Challenge the Championship Šamorín 2023

Naast het WK hele en halve Ironman, het officiële WK long distance triathlon en alle andere kampioenschappen van diverse triathlonafstanden heeft het Challengelabel al een tijdje een eigen kampioenschap dat rondom Šamorín georganiseerd wordt. Vorig jaar in Almere heb ik me hiervoor gekwalificeerd en het leek me een leuk idee om eens naar Slowakijke af te reizen voor een triathlon. Mijn oudste zoon Joris heeft er ook plezier in om nieuwe landen en steden te ontdekken en zodoende boekte ik een appartement in de Slowaakse hoofdstad Bratislava en een vlucht naar Wenen aangezien het maar kort rijden is vanaf hier.

Ook mijn IZGS-clubgenoten Kees en Willem zouden aan de start staan. Willem reed met zijn vrouw naar het oosten, Kees vloog met ons mee. Donderdag vroeg kwamen we al aan en gelukkig konden we meteen het appartement in en onze fietsen in elkaar zetten. Mijn P3X had de reis goed doorstaan, bij de fiets van Kees was de remschijf iets verbogen en dit moest hij later laten repareren. Op vrijdag hebben Kees en ik een stukje parallel aan de Donau gefietst en inmiddels was de temperatuur al aardig aan het stijgen. Dat moest ook wel, want het water waar we in zouden zwemmen was nog erg koud en het was maar zeer de vraag of het zwemmen doorgang zou vinden en zoja welke afstand we dan zouden afleggen. ‘s Avonds aten we met Willem en zijn vrouw Danielle bij een Italiaans restaurant in de buurt.

Op zaterdag vonden er side-events plaats waaronder een triathlon over de olympische afstand. Hier werd de volle 1500 meter gezwommen aangezien de watertemperatuur inmiddels bijna 14 graden was. Kees, Joris en ik bezochten het kasteel van Bratislava. Volgens de reviews de nummer 1 attractie van de stad. Volgens ons het meest waardeloze stuk stenen dat we ooit gezien hebben. Een lelijk Eftelingkasteel met een volstrekt fantasieloze inhoud. Trap er niet in en vermijd dit gebouw!

De rest van de stad was wel aardig met pittoreske gebouwen maar ook met veel toeristen. Vergeleken met steden in de buurt (Wenen en Boedapest bijvoorbeeld) maakte Bratislava weinig indruk. Later op de dag zijn we onze fietsen en wisseltassen gaan inchecken en hebben we wat gegeten bij de ‘X-Bionic Sphere’ van waaruit de triathlon zou plaatsvinden.

De pro-atleten startten zondag om 8u30 en op dat tijdstip moesten we ook uit de wisselzone zijn. Mijn wekker stond om 6 uur en dat is niet al te vroeg voor een triathlon. We waren ruim op tijd in Šamorín en na alles gecontroleerd en klaargezet te hebben konden we ons op gaan maken voor de volle 1900 meter zwemmen. De watertemperatuur was net boven de 14 graden en dat was genoeg om het zwemparcours niet in te korten. Ik had wel mijn thermal wetsuit meegenomen voor de zekerheid, en een neopreen swimcap. Aanvankelijk was het best fris, maar uiteindelijk viel het best mee en had ik geen enkele last van de kou.

Rond half 10 dook mijn Agegroup het water in om een stukje op en neer door een zijkanaal van de Donau (eigenlijk een veredelde sloot) te zwemmen. Aangezien ik enkele weken voor de wedstrijd een aantal ribben had gekneusd bij het karten in Lelystad en daardoor een trainingsachterstand had opgelopen maakte ik me geen illusies hier potten te kunnen gaan breken of om op een andere manier een indrukwekkende prestatie neer te kunnen zetten. Lekker racen en zo snel als mogelijk de finish halen was het doel. Het zwemmen voelde wel lekker en na iets meer dan 37 minuten mocht ik het water uit richting de eerste wisselzone.

Hier stonden Joris en Danielle me aan te moedigen (en dat deden ze ook voor Willem die vlak na mij kwam, Kees was 10 minuten na ons gestart). Ik had zin om een stukje te gaan fietsen en gegeven het vlakke parcours zou het een kilometer of 90 lekker knallen worden. We fietsten eerst een stuk richting het oosten langs de Donau waarna we de rivier overstaken om aan de overzijde weer naar het westen te gaan. Na een kleine 45 kilometer moest je rechtsomkeert maken en het hele stuk terugfietsen. Hier vloog er een insect mijn helm binnen dat besloot om ergens boven mijn wenkbrauw te gaan steken. Ik ben even gestopt om zeker te weten dat het beest verdwenen was. Willem zat iets achter mij maar bij hem ging er een paar kilometer na na de helft van het parcours een kerel onderuit die op zijn hoofd neerkwam. Willem stopte om hulp te bieden en bleef bij het slachtoffer totdat de hulpdiensten arriveerden. Hierna kon hij weer verder maar dit kostte hem uiteraard wel veel tijd. De man, die later een Fin bleek te zijn, werd naar het ziekenhuis vervoerd met waarschijnlijk een sleutelbeenbreuk.

Op de terugweg hadden we de wind in de rug en ging het tempo lekker omhoog. Uiteindelijk lag mijn gemiddelde snelheid iets boven de 37 gemiddeld over de kleine 90 kilometer fietsen. Waarom het parcours niet exact 90 kilometer was is me een raadsel, dat was gewoon een kwestie van het keerpunt iets verder leggen. Het was inmiddels aardig warm geworden, ruim 25 graden, en ik mocht aan het lopen beginnen. Het loopparcours was volledig over het terrein van de X-Bionic Sphere en dat betekende ook dat we 5 rondjes met nog een aanloopstuk moesten lopen.

De eerste kilometer ging in een redelijk tempo met de gewenste hartslag maar daarna zakte de snelheid flink weg. De warmte speelde een rol, uiteraard mijn trainingsachterstand, maar ook het feit dat de helft van het loopparcours onverhard was en voornamelijk uit behoorlijk hoog gras bestond. Daarnaast was het best wel veel draaien en keren. Een pr zou het niet worden maar ik had echt niet harder gekund. Mijn hartslag was precies waar die moest zijn (gemiddeld 171) maar het tempo was 30-45 seconde per kilometer te traag. So be it, gewoon doorlopen. Willem en Kees kwam ik nog tegen tijdens het lopen alsmede veel atleten die bij mijn coach Marcel Gierman trainen. Ik was blij toen ik aan de laatste ronde mocht beginnen. Na 4 uur en 51 minuten kwam ik over de finish en daarmee werd ik 15e (van de 35) in mijn leeftijdscategorie. Vergeleken met Zuid-Afrika ben ik aardig wat snelheid kwijtgeraakt, hoog tijd om die weer terug te vinden.

Bij het wachten op Kees en Willem kwam ik nog een Golden Retriever tegen op de tribune en daar word ik altijd vrolijk van, zelfs na een kleine 5 uur sporten. We konden ter plekke douchen en na afscheid genomen te hebben van Willem en Danielle gingen we weer terug naar ons appartement. Op maandag hebben we de toerist uitgehangen in Wenen en inmiddels ben ik weer hard aan het werk. Challenge Šamorín is een leuke en goed georganiseerde wedstrijd, maar ik hoef er niet persé nog een keer heen voor de entourage, zo bijzonder is het ook weer niet. Over twee weken het NK halve triathlon in Nieuwkoop, de week daarna naar San Francisco voor Escape from Alcatraz en weer twee weken daarna Challenge Roth. De focus ligt echter volledig op het WK Ironman in Nice op 10 september, daar hoop ik beter te zijn dan ik in Zuid-Afrika was.