Een week na terugkeer van mijn vakantie stond de triathlon in Aalsmeer op het programma. Een dag eerder vond de enige Ironman afstand triathlon van Nederland in Almere plaats, maar die heb ik nog maar even overgeslagen. Ik heb lang getwijfeld of ik Aalsmeer niet ook zou overslaan. De vakantieherinneringen waren in de vorm van overgewicht in combinatie met gebrek aan vorm aanwezig. Het verplaatsen van het zwemonderdeel naar het zwembad en de regen en harde wind maakten het niet aantrekkelijker.
Om een lang verhaal kort te maken, zondag 28 augustus lag ik om 12u in het buitenbad van zwembad “De Waterlelie” te Aalsmeer voor 20 baantjes heen en terug. De 1,5km zwemmen was gelukkig teruggebracht tot 1 km. Aangezien ik in het buitenbad lag mocht ik met wetsuit zwemmen. Alhoewel ik met weinig ambitie van start was gegaan had ik wel gehoopt om onder de 20 minuten te zwemmen. Bij de start van 11.30u, heb ik staan kijken naar andere zwemmers en kon daar vrij eenvoudig aanwijzen wat iedereen goed en fout deed. Voor mijn gevoel ging mijn eigen zwemmen best goed, alleen vertaalde zich dat niet in snelheid. Het maakte niet uit wat ik deed, ik had één tempo en dat was het. Ik heb er daarom maar voor gekozen om gegeven dat tempo een zwemslag te maken waar ik niet moe van werd.
Na een eeuwigheid van ruim 22 minuten kroop ik het zwembad uit. Gelukkig was ik niet laatste. Er was nog iemand naast me in Hawaii zwembroek die de afstand met schoolslag probeerde te halen. Uiteindelijk bleek ik de 102e tijd van de 119 starters te hebben gehaald. Gedesillusioneerd liep ik naar mijn fiets waar ik rustig mijn wetsuit heb uitgetrokken, mijn voeten heb gedroogd (en sokken heb aangetrokken) en naar het fietsparcours ben gegaan.
Gelukkig was het op dat moment droog, al was het her en der nog wel glad. We moesten zes rondjes van iets meer dan 6 km fietsen, totaal 37 km. Van het inhalen van mensen kreeg ik weer moraal en plezier, en de enige atleten die mij inhaalden hadden of een trisuit met de letters ‘NED’ op hun rug en/of een hele dure fiets met dicht achterwiel. Daar kon ik mee leven. Voor nu. Het was een volledig verkeersvrij parcours met een paar haakse bochten maar ook met wat snelle bochten waar je pas na twee keer de ideale lijn doorhad. Mijn gemiddelde fietssnelheid was uiteindelijk 36,2 km/u waarmee ik de 28e fietstijd realiseerde.
T2 ging een stuk sneller dan T1 en vol goede moed begon ik aan de 10km lopen. Na wat last van steken in mijn zij gedurende de eerste van vier rondes kon ik mijn hartslag hoog genoeg houden en redelijk doorlopen. De regen kwam inmiddels weer uit de hemel en met name gedurende de laatste ronde voelde het als een swim-bike-swim. Uiteindelijk had ik net iets minder dan 2u15m nodig voor de triathlon, waarmee ik de 58e plek overall behaalde (van de 119 starters). En eigenlijk valt me dat gegeven mijn zwemcapaciteiten en mijn huidige vorm niet eens zo heel erg veel tegen. Daarnaast was het ondanks de weerstomstandigheden een erg leuk en goed georganiseerd evenement. En ben ik nog eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Zwemmen verdient iets meer aandacht…
Nu op naar de halve marathon van Haarlem op 25 september en de hele marathon van Amsterdam op 16 oktober.