Ironman Cascais was mijn 8e hele triathlon in mijn sportcarrière en alweer de 7e triathlon van het seizoen. Mijn voorbereiding was niet geweldig met met name te weinig duurtrainingen. Maar ook de power op de fiets was er het hele jaar nog niet geweest. Op zich leende de Coronatijd zich ideaal om gestructureerd te trainen zonder veel andere verplichtingen, maar op de een of andere manier had ik niet de motivatie om dat ook daadwerkelijk te doen. Uiteraard trainde ik wel door, maar op basis van hetgeen ik gedaan had schatte ik in dat deze Ironman een uur of 11 zou duren voor me. En ik had wel zin om weer eens een hele te doen in een mooie omgeving.
Op donderdag liep ik in de stromende regen naar het station. Pas toen het vliegtuig landde waren mijn voeten enigszins droog. In het vliegtuig zat ik naast twee jonge kerels die ook de hele Ironman gingen doen (op zondag zou de halve zijn) en we hebben de hele heenvlucht met elkaar gepraat. Grappig hoe snel de tijd dan gaat. Met een huurauto reed ik naar mijn appartement, halverwege Lissabon en Cascais (en aan het fietsparcours) en toen ik de sleutels had ontvangen kon ik mijn fiets en de startbescheiden gaan ophalen in Cascais. Al met al is het veel gedoe en geregel en ik besloot om te gaan relaxen en verder niet veel meer te doen.
Op vrijdagochtend heb ik een kort testritje gedaan met mijn fiets om te kijken of alles werkte en daarna even kort gelopen. Nadat ik mijn fiets had ingechecked en de transitiezone alsmede de lange route van de zwemexit naar T1 had verkend ben ik naar het meest westelijke puntje van het Europese vasteland gegaan (Cabo da Roca) wat ook een gedeelte van het fietsparcours was. Prachtige uitzichten, echt een aanrader als je in de buurt bent! Daarna ben ik naar het appartement gegaan. Weinig doen en weinig afleiding werkt volgens mij het beste voor een wedstrijd en ik had al genoeg gedaan die dag. Ik was alleen naar Portugal afgereisd. In augustus had ik voor mezelf een vlucht via KLM geboekt voor rond de 300 euro, maar in de weken voor vertrek zou een extra ticket me 800+ euro kosten en dat vond ik te gortig om iemand mee te nemen. Wat een verademing om met KLM te vliegen trouwen, vergeleken met Easyjet naar Mallorca 2 weken eerder.
Ruim op tijd ging ik slapen en ik pakte meer dan 8 uur slaap de nacht voor de wedstrijd. Mede dank aan de oordoppen van Alpine die ik op maat heb laten maken. Een euro of 120, maar aangezien ik erg gevoelig ben voor geluidjes als ik in bed lig de beste investering die ik de afgelopen tijd heb gemaakt. Ze werken als een ‘uitknop’ als ik ze in doe en ik gebruik ze dagelijks (nachtelijks dus).
De wekker stond om 5 uur zodat ik genoeg tijd had voor koffie en ontbijt. En een douche, anders word ik niet wakker. Ruim op tijd kwam ik aan in het parc fermé om de bidons op mijn fiets te doen en de banden op te pompen. Vreemd genoeg moest je in Cascais je fiets- en looptas gewoon naast je fiets leggen in plaats van aan een haak te hangen op weg naar en van je fiets zoals bij alle voorgaande Ironmanwedstrijden die ik gedaan heb. In de praktijk maakte het niets uit trouwens.
Na mijn ‘street wear’ in de witte tas te hebben afgeleverd kon ik naar het strand voor de zwemstart. Alles stond klaar, ik was klaar en ik hoefde alleen nog maar te wachten. Heerlijk. Ik kan echt genieten van de nerveuze energie die in de lucht hangt. Uiteraard voel ik wedstrijdstress, maar nerveus ben ik niet. Naast me zat een dame uit Zuid-Afrika die in London woont en werkt en haar tweede Ironman zou gaan doen. Nadat we elkaars wetsuits hadden dichtgeritst ging ik naar het startvak. Na het Portugese volkslied gingen atleten druppelsgewijs het water in en een paar minuten voor 8 mocht ik de Atlantische oceaan in.
Het water zou 17.5 graad zijn en dit was prima te doen. Geen moeite met doorkomen noch met (echt) koude handen en voeten. Het parcours was eenvoudig. Een kleine 2 kilometer naar het oosten, dan 2 grote boeien ronden en weer terug. Heel veel boeien lagen er niet dus ik moest de zwemmers voor me volgen. Later zijn er mensen op rotsen terecht gekomen omdat er zwemmers voor hun de weg waren kwijtgeraakt dus ik had geluk dat men voor mij wel oplette. Ik probeerde mijn slagfrequentie iets hoger te houden dan wat ik normaal zou doen bij deze afstand en het voelde wel goed. Na 1 uur en een kleine 16 minuten kwam ik uit het water, wat op basis van mijn eerdere open water zwemmen prima was. Al had ik verwacht een paar minuten sneller te zijn.
Tussen het moment dat ik uit het water kwam en op de fiets zat moest ik bijna een kilometer afleggen dus een snelle T1 was het niet. Maar ik kon eindelijk wel fietsen. Er moesten 2 rondes worden afgelegd waarbij in de eerste ronde nog een bonusroute over een berg zat. Of althans een forse heuvel. Ik had 39×28 als kleinste verzet en was blij dat ik de 11-25 had thuisgelaten. De uitzichten waren erg mooi en tijdens het fietsen kan ik daar ook wel van genieten. Zo hard ging ik ook niet, gegeven mijn beperkte voorbereiding wilde ik zeker bij het fietsen niet te veel pushen. In de afdalingen haalde ik veel mensen in, zo kwamen die Coronakilo’s toch nog van pas. Ik heb het idee dat ik sinds ik weer een motor heb soepeler afdaal (zonder gekke dingen te doen).
Een rondje over het circuit van Estoril (2 keer zelfs) ontbrak ook niet. In 1985 won Ayrton Senna hier zijn eerste Grand Prix, heilige grond dus. En ook vergane glorie, zoals een circuit er uitziet waar al jaren geen grote wedstrijden meer worden georganiseerd. Het stuk langs de kust kende ook nog aardig wat hoogtemeters. Niet zoals in de heuvels, maar vlak was het zeker niet. Al met al was het dus een geweldig mooi maar uitdagend fietsparcours. Niet geschikt voor snelle tijden, maar een sterke fietser kan hier wel het verschil maken.
Met nog een kilometer of 4 te gaan daalde ik af richting Cascais en merkte ik dat ik geen kracht meer op mijn achterwiel kon overbrengen. Ik kon trappen, mijn cassette draaide, maar het leek wel of die geen verbinding had met mijn achterwiel. Ik vreesde dan ook dat mijn body kapot was en dat het een lange wandeling naar T2 zou worden. Aan de voet van de afdaling stond technical support met een tentje en dat was mijn hele grote geluk bij een ongeluk. De dienstdoende fietsenmaker haalde de cassette en een gedeelte van de body los, spoot wat spray en zette het weer vast en ik kon weer gaan. Het heeft me denk ik een minuut of 5 gekost. En volgens hem was dit een standaard onderhoudsklusje van je wielen. Ik had er nog nooit van gehoord en bij niet direct goedkope wielen van DT-Swiss van nog geen half jaar oud verwacht ik dit niet. Maar goed, ik kon door naar T2.
Na een plaspauze begon ik met lopen. Na een kleine 4 kilometer zwemmen en 180 kilometer fietsen weet je nooit hoe je benen voelen en hoe het tempo zal zijn. Mijn hartslag was waar ik hem wilde hebben en de eerste kilometer ging ruim onder de 5 minuten. De tweede kilometer ging iets omhoog en dus ook iets langzamer maar ik voelde me goed. Daar kwam snel verandering in en na de derde kilometer moest ik zelfs even wandelen zo slecht voelde ik me. Ik vreesde voor een hele lange dag. Bij een verzorgingspost heb ik veel gegeten en gedronken en ik ben meteen maar aan het wondermiddel cola gegaan. Dat hielp en al snel voelde ik me eigenlijk weer prima. Grappig hoe dat gaat. We moesten 3 rondjes heen en terug lopen via de kust. Als rondje niet heel spannend, maar wel met een mooi uitzicht over de oceaan. En met veel verzoringsposten, waar ik telkens de tijd nam om voldoende te drinken. Het tempo bleef ook relatief goed en ik had weinig verval.
Vlak voordat we Cascais weer in liepen zat een jongedame met een Golden Retriever. Ik heb in mijn eerste en tweede rondje even de tijd genomen om die een knuffel te geven (de hond, niet de dame). Ze heette Sophie (de hond, niet de dame) en ik denk dat het me per saldo tijd heeft opgeleverd, iets om naar uit te kijken elk rondje.
Tot aan het laatste keerpunt bij kilometer 35 ging het aardig, daarna zakte het allemaal wel in, maar dan is het nog aftellen. Al kan je je echt niet voorstellen hoe ver 4 of 5 kilometer nog lijken als dat de laaste kilometers in een Ironman zijn. Maar goed, op dat moment is uitstappen ook weer zoiets en je moet toch naar de finish. Dus gewoon doorgaan. Na de finish voelde ik me echt ellendig. Ik kon even niets meer. En dat even duurde wel een tijdje. Aangezien ik het koud begon te krijgen ben ik maar mijn spullen gaan ophalen en heb alles in de auto geladen. Toen baalde ik wel dat er niemand mee was om alles voor me te regelen. In het appartement ben ik eerst een tijd op bed gaan liggen en heb mezelf toen gedwongen om te douchen. Daarna ben ik maar weer in bed gaan liggen.
Oja, mijn eindtijd, net onder de 11 uur, spot on mijn verwachting dus. Alles is gegaan zoals ik voorspelde, blijkbaar is dat de ervaring van een groot aantal triathlons. Nu die ervaring nog een keer omzetten in een goed resultaat op een hele, maar daar moet ik dan iets meer voor doen (en met name ook laten). Ironman Hamburg in juni 2022 is het volgende grote doel.
Na de triathlon heb ik heerlijk geslapen en zondag voelde ik me eigenlijk best goed. Ik ben naar Lissabon gereden en heb een paar uur de toerist uitgehangen. Altijd leuk om door een onbekende stad te lopen en hem je langzaam een beetje eigen te maken. Zelfs met vermoeide benen. Daarna ging ik naar Cascais om de deelnemers aan de halve Ironman aan te moedigen. Ik was gelukkig op tijd om Menno Koolhaas derde te zien worden bij de pro’s, echt een geweldige prestatie!
Maar het is ook mooi om de minder snelle goden bezig te zien. Het maakt niet uit hoe hard iemand gaat, het is voor iedereen moeilijk en ik weet natuurlijk exact hoe het voelt. Op de startnummers stond de naam en de nationaliteit van de triatleet zodat ik iedereen persoonlijk kon aanmoedigen. Overal liepen mensen met de finishersshirts van de hele. En als ze niet hadden deelgenomen dan droegen ze wel finishersshirts van andere triathlons. Het kon en mocht allemaal in Cascais, even de triathlonhoofdstad van de wereld.
‘s Avonds heb ik Max zien winnen in Texas en was het weekend helemaal goed. Op maandag vloog ik terug en nu ben ik wel even klaar met vliegen en reizen. Op het vliegveld kwam ik nog in gesprek met een jong Brits koppeltje. Hij had zijn eerste Ironman gedaan in een uur of 12. En op de vraag hoe het haar was vergaan antwoordde ze ‘goed, ik heb gewonnen bij de dames overall.’ Een aanstaande pro dus, grappig wie je allemaal tegenkomt.
Nu trainen voor de Westcoast Challenge en komende week even goed nadenken hoe ik naar Ironman Hamburg moet toewerken. Het was echt heel gaaf om weer een hele te doen, zeker in Cascais, maar die snelle hele moet er nog een keer van komen en wat daar voor moet gebeuren weet ik heel goed.