Mei vorig jaar schreef ik me in voor de Ironman in Zuid-Afrika. Aangezien ik begin 2023 vijftig werd en daarmee een Agegroup zou opschuiven wilde ik een serieuze poging wagen om me voor Kona te kwalificeren. De Ironman rond Port Elizabeth is het Afrikaans kampioenschap en aangezien regionale kampioenschappen meer slots toegewezen krijgen, het nogal een reis is om ter plekke te komen en er meestal niet zoveel inschrijvingen zijn leek dit me een prima wedstrijd voor mijn poging. Oja, en het zwemmen gaat vaak niet door of wordt ingekort, wat niet direct in mijn nadeel is.
Zoals de meesten van jullie wel weten is eind vorig jaar bekend gemaakt dat het WK Ironman voor de mannen en de vrouwen gesplitst werd waardoor ik me niet voor Kona maar voor Ironman Nice begin september kon kwalificeren. Uiteraard baalde ik hiervan, maar zoals iemand schreef: “je mag voor je ‘hobby’ naar de Côte d’Azur in plaats van naar Hawaii, wat vreselijk!’ Mijn doel werd derhalve aangepast naar directe kwalificatie voor Nice en daarvoor had ik een degelijke wedstrijd nodig.
Van Bart Elderenbosch, die zich vorig jaar voor Kona kwalificeerde in Zuid-Afrika, kreeg ik wat tips en ik boekte de guest house waar hij ook had gezeten. Mijn dochter vond het wel leuk om mee te gaan en dat was wel zo gezellig natuurlijk. De uitdaging van een vroege hele triathlon is natuurlijk het kunnen draaien van de uren, met name op de fiets. Hiertoe heb ik een paar maanden geleden mijn Tacx Neo 2 omgeruild voor een Wahoo Kickr Bike zodat ik mijn tijdrithouding binnen goed kon trainen. Daarnaast ben ik begin februari een paar dagen naar Lanzarote geweest voor een trainingsstage. Uiteindelijk heb ik hierdoor prima kunnen fietsen tijdens de wedstrijd en ik heb nog nooit zo weinig last gehad van mijn schouders en bovenlichaam, vrijwel geen centje pijn.
Ook de overige trainingen en de benodigde rust waren keurig afgevinkt en ik wist dat ik nog nooit zo klaar was geweest voor een hele triathlon, inclusief die van Almere vorig jaar waar ik mijn beste tijd onder de 10 uur heb gebracht. Maar het moet er allemaal natuurlijk nog wel uitkomen op de dag zelf.
Dinsdag 28 februari vlogen Eva en ik met KLM naar Johannesburg. De vlucht was overdag en dat vond ik wel zo prettig, nu kon ik gewoon wat lezen en een film kijken in plaats van een paar uur slechte slaap proberen te vatten. Op woensdag vlogen we door naar Port Elizabeth met Airlink. De KLM had aanvankelijk de eerste vlucht geselecteerd maar ik zag dat er ook eentje was die drie uur later ging. Dan zouden we rond het middaguur aankomen maar konden we wel een normale nachtrust pakken. Bij het hotel bij het vliegveld bleek dat mijn reservering geannuleerd was omdat ik een nieuwe credit card had gekregen na de boeking. Een prima voorbereiding dus voor de wedstrijd, omgaan met onverwachte tegenslagen. Er waren geen kamers meer in het hotel maar bij een ander hotel was dit wel het geval. De dienstdoende receptionist begon een ingewikkeld verhaal over de route die ik moest nemen om naar een busje te gaan dat ons naar dat hotel kon brengen. Er was ook een hotel nog dichter bij de vertrekhal, maar dat was ‘duur’ aldus de receptionist. En nee, het was niet goedkoop, maar ik wilde NU slapen zonder gezeur. Tegenslag overwonnen en afgekocht.
Na een prima nacht en ontbijt vlogen we naar Port Elizabeth waar ik een auto had gehuurd. In Zuid-Afrika rijdt men links en bij de huurauto zat het stuur dan ook rechts. En aangezien het een schakelauto was moest ik ook met mijn linkerhand schakelen. De richtingaanwijzers en de ruitenwisserbediening waren ook omgewisseld dus het was heel bewust rijden. Ik houd daar wel van, af en toe de automatische piloot afzetten. Ons guest house (Anchorage) was geweldig met vriendelijke mensen, een prima kamer en een zwembad. En op loopafstand van alles waar ik moest zijn. Ook was er een prima restaurant in de buurt (Charlie’s, ook dank voor deze tip Bart!) waar we vaak hebben gegeten. En dat eten kost in Zuid-Afrika praktisch niets. De Zuid-Afrikaanse Rand doet het niet zo lekker ten opzichte van de Euro wat betekende dat ik zelden meer dan omgerekend 25 euro kwijt was voor een uitgebreide maaltijd inclusief dessert en drinken. Voor twee personen.
Nadat ik mijn fiets in elkaar had gezet ben ik met Tim Soetens gaan fietsen om een stukje van het parcours te verkennen en om te kijken of de fietsen geen mankementen vertoonden. Tim traint ook bij mijn coach Marcel Gierman en is een ervaren en enthousiaste triatleet. En Tim rijdt ook op een Cervélo PX. Die hij vlak voor de wedstrijd goud had laten spuiten. Echt prachtig en een one-of-a-kind! Hierna zijn we een kort stukje gaan lopen en daarna was het tijd voor rust. Eén van de redenen dat Almere altijd wel goed gaat is omdat ik in mijn eigen bed slaap, mijn normale routines heb en bekend eten eet. Bij overzeese wedstrijden is dat natuurlijk niet het geval en daar komt nog veel stress van het reizen bij. Ik wilde hier zo goed mogelijk mee omgaan en heb hiertoe bijvoorbeeld mijn eigen kussen meegenomen.
Op donderdag zijn Tim en ik een stukje gaan zwemmen in het heerlijke water van de Indische Oceaan. Ik had recentelijk alleen op Lanzarote met wetsuit gezwommen maar het voelde hier al snel vertrouwd en goed aan. Daarna zijn we het verste gedeelte van het fietsparcours gaan verkennen. Jerry Kenbeek, die de halve zou doen, fietste ook mee. We hebben de auto bij Grass Roof geparkeerd (aanrader als je in de buurt bent) en het stuk tot aan het keerpunt gedaan. Uiteraard fiets je ook aan de linkerkant van de weg. Automobilisten houden niet echt rekening met fietsers. Echt gevaarlijk werd het niet, maar heel gemakkelijk voelde het niet aan. Ik was gewaarschuwd voor de staat van de wegen en daardoor viel het me eigenlijk nog mee. Denk aan de gemiddelde Belgische weg en je komt een heel eind. Gewoon slecht dus en overal opletten waar je voorwiel heengaat, maar wel veel in aero kunnen blijven. Ik rijd tubeless en had mijn banden op 5.5 bar gezet, dat werkte hier prima.
Voor de vrijdag hadden Eva en ik een dagtrip naar het Addo Elephant park geboekt. We hadden tijd genoeg en ik ben gek op olifanten. Om een dag op hun territorium door te mogen brengen zou me meer energie opleveren dan het zou kosten, en dat was ook zo. Het was een fantastische ervaring om te gast te zijn in hun wereld en deze mooie dieren volledig zichzelf te zien zijn in plaats van een zielig hoopje vermaak in een dierentuin. Addo is een must-see als je in Port Elizabeth bent.
De zaterdag stond uiteraard in het teken van het voorbereiden op de wedstrijd. Spullen klaarmaken, fiets en tassen inleveren, tranisitiezone verkennen en verder gewoon de zenuwen onder controle proberen te houden. Dit zou mijn tiende hele triathlon worden en ik heb geen enkele twijfel dat ik de afstand aankan, maar het blijft een hele lange dag waar je pijn gaat lijden. Bovendien had ik ambities en deze ambities had ik ook uitgesproken. Ik ben niet van het duikboten. Uiteraard ga ik voor de finish, voor het heel aankomen en ook echt voor het genieten van de omgeving, de inspanning, mijn mede triatleten en de supporters, maar ik wilde hier ook een top-10 (en daarmee rechtstreeks kwalificatie voor het WK in Nice) in mijn Agegroup halen. Er stonden ruim 90 man op de startlijst bij de mannen tussen de 50 en de 55 jaar. En ik voelde me goed genoeg dat ik met een topdag ook aan een top-5 klassering dacht.
Na een korte nacht ging de wekker om 4 uur. Ik wil de tijd hebben om te douchen, rustig een paar koppen koffie te drinken en te ontbijten. Daarna liep ik samen met Eva naar de transitiezone. Het regende inmiddels licht. Bij de fiets geen verrassingen dus ik was snel klaar met mijn voorbereidingen. Nadat ik mijn wetsuit had aangetrokken ging ik het startvak in. Op het water was het aardig aan het donderen en bliksemen en de start werd iets uitgesteld. En iets later werd bekend gemaakt dat de zwemafstand werd ingekort vanwege een te verwachten storm. We zouden uiteindelijk ruim 900 meter zwemmen in plaats van de geplande 3800. Ik had gemengde gevoelens. Het haalde de angel een beetje uit de wedstrijd, maar anderzijds zwem ik beter (lees: minder slecht) dan ooit. Uiteindelijk zou het voor mijn klassering trouwens geen verschil hebben gemaakt.
Ik startte als één van de eersten en kwam snel in mijn ritme. Wel was het lastig met de golven en de stroming om recht op de boei af te zwemmen. Na iets meer dan een kwartier kwam ik al over de mat. Maar goed, we hebben gezwommen, vorig jaar werd het zwemmen overgeslagen, dus het was tenminste een triathlon. De eerste wissel verliep zonder problemen en al snel kon ik aan het fietsen beginnen.
Het was inmiddels harder gaan regenen maar gelukkig was het niet koud. Wel was mijn keuze voor een donker vizier op mijn helm niet geweldig. Ik heb het vizier tijdens de eerste (van twee) fietsronde voornamelijk afgehad en in mijn trisuit moeten proppen. Er zitten nog aardig wat hoogtemeters in het fietsparcours maar nergens wordt het echt steil en de klimmetjes zijn niet lang. Ik fietste met 39×25 als kleinste verzet en voor mij werkte dat prima. Tim had een kleiner verzet gemonteerd en was daar erg blij mee. De eerste ronde was heerlijk doortrappen, het was rustig met deelnemers en ik kon overal mijn gewenste wattages halen. Op een gegeven moment komt de oceaan in zicht en dit is een geweldig mooi stuk fietsen. Hier zit de langste klim en na nog een kort stukje landinwaarts keer je om en fiets je terug naar Port Elizabeth voor nog een rondje. De wind viel heel erg mee en speelde eigenlijk geen rol op de wedstrijddag. Tijdens de tweede ronde had ik wel last van de langzamere deelnemers aan de 70.3 die flink in de weg fietsten. Tijdens de wedstrijd moest je rechts aanhouden en links inhalen, maar dit was bij de locals niet echt doorgekomen. Ik zigzagde dan ook door het veld heen en dat fietst gewoon niet lekker. Langzaamaan werd het beter weer. De regen was gestopt, de zon kwam door en het werd warm. Maar ook nu fietste ik nog lekker. Eigenlijk werd het pas de laatste 20 kilometer wat minder, maar toen was ik er al bijna.
Na 5 uur, 8 minuten en 39 seconden stapte ik van mijn fiets af. Sneller dan verwacht, met name door het ontbreken van harde wind, maar met de wattages die ik wilde zien en tot het einde goed in aero. En er kon niks meer mis gaan tijdens het fietsen, met de slechte staat van het asfalt was ik best bang voor lekke banden. In T2 ben ik even gaan plassen, dat vind ik ook altijd even een lekker rustmomentje tussen het fietsen en het lopen in, en trok daarna mijn loopspullen aan.
Vanaf de eerste stap voelde het niet geweldig. In Almere liep ik driekwart van de marathon alsof ik niet eerst had gezommen en gefietst, nu voelde ik elke trap die ik tijdens het fietsen had gedaan. Misschien omdat ik iets meer had gegeven, misschien omdat het echt warm was geworden, misschien omdat ik niet briljant had geslapen of gewoon omdat ik geen echte topdag had. Of waarschijnlijk een combinatie van dat alles. Maar lekker voelde het niet. Wat ik door mijn trainingen wel wist was dat ik me later soms beter ga voelen en dat het meestal tenminste niet veel slechter wordt. Mijn duurvermogen was prima dus gewoon lopen tot ik bij de finish was.
Bij het lopen moesten we vier loops doen waarbij we langs het water heen en weer liepen. Eigenlijk acht keer ruim 5 kilometer dus. De intensiteit was goed en het tempo was het tempo. Bij de verzorgingsposten probeerde ik mezelf zo goed mogelijk te koelen, dit waren omstandigheden waarin ik weinig had getraind de afgelopen maanden! Mijn dochter Eva zag ik elke ronde twee keer en zij zou me doorgeven waar ik me bevond in de wedstrijd. Heel spannend was dit niet voor haar, vanaf het moment dat ik van de fiets kwam tot aan de finish heb ik vierde gelegen in mijn leeftijdscategorie. Gelukkig zag ik Tim al snel op het loopparcours dus hij was ook veilig van de fiets gekomen.
Ik weet niet meer precies hoe ik mezelf voor de gek heb gehouden en hoe ik de kilometers en de rondes heb afgeteld, maar het kostte moeite. Bij de verzorgingsposten heb ik regelmatig kort gewandeld om voldoende cola te kunnen drinken. Gelukkig kwam halverwege de marathon de bewolking op en werd het koeler. Nog iets later ging het regenen en in mijn laatste ronde volgde een wolkbreuk die zo absurd hard was dat ik er bijna om moest lachen. Vier seizoenen in één dag, welkom in Zuid-Afrika. De hele marathon voelde ik me slecht maar gelukkig werd het niet nog slechter. En inmiddels was het aftellen naar de finish. De Ironman in Zuid-Afrika duurde door het korte zwemmen voor mij 9 uur, 10 minuten en 8 seconden. In mijn Agegroup was ik vierde geworden, iets meer dan 4 minuten achter de nummer 3 (en het podium, nondeju!). De nummer 5 kwam ruim 20 minuten na mij over de finish. Overall was ik 65e geworden, met uiteraard (bijna) alle profs voor me. Ik schat deze prestatie hoger in dan de sub-10 in Almere. Ik had geen supergoede dag maar ben wel goed genoeg om ook dan een mooie tijd neer te zetten. Ik heb me direct gekwalificeerd voor Nice en zou me ook direct voor Kona hebben gekwalificeerd (al weet je natuurlijk niet of er dan nog andere sterkte triatleten aan de start zouden hebben gestaan). Hiermee heb ik het vertrouwen dat ik het redelijk in eigen hand heb om me in 2024 voor Kona te kwalificeren, al moet ik dat plan nog even uitwerken. Uiteraard baal ik er wel van dat ik het podium mis, maar ik had vooraf blind getekend voor deze positie.
Zolang je bezig bent om naar de finish te bewegen schakel je bepaalde gevoelens uit en negeer je de signalen die je lichaam je probeert te geven. Eenmaal over de finish vechten die signalen in versterkte vorm om aandacht. Gelukkig was Eva in de buurt en konden we snel naar het appartement gaan. En gelukkig was er water om te douchen (geen vanzelfsprekendheid). Fris lag ik op bed, ruim op tijd voor de Formule 1, en zag ik Max Verstappen eenvoudig winnen.
Na een redelijk goede nachtrust mocht ik maandagochtend mijn slot voor het WK Ironman in Nice ophalen. Ook Tim had zich rechtstreeks gekwalificeerd dus we starten begin september allebei in Zuid-Frankrijk. Echt een geweldig gevoel als de plannen zo uitkomen! Jerry wist nog een slot voor het WK 70.3 in Lahti, Finland in de wacht te slepen dus ook hij heeft nog een mooie trip voor de boeg.
Het was een flinke reis om in Port Elizabeth te komen maar het was meer dan de moeite waard. Ik ben superblij met het resultaat en met de ervaring en wellicht moet ik volgend jaar terugkomen om alsnog een poging voor Kona te wagen. Maar eerst staan er dit jaar nog genoeg mooie wedstrijden op het programma. Het seizoen is gestart!