De term ‘bucket list’ vind ik een beetje stupide maar ik heb wel een lijstje met wedstrijden die me erg gaaf lijken. Een van die wedstrijden was de Alpe d’Huez long course triathlon. In het verleden heb ik een paar keer de Marmotte gefietst, een cyclo die over de Glandon, Télégraphe en Galibier voert en eindigt bovenop de Alpe d’Huez. In totaal 174 kilometer met 5000 hoogtemeters. Een triathlon in dat gebied sprak me dan ook erg aan.
Op maandag 24 juli reed ik samen met goede vriend Michel richting het zuiden voor een paar dagen sporten in de bergen. Met Michel heb ik vele fietskilometers gemaakt maar hij had nog nooit een multi-sportevenement gedaan. In zwemmen had hij geen zin dus we hadden ons allebei ingeschreven voor de duathlon op dinsdag, die in mijn geval als opwarmer voor de long course triathlon zou dienen. Ons appartement lag vlak voor de toeristenstreep in Alpe d’Huez zodat we overal lopend zouden kunnen komen. Op maandag had ik vreemd genoeg wat last van de hoogte, het ademhalen kostte me moeite. Gelukkig verdween dit na een nacht slapen, maar dit had ik niet eerder zo ervaren.
De start van de duathlon op dinsdag was pas om 4 uur ‘s middags, dus we hadden voldoende tijd om alles rustig voor te bereiden. In Bourg d’Oisans moest 6.5 kilometer gelopen worden waarna per fiets na een kleine aanloop de Alpe d’Huez beklommen 
werd en tenslotte liepen we nog 2.5km in het dorp Alpe d’Huez zelf. Alle Nederlanders werden bij elkaar gezet dus in T1 hadden we leuke gesprekken met landgenoten. Ook kwam ik mijn voormalige coach Koen de Haan tegen die met een aantal atleten aanwezig was. Voor Michel was het inrichten van transitiezones helemaal nieuw, dus daar hebben we ruim de tijd voor genomen.
Ik positioneerde me bij de start redelijk vooraan omdat ik op basis van de resultaten van vorige jaren dacht wel redelijjk mee te kunnen komen. Na het startschot ging iedereen er vandoor alsof het een 100 meter sprint betrof. Mijn hartslag lag vrij snel rond de 180 dus veel harder wilde ik niet gaan. Toch werd ik echt aan alle kanten voorbij gelopen, echt niet normaal! Het loopparcours kende een klimmetje aan het begin en het tempo lag dan ook niet zo hoog als mijn hartslag zou horen. En na twee kilometer begon ik weer mensen in te halen. Uiteindelijk deed ik 27 minuten over het eerste loopgedeelte wat ongeveer 4m15s per kilometer betekende. Het ging echter om het fietsgedeelte en bij de klim naar l’Alpe d’Huez haalde ik wel redelijk wat mensen in. ‘s Ochtends had ik een paar bochten als opwarmer gefietst en dat was wel nodig om mijn lichaam even te laten schrikken. Mijn hartslag ging vrij snel naar maximaal en dit heb ik de hele klim vastgehouden. Mijn benen wilden wel harder, maar mijn hart kon niet meer geven. Over de bike leg deed ik een kleine 1 uur en 4 minuten, dus de wielertoeristenklim heb ik binnen het uur gedaan. In T2 voelde ik pijn in spieren waarvan ik niet wist dat ik ze had en het lopen voelde vrij apart. Gelukkig was het maar 2.5km dus dat zou ik wel redden (al duurde het toch nog ruim 12 minuten voordat ik bij de finish was). Voor de duathlon had ik 1 uur, 46 minuten en 11 seconden nodig en dit was een lekkere opwarmer voor de triathlon. Ook Michel finishte zijn duathlon en zijn voornaamste doel om niet laatste te worden haalde hij ruimschoots.
Op woensdag wilde ik niet fietsen en in plaats daarvan zijn we met de kabelbaan vanuit La Grave naar La Meije gegaan. Op de terugweg zijn we halverwege uitgestapt om een stuk te hiken. Of dit uiteindelijk minder belastend is geweest voor mijn benen weet ik niet (eigenlijk weet ik het wel), maar het was wel erg mooi.
De long distance triathlon vond op donderdag plaats. Vanuit Alpe d’Huez, waar ik mijn loopschoenen al in T2 had gezet, zou ik afdalen naar de zwemstart. Tussen bocht 3 en bocht 4 klapte mijn voorband echter en moest ik mijn probleemoplossende vermogens aanspreken. Het remvlak van mijn voorwiel was kapot gegaan (waarschijnlijk door de leeftijd maar ik ga er nog mee naar mijn fietsenmaker) en hier kon niet meer mee gefietst worden. Ik was niet onderuit gegaan, het was niet tijdens de wedstrijd gebeurd en ik kon Michel bellen om zijn voorwiel te lenen (en gelukkig was het mijn voorwiel en niet mijn achterwiel aangezien Michel met Campa rijdt). Uiteindelijk bereikte ik nog ruim op tijd de zwemlokatie bij het stuwmeer van Verney.
Ik had me een beetje druk gemaakt om de mogelijke lage temperatuur van het water, maar dit viel heel erg mee. Er werd gemeld dat het 15.7 graden was en dit is goed te doen. Een Nederlandse deelnemer die ik later sprak vertelde dat hij een paar jaar geleden in water van 12 graden had gezwommen en dat er toen mensen uit het water gehaald moesten worden omdat ze totaal verkleumd waren. Na een minuut of 2 zwemmen merkte ik wel dat ik kortademig werd, waarschijnlijk toch door de inspanning, de drukte en de watertemperatuur, en moest ik even rustig aan doen om weer op adem te komen. Hierna kon ik gewoon doorzwemmen en dit ging zonder al te veel problemen. De helicopter die mooie 
beelden schoot zorgde wel voor golven. Ik had niet het idee heel erg netjes of goed te zwemmen en mijn zwemtijd van 46m23s viel me eigenlijk wel mee. Mijn Garmin liet 2450 meter zien en ook bij de Strava data van andere atleten zag ik voornamelijk langere afstanden dan de beloofde 2200 meter.
Voor het fietsen had ik mijn racefiets meegenomen en niet mijn tijdritfiets. Er zijn niet zo heel veel kilometers waar je echt voordeel hebt van de tijdrithouding maar wel heel veel klim- en daalkilometers waar ik toch echt sneller ben op mijn racefiets. Ik begrijp achteraf wel waarom de toppers, die een uur of 4 doen over het fietsen, met tijdritfietsen rondgaan, maar voor mij was dit de juiste keuze. Als ik serieus voor een goede klassering zou gaan zou ik een volgende keer wel een opzetstuur op mijn racefiets monteren. Anyway, fietsen dus. Na een heel kort klimmetje vanuit T1 naar de grotere weg was het 25 kilometer omlaag. De eerste 10km gingen met 35.7 gemiddeld en de tweede 10 met 46.9. Het was hier wel erg druk en bijna onmogelijk om niet te dicht op een voorganger te zitten.
De eerste klim van de dag was de ‘Col de l’Alpe du Grand Serre’, beter bekend als de ‘Col de la Morte’. Een kilometer of 15 klimmen met iets meer dan 1000 hoogtemeters. Ik kan me niet herinneren dat dit een hele bijzondere of moeilijke col was, gewoon trappen en wachten tot je boven komt. Wel begon ik mensen in te halen en dat is als gemiddelde zwemmer altijd wel goed voor de moraal. Volgens Strava deed ik 57m24s over de klim, De afdaling hierna was zoals te verwachten een welkome afwisseling. 
Technisch vond ik het allemaal niet zo moeilijk, het asfalt was redelijk en er waren geen gevaarlijke situaties. Ik heb dan ook geen valpartijen gezien. Onderweg kwam er nog een kleine klimmetje van 2 kilometer voorbij maar dit mag geen naam hebben (dat had het wel, de Col du Malissol). Ook de Col d’Ornon is niet heel moeilijk. Het enige vervelende hier was dat ik niet precies wist hoe hij zou lopen. Er was een lange aanloop met lage stijgingspercentages maar uiteindelijk volgde toch een soort van klim. De afdaling hierna naar Bourg d’Oisans was daarentegen heerlijk. De wetenschap dat de Alpe d’Huez nog beklimmen moest worden niet.
Maar goed, om thuis te komen moest ik toch omhoog. Vergeleken met dinsdag ging het met een iets lagere hartslag (op mijn racefiets zit geen vermogensmeter) maar ook hier wel met een gelijkblijvende intensiteit. Uiteindelijk was ik ruim 13 minuten langzamer dan mijn eerdere poging. Na 6 uur gevuld met zwemmen en fietsen mocht ik met lopen beginnen. De eerste passen voelden minder slecht aan dan dinsdag, maar echt veel harder ging het niet. Het loopparcours bestond uit 3 rondjes van een kilometer of 7, met behoorlijk wat hoogtemeters. En geweldige uitzichten, dat verzachtte de pijn enigszins. Al vrij snel werd duidelijk dat het niet heel snel zou gaan allemaal, dus ik besloot meteen om bij de verzorgingsposten de tijd te nemen om te drinken. Na een gedeelte door Alpe d’Huez begint het off-road gedeelte. Hier is ook een steil stuk waar ik het verstandiger vond om te wandelen aangezien dit niet veel langzamer was dan hardlopen. Na het keerpunt en nog maar eens een paar hoogtemeters volgt bij het weer binnengaan van Alpe d’Huez de weg omlaag. Langzaam kwam ik in mijn ritme en elke volgende ronde was minder langzaam dan de vorige. Ik wist dat als ik mijn tempo vol zou houden ik onder de 8 uur zou uitkomen, en dit werd dan ook mijn streven.
7 Uur, 56 minuten en 19 seconden na de start kwam ik over de finish. Indachtig de door 
Matt Rendell geschreven biografie van Marco Pantani waar die mooie finishfoto op de kaft staat besloot ik deze pose na te doen, al kwam ik er later achter dat dit de finish op Les Deux Alpes betrof en niet op l’Alpe d’Huez. Na wat gegeten en gedronken te hebben, en afgekoeld te zijn in de aanwezige bubbelbaden, ben ik rustig thuis gaan douchen. De long course triathlon op Alpe d’Huez zit qua inspanning en beleving veel dichter bij een hele triathlon dan bij een halve. Doordat ik niet heel specifiek op klimmen had getraind was hij zelfs zwaarder dan de meeste hele triathlons die ik heb gedaan, met name door het loopgedeelte. Het was daarnaast ook zeker één van de mooiste triathlons die ik heb gedaan en daar heb ik onderweg wel van kunnen genieten.
Vlak bij ons appartement zit restaurant ‘Au Puits des Saveurs‘ en dit is een aanrader. Zeker de kaasfondue. Op vrijdag hebben we de Col d’Izoard beklommen vanuit Guillestre. Wel op een heel rustig tempo uiteraard, maar dat maakte het niet minder 
mooi. Terug bij de auto bleek deze elektrische problemen te hebben die niet snel op te lossen waren. De auto is weggehaald en met een taxi hebben we in Briancon een huurauto opgehaald. Zaterdag konden we een andere auto ophalen, hebben we de huurauto weggebracht en zijn we naar huis gereden. Dat betekende wel dat we een ritje van 5 uur rondom het Parc National des Ecrins hebben gemaakt waarna we weer in Bourg d’Oisans aankwamen. Hierdoor is de Emrbunman een paar plekken hoger op mijn wish list gekomen. En hebben we die zaterdag ruim 16 uur in de auto gezeten.
Het was allemaal de moeite waard, de duathlon en triathlon waren geweldig. De eerstvolgende triathlon wordt Challenge Almere op 9 september, maar eerst ga ik met mijn gezin op vakantie.
Hier de uitslagen: http://alpetriathlon.sportcommunication.info/resultatfin.php?parcours=1&cat=1
En hier mijn Garmin data: https://connect.garmin.com/modern/activity/1879393418