Wat een geweldige triathlon was dat! Sportief gezien waarschijnlijk één van mijn slechtste wedstrijden ooit, maar als ervaring één van de mooiste. Challenge Almere was het voorlopige hoogtepunt van mijn triathloncarrière maar hierna heb ik te weinig getraind om een goede wedstrijd neer te kunnen zetten in St George. Bovendien ben ik in de tussentijd nog een weekje ziek geweest en kwam ik behoorlijk verkouden aan in de VS. Genoeg smoesjes en excuses om op voorhand al te weten dat ik geen wereldkampioen zou worden tijdens mijn eerste triathlon buiten Europa ooit.
De zaterdag voor de wedstrijd vlogen mijn oudste zoon Joris en ik naar San Francisco. We wilden er een kleine roadtrip van maken en lekker de toerist uithangen. Na lang wachten bij de (kapotte) bagageband en het autoverhuurbedrijf stapten we in onze rental. Een Ford Mustang cabrio, aangezien ik een tijdritfiets had gehuurd en dus geen grote auto nodig had. De terugvlucht zou in twee delen gaan met Virgin Atlantic naar Londen en met de KLM naar Schiphol en het was heel lastig om overal een fietskoffer bij te boeken.
Zaterdagavond hebben we een basketbalwedstrijd bezocht. De Sacramento Kings verloren thuis nipt van de LA Clippers. Erg gaaf om eens mee te maken. Zondag zijn we via de Golden Gate bridge en Twin Peaks naar Yosemite Park gereden waar we hebben overnacht. Maandag hebben Joris en ik El Capitan beklommen in Yosemite Valley (de top hebben we net niet gehaald in verband met de tijd). Indrukwekkend om deze berg eens in het echt te zien. Het hotel stond die dag in Mammoth Lake en onderweg zijn we nog gestopt bij het zoute Mono Lake waar Clint Eastwood in 1973 de film ‘High Plain Drifters’ heeft geregisseerd. Las Vegas was onze volgende stop waar we via een kleine omweg naar Death Valley woensdag aankwamen. Hier was ik al eens geweest en eigenlijk is dit een stad om snel te vergeten. Net als de show van David Copperfield, die was niet al te best. De Hoover dam was daarentegen wel de moeite waard.
Kortom, we hebben best veel gezien en gedaan en veel kilometers afgelegd, maar serieus trainen was er niet bij deze week. Vanaf donderdag stond alles wel in het teken van de wedstrijd. Mijn IZGS-clubgenoten Kees en Ernst waren met hun gehuurde RVs (nouja, het waren bestelbusjes met een matras en een keukentje) al in St George en Joris en ik hadden een hotel op een klein kwartier van de stad, maar wel aan het fietsparcours. Nadat ik mijn startspullen ontving heb ik veel geld uitgegeven aan diverse merchandise en kon ik de huurfiets ophalen. Het werd een Argon18 waar ik in de middag nog een ritje op heb gemaakt. De positie was toch wel anders dan op mijn P3X en ik heb voor comfort gekozen, mede vanwege het gebrek aan ambitie. Verder was het een prima fietsje en kon ik al even genieten van de prachtige omgeving waar zaterdag de wedstrijd zou zijn.
Vrijdag was de dameswedstrijd en nadat ik de koplopers voorbij zag komen bij ons hotel zijn we naar het centrum van St George gegaan om ook het lopen te bekijken. Daarna de looptas ingeleverd in T2 en met Ernst en Kees naar T1 gegaan om de fiets in te checken. De voornaamste zorg betrof de temperatuur in de ochtend. Met het woestijnklimaat was het nogal frisjes aan het begin van de dag maar later werd het wel aangenaam. Echt warm zou het niet worden dus dat zou geen probleem zijn. Uiteindelijk heb ik bij de Target nog een setje handschoenen gekocht voor de zekerheid.
Na een redelijk goede nacht ging mijn wekker om half vijf. Mijn Agegroup zou als allerlaatste starten en wel om 9u17. De pro mannen gingen al om half acht het water in. Aanvankelijk was ik daar niet zo blij mee aangezien dat betekende dat ik lang zou moeten wachten, maar bij nader inzien was het prima omdat ik zo minder last had van eventuele kou in de ochtend. Met de auto reed ik naar St George voor de transfer per bus naar het Sand Hollow Reservoir waar gezwommen werd. Het was nog aardedonker toen ik de enorme wisselzone met duizenden fietsen betrad. Er werd een niet direct motiverend Dixielandbandmuziekje afgespeeld en nadat ik de fiets had klaargemaakt kon het lange wachten voor de start beginnen. Uiteindelijk vond ik een plekje aan het water waar niemand was en waar ik rustig de zonsopgang kon bekijken. En de start van de eerste series.
Ik had mijn Blueseventy thermal wetsuit meegenomen en een neopreen cap met de gedachte dat de kans dat ik het te warm zou krijgen tijdens het zwemmen niet heel groot was. De watertemperatuur viel me echter mee, maar te warm was het zeker niet. Het parcours was op zich niet ingewikkeld. Met de klok mee een stuk het reservoir in, halverwege een keerpunt en dan weer terug. In de praktijk vond ik het nog best lastig om recht te zwemmen, er waren wat golven en de volgende boei was niet altijd goed zichtbaar. Het was wel heel mooi om bij het ademhalen en sighten de bergen te zien. Het zwemmen zelf ging conform verwachting niet heel snel en ook tijdens de eerste wissel nam ik de tijd. Ik had ervoor gekozen om deze keer sokken te dragen tijdens het fietsen en deze en mijn schoenen al aan te trekken voordat ik naar de fiets ging. Normaliter bevestig ik mijn schoenen op de pedalen, maar dit was de warmere (en minder snelle) optie.
De eerste meters op de fiets waren behoorlijk fris ondanks de armstukken die ik al voor het zwemmen had aangetrokken. De handschoenen kreeg ik niet aan en die heb ik gelaten voor wat ze waren, het voelde niet alsof ze echt nodig waren. Gelukkig kwam er snel een klimmetje waardoor het tempo omlaag ging en mijn lichaamstemperatuur omhoog. En eigenlijk ging het continue of omhoog of omlaag, echt vlakke stukken waren er niet zo heel veel. Ik fietste rond als een toerist en genoot van de omgeving. Wat ongelofelijk gaaf om hier te kunnen fietsen! Dit was de reden waarom ik me graag wilde kwalificeren. Na een lang out-and-back gedeelte dat wel redelijk vlak was fietsten we Snow Canyon State Park binnen. En dit was behoorlijk klimmen, maar wel met de mooiste uitzichten van de dag! De laatste kilometers gingen als beloning allemaal omlaag richting St George waar ik na een snelle wissel aan het lopen kon beginnen.
En ook het loopparcours was niet echt vlak te noemen. De eerste kilometers gingen aardig omhoog en dat voelde ik. Het was ook flink druk, maar echt last had ik daar niet van. Als je haast had speelde de drukte wel een rol begreep ik van anderen. Na een gedeelte over de lokale golfbaan gingen we gelukkig weer omlaag en het tempo dientengevolge omhoog. Joris stond langs de kant me aan te moedigen en ook zag ik Kees en Ernst op het parcours. Zij waren veel eerder gestart en al bezig aan de tweede loopronde. Het lukte me niet om een fatsoenlijk tempo te lopen, ondanks dat mijn hartslag wel op een normaal niveau was. Ik probeerde me hier niet al te druk om te maken en te genieten van het parcours en de mensen om me heen. Het gedeelte door het centrum zou je vier keer passeren met aan elke kant eerst het stuk naar de golfbaan en daarna een stukje door een park. In mijn tweede ronde was het aanzienlijk rustiger omdat ik niet alleen in de laatste startgroep zat, maar ook nog eens aan de achterkant van het veld bivakkeerde. Gelukkig was er genoeg te drinken en te eten bij de verzorgingsposten, ook dit was perfect georganiseerd. En uiteindelijk ben ik toch maar eens de finish gaan opzoeken en kreeg ik een enorme medaille omgehangen.
In de finisherszone kwam ik Kees en Ernst tegen. Ernst had een mooie wedstrijd neergezet, Kees was tijdens het lopen redelijk stuk gegaan maar toch was hij nog net iets sneller dan ik. Echt bijkomen hoefde ik niet na deze wedstrijd maar douchen was wel aangenaam. ‘s Avonds zijn we nog naar het ‘Banquet of Champions’ geweest maar alle podiumceremonies hebben we niet afgewacht. Na zondag afscheid te hebben genomen van mijn clubgenoten zijn Joris en ik met de auto naar Snow Canyon gereden om in alle rust van de omgeving te genieten. Daarna gingen we terug naar Las Vegas waar we nog dragraces hebben bezocht. Hier kwamen alle Amerikaanse stereotypen samen. Laat ik het zo zeggen, we vielen redelijk uit de toon. De terugvluchten verliepen zonder problemen en maandagavond waren we weer thuis.
Conclusie, de wedstrijd in St George is perfect georganiseerd en de omgeving absoluut de moeite waard. Ik ben heel blij dat ik dit mee heb mogen maken. Een volgende keer hier of op een WK moet ik er wel voor zorgen dat mijn prestatie ook de wedstrijd waardig is. Het was in elk geval een goede wake-up call voor Zuid-Afrika waar ik over vier maanden alweer aan de start sta. Vanaf nu 100% focus om daar te kunnen knallen.
