daarna toch echt nog een ruime kilometer klimmen was voordat de weg echt omlaag ging. Mijn blijdschap was groot toen ik hier uiteindelijk aankwam en ik de zwaartekracht haar mooie werk kon laten doen. Al is dalen met alleen je rechtervoet in een klikpedaal ook niet direct aanbevelenswaardig. Uiteindelijk kwam ik ruim op tijd binnen in het hotel en was de massage inmiddels meer dan nodig.
De zaterdagochtend stond in het teken van het oplossen van mijn linkercrankprobleem. Het simpelweg aanschaffen van een nieuwe linkercrank behoorde niet tot de mogelijkheden. De optimale oplossing van het probleem kon gevonden worden op een grafiek met de assen tijd en geld. In Nederland zou ik rustig de tijd hebben kunnen nemen om te zoeken naar een losse crank. In Italië wilde ik bij voorkeur NU gaan fietsen. Na het bezoeken van twee fietsenmakers heb ik de inhoud van mijn portemonnee ingeleverd in ruil voor een nieuw crankstel en de belofte dat dit in twee uur tijd op mijn Canyon gemonteerd zou zitten. En dat bleek inderdaad in iets meer dan drie uur het geval te zijn. Ik had een Chorus crankstel met 53/39 bladen en nu had ik ineens een Athena exemplaar met 50/34. Een stapje omlaag dus, maar wel een stapje waardoor ik ‘s middags nog een stukje zou kunnen gaan fietsen.
Samen met Erwin heb ik het Sellarondje gedaan. Deze 60km over de Passo Campologno, Passo Pordoi, Passo Sella en Passo Gardena is met stip binnengekomen op de eerste plek van mooiste rondjes. Hierna ben ik een half uur gaan lopen, wat niet bijzonder soepel ging. Ik ga er maar vanuit dat het dus een nuttige training was.
Op zondag stond de wekker om 4u30 aangezien we hadden afgesproken om rond 6u naar het startvak te gaan. De vriendelijke dames van het hotel hadden spaghetti gekookt en ook het normale ontbijtbuffet stond al netjes op ons te wachten. Gastvrijheid, service en heerlijk eten en drinken zijn standaard in Italië. Stipt om 6u reden we allemaal weg. Allemaal, behalve de nestor van het gezelschap, Johan, die nog een lekke band bleek te hebben. Het startschot klonk om half zeven en we klikten de fietsschoenen vast in de pedalen om als hazen richting de eerste beklimming te vertrekken. Althans, dat zouden we graag hebben willen doen als er niet een paar duizend andere fietsers voor ons stonden. De enorme stoet wild gekleurde mannen (en toch ook veel vrouwen) kwam langzaam in beweging en rond kwart voor zeven kon ik de startknop op mijn Garmin indrukken toen we over de startstreep kwamen.
De Campolongo was één grote file waar het onmogelijk was om je eigen tempo te rijden. Dat heb ik dan ook maar niet gedaan. In de afdaling werd het veld uit elkaar getrokken en kon er redelijk fatsoenlijk afgedaald worden, maar zodra het weer omhoog ging op de Pordoi schoof alles weer in elkaar. Met een beetje zigzaggen kon je hier wel enigszins fatsoenlijk fietsen. Mijn benen voelden op zich goed, maar waar ik op vrijdag zonder problemen mijn hartslag boven de 170 kon houden als het bergop ging lukte het nu niet om ver boven de 160 te komen. Ik fietste dus rond als een toerist en had het prima naar mijn zin totdat ik de afslag naar de Passo Giau nam. Wat een nare klim is dat! Ik weigerde de snelheid op 
mijn Garmin te geloven. Het voornemen om halverwege te stoppen om te plassen heb ik niet uitgevoerd, het adagium ‘when you go through hell, just keep going’ in acht nemend. De afdalingen waren erg mooi, goed asfalt en overzichtelijk. En al heb ik wel wat mensen in de berm zien liggen, het viel me mee hoe er gedaald werd. Met mijn verleden als amateur motorcoureur durf ik te beweren dat ik goed kan afdalen, maar ik ben overal ruim binnen mijn comfortzone naar beneden gegaan. De laatste klim naar de Falzarego is niet de moeilijkste aller tijden, maar hij voelde wel zwaar aan met de Giau in de benen. Het grote voordeel van de Dolomieten Marathon ten opzicht van de Marmotte (naast het feit dat je in Italië bent) is dat je niet de Alpe d’Huez hoeft te beklimmen als beloning voor een dag hard fietsen. Na een lange afdaling kwam ik na 6u53m56s over de finish in Corvara.
Daar heb ik vrijwel meteen rechtomkeert gemaakt, omdat ik bij het passeren van het hotel luid werd aangemoedigd door Erwin, die daar niet hoorde te zitten maar een minuut of 30 achter me had moeten fietsen. Hij bleek gevallen te zijn in de afdaling van de Gardena nadat iemand zich onderuit had geremd en vlak voor hem schoof. Een val was niet te voorkomen en dat betekende einde wedstrijd en een ritje in de ziekenauto. Zes hechtingen in zijn kin en her en der wat flinke schaafwonden waren gelukkig het enige erg. Het enige dat gebroken was was de helm, die had zijn werk gedaan. De veroorzaker van de valpartij is overigens vrolijk doorgereden zonder zich te melden of zich te bekommeren om de persoon die dankzij hem een mooie salto had gemaakt. Helaas is niet duidelijk wie het was, anders had ik hem graag verteld hoe ik over hem denk.
Aan het diner varieerden de verhalen van ‘te warm’ via ‘gevallen’ naar net wel en net niet de tijdslimiet bij de Passo Giau (die bepaalde of je door mocht met de lange route van 138km of moest afslaan naar de korte route van 106km) gehaald.
‘s Avonds verloren de Italianen kansloos van Spanje in de EK-finale, waardoor we een mooi feestje misten. Maar wel goed konden slapen.
Nu is het op naar de hele triathlon van Barcelona. Ik heb geen wedstrijden gepland in de tussenliggende periode, de focus ligt volledig op trainen. 