Vorig jaar als toeschouwer bij Challenge Almere was ik onder de indruk van de organisatie en de sfeer van het evenement. Ik heb me met de early bird korting dan ook meteen maar ingeschreven voor 2015. Als Nederlandse long distance triatleet mag de hele van Almere niet op je palmares ontbreken. Ik had van de organisatie startnummer 449 gekregen, 944 bleek te veel voeten in aarde te hebben, maar toch leuk dat ze de moeite namen om een persoonlijk startnummer te regelen.
Nadat ik met pijn in mijn hart Challenge Roth heb moeten overslaan kon ik me na onze gezinsvakantie gaan richten op Almere. En al heb ik tijdens de vakantie wel wat gedaan (een paar keer gefietst en mijn oudste zoon hardlopend begeleid toen hij op zijn MTB de Mont Ventoux opfietst), ik was niet direct topfit en met 81 kilo wel topzwaar toen ik 31 juli weer in Nederland kwam. Het was dus tijd voor een drastische aanpak en dat betekende anderhalve maand gestructureerd trainen, geen alcohol en gezond eten. Na het (her)lezen van de boeken van Scott Jurek en Rich Roll wilde ik dit doen met zo weinig mogelijk dierlijke produkten. Dus geen vlees (en geen vis, maar dat at ik toch al nauwelijks) en zo min mogelijk zuivel, eieren etc. Uiteraard slikte ik wel extra vitamine B12. Hierdoor hoopte ik makkelijker wat gewicht kwijt te raken en sneller te herstellen tussen trainingen. En daarnaast is het een stuk beter voor de planeet.
Op de vrijdag voor de wedstrijd woog ik 75 kilo, zonder enig moment honger te hebben gehad en voldoende te hebben gegeten rondom mijn trainingen. Ik heb alle trainingen kunnen uitvoeren waarbij ik me met name op duurtrainingen heb gericht. Of mijn aangepaste dieet echt heeft bijgedragen aan een beter herstel weet ik niet, maar het heeft niet tot problemen geleid en daarnaast voelde ik me er erg goed bij. Kortom, ik was wel klaar voor een hele triathlon. Mijn meest optimistische streeftijd was 10:15 en ik wilde met name een nieuw pr neerzetten, wat betekende dat ik onder de 10:29:09 zou moeten komen.
Nadat ik samen met Peet de briefing had bijgewoond, de transitiezone had verkend en mijn fiets had ingechecked kon ik weer naar huis om gewoon in mijn eigen bed te slapen. Almere is de enige long distance triathlon waarbij dat kan en ik zie dat als een erg groot voordeel. De wekker stond zaterdag om 4 uur zodat ik voldoende tijd had om wakker te worden. Iets na 6 uur was ik in Almere om de laatste zaken op orde te maken.
De pro’s startten om 7:20 en de agegroupers 10 minuten later. Het water zou rond de 17 graden zijn. De dagen voor Almere had ik de video van de Norseman een paar keer gezien (die MOET ik ook nog een keer doen) dus gevoelsmatig was alles boven het vriespunt prima te doen. Ik heb geen moment last gehad van de watertemperatuur. Ik startte redelijk vooraan, op de een of andere manier kom ik altijd daar te liggen, en kon redelijk wegkomen toen ons startschot klonk. Tijdens een open water training in het Wed bij Overveen had ik volgens mijn Garmin ruim 3km gezwommen met 1:45 per 100 meter. Voor mijn doen is dat ongelofelijk snel. Tijdens die sessie richtte ik me met name op de positie van mijn hoofd (laag houden en bij ademen zo min mogelijk uit het water komen) en op ‘omlaag’ zwemmen, alsof je van een trap afzwemt. Die tip had ik even daarvoor gelezen om meer horizontaal te komen liggen, en dat is inderdaad een probleem bij mij. Hierdoor kwam ik in een ritme terecht waarbij ik me ook echt sneller voelde gaan.
In het Weerwater was het iets lastiger om me op de techniek te richten, met alle triatleten om me heen. Ik heb wel gewoon lekker gezwommen zonder een moment moe te worden en af toe kwam ik in de flow terecht die ik hierboven beschreef. Toen ik het water uitkwam zag ik 1:15 op mijn Garmin. Een dik pr voor deze afstand tijdens een triathlon en dus prima, maar het had sneller gemogen. Het was in elk geval geen tijd waardoor er niets meer mogelijk was.
De eerste wissel verliep soepel, ik kreeg mijn wetsuit goed uit en besloot om mijn mouwstukken en fietsshirt in de tas te laten, zo koud was het niet. De eerste paar kilometer fietsen is richting het Gooimeer en gaat over smalle fietspaden, maar hier kon al een goed tempo gefietst worden. Het stuk over de Gooimeerdijk ging met wind mee en hier konden snelheden richting de 50km/u worden gehaald. Op de Oostvaardersdijk stond de wind van de zijkant. Dat is een stuk prettiger dan pal tegen, maar echt lekker doorfietsen was het niet. Ik trapte rond de 210 watt (uiteindelijk gemiddeld 200 watt, np 205 watt) en de snelheid is dan niet meer dan een logisch gevolg van die input en hoe aero je kan zijn. Het was vrij druk, zeker toen de later gestarte deelnemers van de halve triathlon voorbij kwamen zetten. Het eerste gedeelte zat ik niet lekker op de fiets, vergelijkbaar met hoe het in Nieuwkoop ging. Daar voelde het na 10km beter, in Almere duurde het een kilometer of 70.
In de tweede ronde werd het een stuk rustiger en was ik vrijwel alleen aan het fietsen. De ruim 5 uur die je op de fiets zit is een kwestie van vermogen trappen, blijven eten en drinken en zoveel mogelijk negeren van pijn. En vooral niet teveel nadenken. Zoals de gedachte na het eerste rondje dat je nog maar één rondje hoeft te fietsen en dan alleen nog maar een marathon hoeft te lopen. En daar oprecht opgetogen over bent tot het absurde van die gedachte tot je doordringt. De laatste kilometers gingen met de wind flink mee en uiteindelijk reed ik 35km/u gemiddeld. Prima, degelijk, maar ik had verwacht een iets hoger wattage te kunnen trappen dan 200 gemiddeld. Mijn fietstijd was iets minder dan 5 uur en 10 minuten.
In T2 maakte ik nog een kleine plasstop, na op de fiets vier keer te hebben moeten plassen. Erg nuttig om dat vanaf de fiets te kunnen doen. Ik begon aan de marathon na 6:32 en dat was een prima uitgangspunt. Uiteraard speelde het door mijn hoofd dat ik met een 3:28 marathon een sub-10 zou lopen. Maar pushen aan het begin van de marathon is nooit een goed idee. Ik hield mijn hartslag op het gewenste niveau en de eeste kilometers gingen onder de 5 minuten. Bij de tweede coachingpost stond Peet met drinken en gels, ideaal dus. Zeker omdat er zes rondjes te lopen waren. Mijn tempo ging langzaam omlaag, maar niet significant. Zowel in Nice als in Frankfurt was het erg warm tijdens de marathon dus dat was onvergelijkbaar, maar in Barcelona waren de omstandigheden redelijk gelijk. Daar moest ik na 17km gaan wandelen bij de verzorgingsposten, dus dit zou een goed ijkpunt zijn. Ik kon blijven hardlopen en door het grote aantal rondjes was het lekker aftellen. De eerste twee rondjes tellen niet echt mee want dan ben je nog redelijk fit, na het derde rondje ben je al over de helft, na het vierde rondje kan je de kilometers al aftellen en na het vijfde rondje begin je al aan de laatste ronde. Zoiets, maar het werkte wel. Bovendien kon ik blijven hardopen, hoefde niet te wandelen en ook niet meer te plassen. Alles begon wel steeds meer pijn te doen, maar dat kon ik negeren. Het is niet voor te stellen hoe je je voelt aan het einde van de marathon en gelukkig vergeet je dat ook weer snel. Niet nadenken, niet toegeven aan wat je lichaam je hersenen toeschreeuwt, gewoon blijven lopen zonder te twijfelen. De laatste twee kilometers waren echter serieus moeilijk. Maar goed, dan is het nog maar kort lopen.
Na 10 uur, 15 minuten en 31 seconden kwam ik over de finish. Mijn doelstelling gehaald, een dik nieuw pr en dus erg tevreden. En uiteraard helemaal kapot. Na te hebben gedouched heb ik me laten masseren en voelde ik me weer redelijk goed. Uiteindelijk bleek ik 70e te zijn geworden. Opvallend was dat mijn individuele splits allemaal slechter waren (zwemmen 254e, fietsen 77e en lopen 79e). Dat betekent niet dat mijn wissels ongelofelijk snel waren, maar dat ik sneller heb gefietst dan de snellere lopers en sneller heb gelopen dan de snellere fietsers en dus gewoon mijn wedstrijd goed heb ingedeeld. Overigens had de winnaar Markus Fachbach (hier links op de foto waar ik hem inhaal, kan ook andersom zijn) op geen van de disciplines de snelste individuele tijd. De 79e zwemtijd was overigens 1:02:48. Edit: dank Rinke, Markus had weliswaar de 2e fietstijd, maar degene die de eerste fietstijd had gereden was uitgevallen en had een volstrekt onrealistische tijd over 180km. Dat neemt niet weg dat het prima mogelijk is om een triathlon te winnen zonder de snelste te zijn op één van de disciplines.
Challenge Almere doet qua organisatie en ambiance niets onder voor de officiële Ironman wedstrijden. Alles was perfect georganiseerd en de vrijwilligers waren in voldoende mate aanwezig en in alle gevallen enthousiast. Ik heb ze bij het voorbij fietsen en lopen zoveel mogelijk bedankt.
Mijn vorige pr kwam uit 2012 toen ik Challenge Barcelona in 10:29:09 deed. Almere in 10:15:31 is dus een mooie verbetering, maar de grote vraag is hoe ik onder de 10 uur ga komen. Uiteraard is dat ook grotendeels afhankelijk van de omstandigheden (de wind, temperatuur tijdens het lopen, eventuele stroming en golfslag tijdens het zwemmen) en het parcours (met name hoogtemeters tijdens het fietsen) maar uitgaande van de omstandigheden in Almere afgelopen zaterdag moet 5 minuten sneller op elke discipline wel mogelijk zijn. Vijf minuten sneller zwemmen zou ik eigenlijk al moeten kunnen. Kracht en duurvermogen heb ik voldoende, het gaat puur om de techniek en dan met name mijn stroomlijn. Als ik hier specifiek op train dan moet een tijd onder de 1:10 niet zo moeilijk zijn en als ik het serieus aanpak moet dat in de richting van de 1:05 komen. Sneller fietsen moet lukken door meer in tijdrithouding rond mijn aneorobe drempel te trainen. En misschien moet ik eens een goed dicht achterwiel aanschaffen, dat schijnt ook een paar minuten te schelen. En als ik dan na 6 uur en 20 minuten aan het lopen begin dan vind ik vast wel ergens wat energie om die laatste paar minuten sneller te lopen.
Maar goed, ik heb nog geen concrete plannen voor een volgende hele triathlon, al gaat die ongetwijfeld komen. Ik heb me ingeschreven voor wat kleine loopjes volgend jaar (Egmond halve en Schoorl 30km) en de triathlons volgen nog wel. Eerst dit jaar trainen naar het volgende hoogtepunt, de Westcoast Challenge samen met Ivo Terpstra op zaterdag 12 december.
Iedereen dank voor het aanmoedigen en volgen onderweg en op diverse social media, met bijzondere dank voor Peet voor het coachen tijdens de marathon.
Hier de uitslagen: http://nl.mylaps.com/evenementen/uitslagen/2015/sep/12/almere/UitslagLDTot.html
Hier de link naar de data van mijn Garmin: https://connect.garmin.com/modern/activity/896757812/3