Na een jaar hard trainen in weer en wind, hardlopen op tijdstippen waarop ik in een vorig leven pas naar bed ging, kilometers chloorwater, fietsen door donkere duinen en leven als een asceet (af en toe dan) kon ik op Mallorca uitvinden hoeveel beter ik was geworden. Om een lang verhaal kort te maken, mijn progressie het afgelopen jaar was 0,0%. Mijn finishtijd van de halve Ironman op Mallorca in 2014 was tot op de seconde gelijk aan mijn tijd in 2013. Vijf uur, drie minuten en eenentwintig seconden. Ik denk niet dat het eerder in de geschiedenis van Ironman is voorgekomen dat een deelnemer exact dezelfde tijd realiseert in twee opeenvolgende jaren.
Dat klinkt een beetje treurig, maar in de praktijk was dit niet zo. Het zwemmen ging een stuk(je) sneller dan vorig jaar, het fietsen ook (maar dit kwam door de wind die dit jaar goed stond, mijn average power was lager dan in 2013) en het lopen was een stuk langzamer. Op de donderdag voor de wedstrijd ben ik behoorlijk ziek geworden en heb vanaf de middag op bed gelegen zonder voedsel binnen te kunnen houden. Op vrijdag herstelde ik enigszins en op zaterdag was ik goed genoeg om te starten, maar niet om een toptijd neer te zetten. Ik was tegen die tijd erg blij dat ik überhaupt kon starten (en uiteindelijk finishen), en long distance triathlon is bij uitstek een sport waar omgaan met onverwachte gebeurtenissen onderdeel is van de uitdaging.
Op zaterdag 3 mei vloog ik met mijn gezin vanaf Zestienhoven Rotterdam The Hague Airport naar Mallorca. De vertrek- en aankomsttijden waren een stuk gunstiger dan vanaf Schiphol. Mijn fiets en fietsspullen werden naar Mallorca vervoerd door Forza Bike Transport, zodat we met onze eigen auto naar het vliegveld konden rijden en meteen op Mallorca met een huurauto naar het huisje konden rijden in plaats van dat we twee keer een taxibus nodig hadden. Daarnaast is het erg prettig om niet je tijdritfiets in een fietskoffer te hoeven vouwen.
Op zondag heb ik ruim 16 kilometer hardgelopen met een paar blokjes in wedstrijdtempo (4m15s) waarna ik voor het eerst dit jaar mijn wetsuit aantrok. ‘s Middags nam de wind echter flink toe en daarmee ook de hoogte van de golven, dus meer dan weer wennen aan open water zwemmen werd het niet. Op dinsdagochtend ben ik daarom maar vroeg gaan zwemmen en toen had ik voor 3 kilometer nog geen uur nodig. Voor mijn doen is dat prima. Het fietsparcours heb ik op woensdag afgelegd, gevolgd door een kort stukje lopen op wedstrijdtempo en daarna was het gedaan met de serieuze inspanningen.
Donderdag had ik afgesproken met Kelvin en Julian om een stukje te gaan zwemmen. Ik had slecht geslapen en was nog erg moe, maar het zwemmen ging wel aardig. Tijdens de gebruikelijke lunch op het strand (zie het archiefbeeld van vlak na de wedstrijd) 
kreeg ik mijn eten niet weg en ben ik voortijdig naar ons huisje teruggekeerd om even op bed te gaan liggen. Na een uurtje voelde ik me iets beter zodat we alsnog naar het culturele hoogtepunt van Port d’Alcudia zijn gegaan. Hidro Parc Alcudia. Na één glijbaan ben ik op een bedje gaan liggen en ik ben hier pas weer af gegaan toen we vertrokken. Thuis ben ik ook meteen het bed ingedoken, ik voelde me serieus beroerd. De maagproblemen waren begonnen met het flesje bietensap van die ochtend. Bij mijn allereerste shot bietensap ooit kreeg ik ook maagproblemen, maar hierna heb ik dit niet meer gehad. Ik zal jullie de details besparen, maar oorzaak en gevolg waren vrij duidelijk. Voor mij in elk geval geen bietensap meer.
Geen idee waar ik exact last van had, maar de trap naar beneden was een enorme uitdaging. Gelukkig had ik nog een dag om te herstellen, al begon ik me een beetje zorgen te maken over mijn deelname op zaterdag. Vrijdagochtend werd ik na een lange nacht ijlen wakker met pijn in mijn rug van het lange liggen. Ik voelde me nog niet goed, maar aangezien ik al veel te lang niets had gegeten dacht ik dat ongeacht hoe ik me voelde het wel slim zou zijn om te proberen zo veel mogelijk voedsel binnen te krijgen. Dit leek te werken, want ik begon me enigszins beter te voelen.
Precies op tijd voor de Ironkids van mijn 3 kinderen. Ze moesten verschillende afstanden afleggen op het strand en finishten op dezelfde plek waar ik op zaterdag zou moeten gaan finishen. Ik ben met onze jongste autistische zoon meegelopen. 
Hij was van tevoren erg zenuwachtig voor zijn eerste hardloopwedstrijd over 600 meter. Bij de start sprintten alle 7-jarigen er vandoor en Martijn en ik hobbelden daar achteraan. Het publiek klapte enthousiast en moedigde Martijn flink aan wat erg door hem werd gewaardeerd. Hij begon zelf ook mee te klappen en riep ‘ik houd van jullie!’ naar het publiek. De kinderen kregen allemaal een mooie en welverdiende medaille.
Mijn agegroup zou zaterdag om 8:50 starten dus de wekker op 6 uur was vroeg genoeg. Ik voelde me inmiddels prima en had zin in de triathlon. Oud studievriend Roef ritste mijn wetsuit dicht. Twee jaar en 60 kilo geleden rookte hij nog, nu zou hij finishen in iets meer dan 6 uur. En daar was hij ontevreden mee. Erg gaaf wat deze sport met mensen kan doen! Bij de start stond ik op de vierde of vijfde rij, wat redelijk vooraan was gezien het aantal mensen dat achter me stond. Na het startschot kwam ik iets eerder in mijn ritme dan normaal, ik kon vrij snel goede slagen maken en achter een paar voeten aanzwemmen. De meeste (beginnende) triatleten zijn nerveus voor de zwemstart met veel fysiek contact, ik vind het zelf eigenlijk wel leuk om te moeten vechten voor je plekje. Voor mijn gevoel kon ik redelijk meezwemmen zonder me te veel te moeten inspannen. Het 500 meter signaal van mijn Garmin kwam dan ook vrij snel (na 7 minuten en 36 seconden om precies te zijn, maar hier zit ook het stukje in waarbij je het water inloopt). Het zwemmen ging erg lekker, mede door de vele en duidelijk boeien. Ik kon achter mensen aanzwemmen en als het nodig was versnellen. Na 34 minuten en 37 seconden kwam ik over de timingmat, vergeleken met de 36:28 van vorig jaar. Opvallend is dat ik in beide jaren met een slagfrequentie van 64 slagen per minuut zwom. Dit moet ik de komende tijd eens voorzichtig gaan verhogen. Nog steeds een erg gemiddelde tijd, maar er is wel progressie.
T1 verliep redelijk normaal, al kostte het me iets teveel moeite om mijn wetsuit uit te trekken. Mijn fiets stond weer goed vooraan in het parc fermé, wat in deze enorme transitiezone een groot voordeel is. Ik kon snel wegrijden aangezien ik nog had getraind op het bestijgen van mijn fiets met schoenen in de pedalen. Gezien het gepruts van de meeste triatleten op willekeurige plekken na de streep van T1 zouden meer mensen dat moeten doen. De wind stond gunstig langs de kust, dus de eerste 10 kilometers gingen met 40 per uur. Na de bocht landinwaarts ging het tempo iets omlaag en was het erg druk. De klim wilde ik met 300 watt doen, maar ik voelde al vrij snel dat ik geen superbenen had en me niet 100% voelde. Tijdens de verkenning van woensdag ging het sneller (Max avg 20min power van 277w tegen 263w, vorig jaar was dit 272w). Gelukkig bood de afdaling mogelijkheid tot herstel. En de mogelijkheid om veel mensen in te halen, bizar hoe de meeste triatleten dalen. Sommigen gingen langzamer omlaag dan omhoog, ik denk dat er voldoende klanten zijn voor schijfremmen op tijdritfietsen. De afdaling is niet moeilijk, overzichtelijk en met perfect asfalt. En ja, als er een haarspeldbocht komt dan moet je even remmen. Na de afdaling was het parcours enigszins veranderd ten opzichte van 2013. 
Niet in positieve zin aangezien er een stuk met slecht asfalt volgde. De organisatie had als goedmakertje wel een flinke meewind geregeld op de lange stukken grote weg die volgden. Regelmatig reed ik tegen of boven de 50 en ik had graag een ’11’ achter tot mijn beschikking gehad. Mijn gemiddelde ging langzaam omhoog en kwam boven de waarde van 2013 uit. Na 2 uur, 39 minuten en 8 seconden werd ik afgeklokt. In 2013 had ik 2:44:48 nodig, maar het parcours was toen volgens mijn Garmin wel een kleine kilometer langer. Ook al was ik sneller, mijn normalized power was wel lager met 223 watt tegen 239 (average 204 tegen 225). Deels komt dit door de omstandigheden, maar ook doordat ik me gewoon niet super voelde. Zie helemaal onderaan een vergelijking tussen de 10km splits van mijn Garmin.
T2 was overzichtelijk. Fiets racken, een paar honderd meter hardlopen naar mijn run bag, schoenen aan en gaan. Na de recon van woensdag had ik een paar kilometer op wedstrijdtempo gelopen en dat voelde goed. Nu voelde het niet goed en had ik moeite om het juiste tempo te vinden. De temperatuur was overigens ook een stuk hoger dan woensdag (en dan in 2013). Om een sub-5 te lopen zou ik de halve marathon rond de 1u39m moeten doen. Normaliter is dit geen enkel probleem, maar het was nog geen gelopen race. Mijn kilometertempo ging naar de 4m50s en dit was niet voldoende. Ik heb van alles geprobeerd om te versnellen, maar met name mijn maag was het daar niet direct mee eens. Erg frustrerend allemaal, want mijn benen voelden wel aan alsof ze harder wilden. Gelukkig kwam ik elk rondje twee keer langs mijn gezin wat me energie gaf. De grimas op de foto laat zie
n dat ik zelfs probeerde te lachen. De halve marathon legde ik af in 1:41:40 (2013: 1:33:52). Na de finish was ik helemaal kapot, meer dan vorig jaar. Even later werd me duidelijk dat ik exact dezelfde tijd had als vorig jaar. In het verleden heb ik mijn pr op de Marmotte
al eens verbeterd met één seconde, dus de regelmaat in mijn sportieve prestaties is niet vreemd. Het is jammer dat ik niet onder de 5 uur ben gefinished, maar na de fysieke malaise van de donderdag kan ik prima leven met deze uitslag. Daarnaast is mijn uitslag relatief beter dan in 2013 (overall nu 480e in plaats van 516e en in mijn AG 70e in plaats van 76e).
Mallorca is een geweldig eiland en triathlon is een geweldige sport. De combinatie is derhalve absoluut perfect. Helemaal als je je gezin bij je hebt voor een relaxte vakantie. Nu vol in training voor de Ironman Frankfurt, en die sub-5 op Mallorca moet in 2015 dan maar komen.
Onderstaand een vergelijking tussen de bike splits van 2013 en 2014. Opvallend is de hogere temperatuur dit jaar. Mijn Garmin had problemen met mijn hartslagsignaal de eerste kilometers, die waardes kloppen dus niet (voor het gemiddelde heb ik de eerste 2 waarnemingen niet meegenomen). Voor de 8e split valt op dat mijn HF_avg beide jaren vrijwel gelijk is, maar de NP een flink stuk lager. Dit komt denk ik door de hogere temperatuur en doordat ik me niet 100% voelde.
![2014-05-13 13_39_31-Microsoft Excel - training 2014 [Compatibility Mode]](https://www.amstelracing.nl/wp-content/uploads/2014/05/2014-05-13-13_39_31-Microsoft-Excel-training-2014-Compatibility-Mode.jpg)
Onderstaand de plaatjes van mijn Garmin. 
