Nadat mijn moeder vlak voor de 70.3 op Lanzarote onwel werd en een paar dagen later overleed heb ik besloten om niet bij Ironman Hamburg te starten. Finishen zou wel lukken, maar om een goede prestatie in een hele neer te zetten heb je volledige focus nodig, en die zou er nu niet zijn. In plaats daarvan besloot ik om voor de 70.3 in Warschau te gaan. Enerzijds om weer eens een goede wedstrijd te racen en anderzijds om te kijken of ik een slot voor het WK 70.3 in St George eind oktober zou kunnen bemachtigen. IZGS clubgenoten Ernst en Case hadden immers al hun slots te pakken gekregen in Lanzarote en ik wilde niet achterblijven.
Het zwemmen en derhalve T1 waren ver buiten de stad, meer dan 30 kilometer ten noorden van Warschau. Ruim op tijd heb ik hier zaterdag mijn fiets ingeleverd, de transitiezone verkend en een kort stukje gezwommen. De temperatuur was prima, maar je had geen enkel zicht in het troebele water en er waren flinke golven voor een meer. Twee Poolse kerels vroegen me waar ze de startspullen konden ophalen, ze kwamen net uit Warschau. Die konden dus weer terug om alles op te halen om daarna weer naar de zwemlocatie te gaan. Een beetje voorbereiding is wel handig bij dit soort wedstrijden. T2 was op loopafstand van het hotel en nadat ik hier de route had verkend was ik klaar met de praktische zaken. In Warschau staan overal elektrische stepjes die je kan huren. Joris en ik hebben de app downgeload en konden met max 20km/u door het centrum scheuren. Superhandig om niet te hoeven lopen.
In het hotel heb ik nog een massage geboekt om mijn spieren los te krijgen en daarna was het op tijd naar bed. Het hotel zou een vroeg ontbijt aanbieden vanaf 6 uur dus ik was 10 voor 6 beneden om het koffiezetapparaat op te starten. In de ontbijtzaal ben ik vrienden geworden met een groep Grieken en twee kerels uit Estland die met de auto naar Warschau waren gereden en om half 7 liep ik met een Deense kerel naar het station vanwaar we per trein en een klein stukje bus naar de zwemstart gebracht werden. De start was pas om half 10 dus ik had genoeg tijd om alles klaar te zetten en me in alle rust voor te bereiden op de triathlon, inclusief een stukje inzwemmen.
Ook hier was een rolling start waar je met 10 triatleten tegelijk het water in zou gaan. Het zwemparcours had een niet al te ingewikkelde rechthoekige vorm, maar de boeien lagen niet allemaal op één lijn, dus het loonde wel om te kijken of je zo recht mogelijk naar de laatste boei kon zwemmen. De drukte viel mee en ik heb regelmatig een stukje in iemands voeten kunnen zwemmen, ondankt het gebrek aan zicht. Het zwemmen ging gewoon lekker, al haal ik niet het tempo wat ik in het zwembad kan zwemmen op deze afstand. Het zwemparcours was wel aan de korte kant, mijn Garmin kwam op 1750 meter uit en ook bij andere deelnemers zag ik geen veel langere afstanden. Met een officiële zwemtijd van 32 minuten en 1 seconde had ik mijn agegroup de 39e tijd van de 118 uiteindelijke finishers en dat viel me niet tegen.
De eerste transitie verliep soepel. Omdat het een aardig stukje lopen was besloot ik om na het zwemmen meteen een gelletje te nemen om eens te kijken hoe dat zou bevallen. Ik heb er geen last van gehad en voeding binnen krijgen is altijd goed, dus ik denk dat het prima was. Na een kort aanloopstukje kwamen we met de fiets op grotere wegen. Ik denk niet dat er een eenvoudiger en sneller fietsparcours bestaat. Immer gerade aus, af en toe een keerpunt maar verder hoofd naar beneden en knallen. Mijn doel was om 230-240 watt aan te houden maar ik had het eerste stuk minder nodig om ruim boven de 40 te fietsen. Na het eerste keerpunt iets na 10km fietsen was de lichte wind een beetje tegen en moest ik harder trappen om 40+ te blijven gaan. De drukte viel me erg mee en ik kon gewoon zelf fietsen de eerste 50km.
Ik had vooraf een paar duidelijke doelen opgeschreven voor mezelf, op basis van de wedstrijd van 2021. Een totaaltijd van rond de 4u40m die goed zou moeten zijn voor een top-10 klassering in mijn agegroup en daarmee grote kans op een slot voor St George. Om die doelen te bereiken zou ik onder de 2u20m moeten fietsen en met het tempo dat ik vrij eenvoudig kon trappen zou ik die tijd makkelijk halen. Na een uur fietsen met zowel wind mee als tegen gehad te hebben zat ik boven de 40 gemiddeld. Achteraf had ik een hoger vermogen moeten trappen maar op dat moment leek het me verstandiger om niet teveel te pushen voor die extra 1-2 minuten. Na 50 kilometer werd het drukker en kwamen er complete pelotons voorbij. Hier was ik vooraf al een beetje bang voor en met deze deelnemersaantallen is het ook niet te voorkomen, maar er waren veel triatleten die geen enkele moeite deden om afstand te houden. Het vervelende is dat je zelf inhoudt en in een groepje zit waarna je een hoog vermogen moet trappen om datzelfde groepje weer in te halen. Gelukkig dunde het later weer iets uit. Bij Warschau moesten we een stuk heen en weer waar een lange tunnel in voorkwam wat met een donker vizier behoorlijk eng was. Uiteindelijk kwam mijn gemiddelde uit op 39.6 kilometer per uur en dat is zeker snel, maar het had nog sneller moeten zijn.
Ook de tweede wissel verliep zonder problemen. Ik gebruik een schoenlepel om in mijn Nike Vaporflies te komen maar dat kost nauwelijks tijd. Na een kleine 2 uur en 54 minuten begon ik aan het lopen, wat iets eerder was dan de geplande 3 uur. Het korte zwemmen droeg hier een minuut of 3 aan bij natuurlijk. Op zaterdag was het flink warm in de middag maar nu was er bewolking waardoor het een aangename looptemperatuur was. Na 2-3 kilometer acclimatiseren kon ik mijn hartslag op het gewenste niveau houden en verliepen de kilometers onder de 4m30s. Joris stond me aan te moedigen langs het parcours en toen hij me vertelde dat ik 20e lag voelde ik wel een zekere teleurstelling. Maar ik wist ook dat ik met mijn looptempo nog wat mensen zou inhalen. We moesten 4 rondjes lopen langs en door het oude centrum. Na 2 rondjes trokken de wolken weg en werd het een stuk warmer. Mijn tempo bleef redelijk constant en mijn hartslag liep binnen de geplande marges langzaam omhoog. Halverwege elke ronde nam ik een gelletje en dat werkte prima. Na de vierde ronde mocht je de afslag nemen naar de finish. Vorig jaar was het loopparcours 22km lang maar blijkbaar was er nu een aanpassing gemaakt waardoor we op 20.9km uitkwamen.
Na 4 uur, 27 minuten en 34 seconden kwam ik over de finish. Ruim binnen de gehoopte 4u40m en ruim binnen mijn vorige pr van 4u36m18s. En ja, dat zegt allemaal niet zo heel veel omdat de afstanden kort waren. Wat wel wat zegt is dat ik voor het eerst sinds 2019 weer eens een goede wedstrijd heb gedaan waar ik echt tevreden over ben. Er zijn altijd dingen die beter of anders kunnen, en het moet altijd sneller, maar voor nu was dit gewoon goed, zeker het lopen. Sinds een paar weken train ik bij Marcel Gierman. Dat is te kort om echte veranderingen te zien, maar de periode vlak voor deze triathlon heb ik wel anders getraind dan ik zelf zou hebben gepland en ik ben ervan overtuigd dat dat zeker een verschil heeft gemaakt.
Met deze tijd werd ik 15e in mijn Agegroup op drie minuten van de top 10. Drie minuten die ik dan bij het fietsen had moeten vinden, maar dat is achteraf. Ik heb mijn plan uitgevoerd en ben daar zeer tevreden over. In de AG 50-54 waar ik volgend jaar in zit zou ik 5e geworden zijn en als ik een agegroup terugkijk naar 40-44 dan was dit genoeg voor de 12e plek. Kortom, er stonden best veel rappe leeftijdsgenoten aan de start dit jaar. Het blijft allemaal tennissen voor Dennissen natuurlijk, maar toch kijk je er naar en relevant voor mijn kansen op St George.
Om 18 uur waren de podiumceremonies en de slotallocatie dus Joris en ik zaten ruim op tijd eerste rang. I felt lucky. Voor mijn gevoel was mijn prestatie WK-waardig en dat was het belangrijkste, een slot zou een erg mooie bonus zijn. De podiumceremonies namen nogal wat tijd in beslag, maar leuk om mee te maken. Om een slot voor St George te krijgen moest je fysiek aanwezig zijn. Vorig jaar ging dat per e-mail en rolden er weinig slots door. In mijn agegroup waren er zes slots te verdelen en aangezien er niet heel veel mensen aanwezig waren schatte ik mijn kansen hoog in. De naam van de nummer 1 werd omgeroepen en het bleef stil. Ook zo bij de nummer 2 en 3. En 4, 5 en 6. Op een gegeven moment werd er gevraagd of er überhaupt atleten in mijn agegroup aanwezig waren die een slot wilden hebben. Toen stapten er zeven man naar voren, waar ik er één van was. Eén van die kerels had zijn startnummer nog om en snel zocht ik zijn finishtijd op, die langzamer was dan de mijne dus ik wist dat ik goed zat. Uiteindelijk was ik de tweede man in mijn leeftijdscategorie die een slot accepteerde, dus ook met een mindere prestatie zou ik een slot hebben gehad. Heel bijzonder voelt dat niet, maar gegeven de tevredenheid over mijn prestatie vind ik dat absoluut niet erg.
En dus ga ik eind oktober richting de VS voor mijn eerste triathlon buiten Europa. Over twee weken staat IM 70.3 West-Friesland op het programma en St George wordt dan mijn vijfde 70.3 van 2022. In september wil ik de hele van Almere doen en als daar een sub-10 behaald wordt dan is dit een topjaar qua triathlons (eigenlijk is dat het al). Warschau is een onverwacht leuke stad, echt een aanrader voor een stedentrip. De Polen komen in eerste instantie stug en bot over, maar als je laat zien dat je daar niet van schrikt dan worden ze daarna vriendelijk, echt heel apart. Het was een geweldig weekend en een geweldige ervaring, zeker om met Joris samen te doen. Nu lekker een trip naar de VS plannen.