In 2010 begon ik me te interesseren voor triathlon en in de blaadjes die ik toen las kwam regelmatig een triathlon voorbij die de Escape from Alcatraz heette. Ook toen was deze wedstrijd al een klassieker en eentje die je gedaan moest hebben. Dat voelde voor mij niet direct zo, ook omdat het nogal een prijzig gebeuren is met inschrijfgeld van 750 Amerikaanse dollars. IZGS-clubgenoot Ernst heeft Alcatraz meerdere keren gedaan en is er erg enthousiast over. Toen ik vorig jaar naar het WK 70.3 in St George reisde vlogen we via San Francisco en begreep ik de aantrekkingskracht van deze locatie. Om een lang verhaal kort te maken, donderdag 8 juni zat ik in het vliegtuig richting Californië.
Na mijn spullen in het hotel te hebben gezet maakte ik een wandeling langs het water en het eerste wat ik zag in het haventje was een haai die daar rustig aan het rondzwemmen was. Hij had geen formaat waar ik me meteen druk om maakte, maar toch. Later heb ik opgezocht dat dit een Luipaardhaai is en die is voor de mens volkomen onschuldig. De zeeleeuwen die in grote getale bij Pier 39 rondhingen vond ik er enger uitzien.
De dagen voor de wedstrijd heb ik nog redelijk veel getraind met het oog op Challenge Roth op 25 juni. Ook heb ik een stukje gezwommen in de Aquatic Cove om te voelen hoe de temperatuur van het water zou zijn. Ik had mijn thermo wetsuit meegenomen, mijn neopreen zwemsokken en een neopreen cap. Ondanks dat was het wel even wennen toen mijn hoofd in aanraking kwam met het water met een paar minuten brain freeze tot gevolg. Daarna ging het prima al was wel duidelijk dat de stroming sterk zou zijn. Vrijdagmiddag heb ik een excursie naar Alcatraz gedaan, ook om vanaf daar goed zicht te hebben op de richtpunten voor bij het zwemmen. Ondanks dat het behoorlijk druk en toeristisch was vond ik Alcatraz erg indrukwekkend. Bijzonder om hier rond te lopen, zowel binnen in de gevangenis als buiten om het complex heen. En buiten is veel mooie flora en fauna te bewonderen.
Zaterdagochtend heb ik het fietsparcours verkend en ‘s middags de startspullen opgehaald en de verplichte briefing bijgewoond. Alcatraz is geen triathlon die bij een label hoort dus de dingen gaan soms net wat anders dan bij andere wedstrijden. Ik had van Ernst veel tips en tricks gekregen en dat was ook wel nodig. Het parcours is uitdagend te noemen, ondanks de relatief geringe afstanden. Het drukste maakte ik me om de watertemperatuur en de stroming. Normaliter mik je bij het zwemmen op een duidelijk zichtbaar punt (een boei, een markant en hoog gebouw of zelf een hoge boom) en zwem je daar recht op af. Bij deze triathlon vaar je met een aftandse partyboot (de San Francisco Belle) naar Alcatraz en word je geacht van deze boot te springen en naar een klein strandje bij de St Francis yacht club te zwemmen. Als je dat in een rechte lijn probeert te doen dan eindig je gegarandeerd een paar kilometer westelijker dus de truc is om recht op de kust voor je te mikken en dan maar te hopen dat de stroming je in voldoende mate westelijk brengt.
De wekker stond vroeg op zondag, wat geen probleem was omdat ik de dagen hiervoor zo vroeg mogelijk op was gestaan om zo min mogelijk tijdverschil met Nederland aan te houden. In het donker zette ik mijn fiets en de fiets- en loopspullen klaar. Daarna kon ik met één van de klaarstaande bussen richting de pier waar we aan boord zouden gaan van de Belle en kon het lange wachten tot de start beginnen. Iets na kwart over zeven gingen de pro’s als eerste het water in en daarna mochten de Agegroupers druppelgewijs het water in. Er werd ons op het hart gedrukt om vooral niet te twijfelen bij het springen en gewoon te gaan. Echt hoog was het niet, sommige deelnemers maakten zich vooraf nogal druk hierover maar dit was niet spannend. Gelukkig viel de temperatuur ook wel mee, dat was het eerste stresspunt afgestreept. Ik had ook geen tijd om rustig te wennen aangezien er nog een paar honderd mensen achter me kwamen dus ik moest maken dat ik wegkwam.
In eerste instantie besloot ik om recht op de kust af te zwemmen totdat ik een markeringspunt zou ontdekken. Met mijn dikke thermo wetsuit en neopreen sokken heb ik nog minder gevoel voor het water dan normaal maar heel slecht voelde het ook weer niet aan. Wel waren de golven best hoog dus navigeren was lastig. Het eerste punt dat echt zichtbaar was waren de rode daken van Fort Mason. Elke 500 meter trilt mijn horloge zodat ik een beetje gevoel heb bij de progressie die ik maak in het water. De tweede trilling was al geweest en ik had niet het idee dat ik heel veel dichterbij kwam. Na de derde wist ik dat ik 1500 meter had afgelegd. Inmiddels was mijn focuspunt de koepel van het paleis van de ‘fine arts’ die duidelijk zichtbaar was en goed in lijn stond met waar ik heen moest gaan. Er was ons een zwemafstand van anderhalve mijl beloofd dus dat zou een ruime 2000 meter moeten zijn. Na 2000 meter was ik er nog lang niet, maar ik had niet het idee dat ik echt een verkeerde route aan het afleggen was. Ook de daken van de yacht club waren zichtbaar en toen wist ik dat ik in de buurt kwam.
Inmiddels had ik 3000 meter gezwommen maar het strandje en de vele mensen langs de kant waren in beeld. Ik moest nog even recht op het strand afzwemmen, achteraf had ik iets strakker op de daken van de yacht club moeten mikken, maar na bijna 3300 meter en ruim 42 minuten kon ik het water uit. Vorig jaar had Ernst zijn Agegroup (60-64) gewonnen met een totaaltijd van iets meer dan 2 uur en 45 minuten dus dit was een beetje mijn richttijd. Hij zwom toen ruim onder de 30 minuten en alhoewel hij een veel betere zwemmer is dan ik wist ik ook dat ik deze editie waarschijnlijk meer meters had gemaakt dan Ernst vorig jaar. En ik had niet het gevoel dat ik een vreemde route had afgelegd. Later las ik wel verhalen van andere triatleten die ruim 4000 en in een enkel geval zelfs 5000 meter hebben gezommen omdat ze ver voorbij het strandje uitkwamen en terug moesten zwemmen.
De weg naar T1 was lang. Je mocht bij deze triathlon zelfs een extra wisseltas met loopschoenen klaarleggen bij de swim exit. Dat heb ik niet gedaan en ik ben op mijn neopreen sokken de kleine kilometer naar mijn fiets gaan lopen. Daardoor was ik meteen warm toen ik aan het fietsen begon. Ik had mijn racefiets meegenomen, een triathlonfiets heeft hier vrijwel geen meerwaarde. Het fietsparcours is een kleine 30 kilometer lang waarvan alleen de eerste en de laatste 2 echt vlak zijn. Het voelde meteen goed en ik kon wattages trappen waar ik wat mee kon. Ook op de klimmetjes ging het lekker en ik haalde alleen maar mensen in. Via de klim naar de entry van de Golden gate bridge fiets je langs de kust richting het Golden gate park waar je een klein lusje maakt om langs dezelfde weg als je was gekomen terug te gaan. Continue op en neer met Seal Rock Drive als steilste stuk. Hier moet je op het binnenblad zitten als je rechtsaf slaat anders red je het niet.
Uiteindelijk deed ik 56 en een halve minuut over het fietsen waarmee ik mijn doelstelling ruim had gehaald. Bij het binnenrijden van T2 zag ik dat sommige mensen nog moesten beginnen met fietsen, die hadden dus serieus lang over het zwemmen gedaan! De wissel naar het lopen ging soepel, geen verrassingen hier. Maar ook bij het lopen zou het op en neer worden. Net als bij het fietsen eerst een vlakke aanloop maar bij de Golden gate brug kwam de eerste trap omhoog die het tempo er aardig uithaalde. Ook zat er een tunneltje in waar je voor moest bukken om je hoofd niet te stoten. Een parcours met uitdagingen zeg maar. Na het hoogste punt op Lincoln Boulevard werd het afdalen naar zeeniveau om via een heen- en weerstukje over het strand bijde befaamde Sand ladder aan te komen. Ernst had me geadviseerd om hier vooral lekker snel omhoog te gaan maar mijn hamstrings en bilspieren dachten daar anders over. Eenmaal boven was het nog een klein stukje normaal omhoog lopen waarna het heerlijk omlaag ging tot aan de laatste kilometers die weer vlak waren.
De finish kwam na 2 uur, 47 minuten en 18 seconden en daarmee was ik zesde geworden in mijn Agegroup. Met name bij het zwemmen heb ik het op de mannen voor me laten liggen, mijn fiets- en looptijd waren beter dan die van de kerel die als derde is gefinished. En achteraf bleek ook mijn tijd op de Sand ladder helemaal niet langzaam te zijn. Al met al was ik best tevreden, ook omdat ik vanwege Challenge Roth niet heel specifiek op deze korte afstand had getraind. Maar bovenal was het gewoon een superleuke wedstrijd met een geweldig en uitdagend parcours. Ik ben blij dat ik deze klassieker heb mogen meemaken en dat ik een paar dagen in San Francisco heb kunnen doorbrengen.
