Na Challenge Roth twijfelde ik tussen de hele en de halve van Almere. Uiteindelijk heb ik voor de halve gekozen omdat ik niet voldoende tijd kon vrijmaken om voor een hele te trainen. Finishen zal wel lukken, maar daarvoor start ik niet in Almere. De laatste twee weken van de schoolvakantie zijn we met ons gezin naar Schotland geweest en alhoewel ik af en toe gefietst en gelopen heb mag het geen structurele training genoemd worden. Zwemmen heb ik helemaal niet gedaan. Wel heb ik veel whisky, bier en cidre (wel lekker ter afwisseling van bier trouwens) gedronken en goed (dus veel) gegeten.
De twee weken die tussen mijn terugkomst van vakantie en Challenge Almere lagen waren 
niet genoeg om me geweldig voor te bereiden, maar ik had wel zin om te starten. Ook omdat er veel vrienden en bekenden zouden starten op de hele en de halve, waaronder goede vriend Erwin die zijn tweede hele ironman wilde finishen in een nieuw pr. Vrijdag heb ik mijn fiets geprepareerd en ingeleverd bij T1. Leuk om weer rond te lopen tussen allemaal nerveuze triatleten, maar ik was nog niet echt in wedstrijdstemming. Na op het strand te hebben gegeten om de verjaardag van mijn dochter te vieren lag ik om half 11 in bed en heb prima geslapen.
Zaterdag stond de wekker om half 5, ik heb graag de tijd om wakker te worden, voldoende koffie te drinken en te douchen. Hierna haalde ik Erwin (en vriend Hans) op uit Amstelveen en rond half 7 waren we in Almere. Mijn start was pas om half 9 dus ik had nog even. Na de start van de deelnemers aan de hele triathlon te hebben bekeken ben ik me langzaam gaan omkleden en pas toen ik het water inliep begon het wedstrijdgevoel echt te komen.
Het eerste stuk ging redelijk soepel en ik had weinig last van andere zwemmers. Het zicht was hier ook nog goed. Na de eerste boei ging het naar links en omdat je vol tegen de laagstaande zon inkeek was het volkomen onmogelijk om te navigeren. Zolang ik mensen om me heen had zou ik wel ergens uitkomen en uiteindelijk kwamen we bij de tweede boei aan en konden we wederom linksom zwemmen. Het zicht was beter en de zwemlijn hopelijk iets rechter. Ik had weinig gezwommen de afgelopen tijd en de afgelopen maand niet in wetsuit, dus echt soepel ging het allemaal niet. Ik kwam na 39 minuten uit het water en volgens mijn Garmin had ik 2050 meter gezwommen. Niet briljant allemaal, maar op zo’n moment ben ik voornamelijk blij dat ik met fietsen mag beginnen.
De transitie is zoals bekend lang in Almere, en T1 kostte me 3m45s. Dit had iets sneller gekund (de toppers doen het rond de 2m30s) als ik mijn wetsuit makkelijker had uitgekregen. Ook nog maar eens trainen dus.
Op de fiets voelde ik me gelijk goed. Meestal heb ik nog een beetje last van de overgang van horizontaal naar verticaal, wat zich met name uit in mijn heupen, maar nu kon ik gewoon lekker fietsen. De wind stond gunstig in het eerste gedeelte, wellicht had dit er ook mee te maken. De eerste paar kilometers zijn op smalle wegen en hier ga je het verschil niet maken. Pas als je op de dijk komt kan je goed doortrappen en snelheid maken. De eerste 20 kilometer trapte ik gemiddeld 225 watt en dat vond ik prima voor mijn huidige vorm. Hierna ging het iets omlaag, ook al voelde het gevoelsmatig nog hetzelfde. Eigenlijk voelde ik me de eerste 40 kilometer gewoon goed, naar omstandigheden. Als ik naar mijn gemiddelde hartslag kijk dan was de input gewoon redelijk, maar de output in de vorm van wattage was dat natuurlijk niet. Na de 40 kilometer begon ik me slechter en slapper te voelen en begonnen mijn knieën pijn te doen. Achteraf zie ik dat trouwens niet terug in de data. Hier kwam ik Erwin ook tegen die steady aan het fietsen was en er goed uitzag. De laatste 30 kilometer begon ik me steeds beter te voelen en had ik ook weer plezier in het fietsen (ook al zag ik dit wederom niet terug in de data).
Na een kleine 2 uur en 37 minuten kwam ik weer aan bij de transitiezone. De ruime 92 kilometer had ik met bijna 35.5 gemiddeld gefietst en met een gemiddeld vermogen van 212 watt (NP 216 watt). Ter vergelijking, vorig jaar fietste ik de hele met 35.1 km/u gemiddeld. Wat wel goed ging ten opzichte van Roth was mijn voeding en drinken en het feit dat ik geen enkele plaspauze heb gehouden.
T2 verliep voor mijn gevoel soepel in 3m15s (dus 30 seconden sneller dan T2). En na 3 uur en 22 minuten begon ik aan het lopen. Met een 1u38m halve marathon zou ik dus onder de 5 uur blijven. Een halve marathon tijdens een halve triathlon loop ik met ongeveer de intensiteit die ik normaal tijdens een hele losse marathon loop. De eerste kilometers kon ik ondanks wat krampjes en steken in mijn zij redelijk goed afleggen en ik liep tussen de 4:40-4:50 minuten per kilometer. Dit hield ik vol tot halverwege het lopen en dit zou niet genoeg zijn voor een 1u38m, maar ik kon simpelweg niet harder. De tweede helft ging het allemaal iets langzamer, maar mijn hartslag kon ik wel op hetzelfde niveau houden. Met nog 6 kilometer te gaan dook ik een Dixie in, iets wat ik nog niet eerder heb gedaan tijdens een wedstrijd. Gegeven de onwaarschijnlijkheid van een sub-5 gaf ik er de voorkeur aan om het laatste stuk lekker te kunnen lopen in plaats van om met samengeknepen billen over de finish te komen.
Na 5 uur, 10 minuten en 17 seconden kwam ik over die finish. Dit was langzamer dan de helft van mijn tijd op de hele vorig jaar. Ik heb lekker een dagje gesport, heel veel vrienden en bekenden gezien (dank voor de aanmoedigingen) en weer een halve triathlon volbracht. Al met al dus een prima dag. Meteen na de finish kwam ik mijn trainer Eric van der Linden tegen die opnames aan het maken was van zijn atleten en ik heb nog een after race interview gegeven. Bij het ingaan van de ‘athletes heaven’ kwam ik Erwin tegen die met fysieke malheur was uitgestapt vlak na het ingaan van de tweede fietsronde. Dit was een behoorlijke domper aangezien ik me had verheugd om hem naar de finish te schreeuwen en het hem had gegund om een mooie tijd neer te zetten na zijn vele traininsuren. Hij kreeg een knallende hoofdpijn en werd duizelig waardoor hij verder fietsen onverantwoord vond. Heel apart, aangezien hij in trainingen toch veel verder was gegaan dan waar hij nu moest uitstappen. En zo warm was het ook niet tijdens het fietsen. Hopelijk vindt hij de oorzaak en komt dat pr volgend jaar.
Na gedouched te hebben en wat te hebben gegeten ben ik deelnemers op de hele gaan aanmoedigen. In het bijzonder Léon Lankester voor wie een complete fanclub was georganiseerd. Uiteindelijk finishte hij ruim onder zijn gewenste 11 uur in 10 uur en 11 minuten. Maar ook Daniël Overwaal finishte zijn eerste hele in een ongelofelijke 9 uur en 50 minuten en Marten Visser in 9 uur 37 minuten. Ik gun ze die prestaties uiteraard na alle trainingsarbeid, maar moet zeggen dat het me toch wel prikkelt om eens op te houden met die halve voorbereidingen en een hele triathlon te benaderen zoals ik de marathon van Rotterdam heb benaderd. Maar goed, dat zal niet dit jaar zijn.
In december doe ik met Ivo Terpstra wederom de Westcoast Challenge en ik heb me voorgenomen om mee te gaan loten voor de Norseman. Als ik word ingeloot dan ga ik uiteraard (en moet ik wel serieus gaan trainen, ik wil wel met een zwart t-shirt eindigen). Mocht ik uitgeloot worden dan overweeg ik de Alpe d’Huez long course te doen, met wellicht de hele van Almere voor de sub-10.