Na de zomervakantie keek ik hoe de meivakantie zou vallen om eventueel met het gezin een weekje naar Mallorca te gaan met als afsluiting deelname aan de 70.3, net als in 2013, 2014 en 2015. In eerste instantie leek het goed samen te vallen en ik boekte de vluchten en een huis. Een paar weken later keek mijn vrouw nog eens goed en waarschijnlijk had ik de vakantieplanning van 2018 gezien omdat de 2019 meivakantie geen overlap had met de triathlon. Gelukkig kon ik de vluchten omboeken en het huis annuleren zodat we met het gezin eerder op vakantie zouden gaan en ik alleen een bliksembezoek aan Mallorca zou brengen voor de wedstrijd.
Na een relaxte vakantie met een beetje training en redelijk goed weer vloog ik een week na terugkomst weer richting het zuiden. Mijn vlucht had vertraging vanwege stakingen in Frankrijk, maar gelukkig had ik genoeg marge. Bij Europcar kreeg ik dezelfde Alfa Romeo Stelvio mee die we ook tijdens onze gezinsvakantie hadden gehuurd en dat rijdt een stuk prettiger dan een Ford Focus. Nadat ik mijn startbescheiden en fiets had opgehaald ben ik rustig gaan lunchen in het hotel en had ik de rest van de middag om alle spullen op orde te krijgen. Er was genoeg tijd om nog een klein stukje te zwemmen en omdat de wekker die ochtend om kwart over drie afging was ik rond negen uur ‘s avonds moe genoeg om in slaap te vallen.
Er zou vanaf half zes ontbijt zijn dus de wekker stond om vijf uur. Voor mijn gevoel was iets meer dan de helft van de gasten in hotel Iberostar Ciudad deelnemer aan de 70.3 of gelieerd aan een van de deelnemers dus de ontbijttafels zaten vol met gespannen hoofden. Na een paar koppen koffie en het ontbijt ben ik naar T1 gelopen om mijn banden op te pompen en mijn fiets verder klaar te maken. Van de wandeling in het schemerdonker rond zes uur met uitzicht over de baai van Port d’Alcudia kan ik echt genieten. Ik weet niet hoeveel triathlons en andere wedstrijden ik inmiddels gedaan heb, maar de spanning voor de start zal nooit weggaan, en eigenlijk kan ik ook daar van genieten. Hoe dichter je op de start zit hoe minder je nog hoeft te doen en hoe minder er dus fout kan gaan. Daarnaast vind ik het gaaf om te zien hoe al die andere deelnemers naar de wedstrijd toeleven. Er hangt altijd een mooie energie in de lucht waar ik vroeger een beetje zenuwachtig van werd maar die ik nu rustig over me heen laat komen.
Toen alles klaarstond ben ik teruggegaan naar het hotel om te wachten tot ik naar de start zou gaan. Bij het ophalen van de startspullen kon je een swim cap kiezen op basis van je verwachtte zwem- danwel eindtijd. De snelste categorie was voor de triatleten die verwachtten onder de 5 uur overall te finishen. Daarna ging het op zwemtijd. De rode sub-5 badmuts was dus voor mij. Dat betekende ook dat ik veel eerder zou starten dan bij mijn vorige deelnames en daarnaast werd er nu niet per Age Group gestart maar was er een rolling start waarbij elke 6 seconden 6 atleten het water in mochten gaan.
Rond 8 uur mocht ik van start gaan en na een korte sprint naar het water kon ik beginnen met zwemmen. Dit ging een stuk makkelijker dan de vorige keren en ik kwam meteen in mijn slag. Niet te veel nadenken, maar wel focussen op de dingen die nodig waren. De trainingen bij IZGS en bij Bas van Velthoven werpen hun vruchten af want het zwemmen ging gewoon erg goed. Tijdens het zwemmen ben ik alle gevoel van tijd kwijt, maar als ik af en toe iemand inhaal dan zegt dat genoeg. Ik heb mijn horloge afgeklokt toen ik ging lopen (komt niet overeen met ingaan T1) en over de door mijn Garmin gemeten 1945 meter had ik 32m32s, oftewel 1:40/100m gezwommen. By far mijn beste open water sessie ooit, dus mijn dag was al goed eigenlijk. Ik had vooraf een aantal scenario’s opgesteld en deze tijd was sneller dan mijn meest optimistische voorspelling. Overigens was mijn officiële zwemtijd 33m24s, dus de streep lag blijkbaar nog een flink stuk verder. Maar ook die tijd was ruim een minuut sneller dan de 34m37s die ik in 2014 zwom.
Ook voor de transities had ik ambities. Aan de hand van de top 10 in mijn Age Group van vorige jaren zag ik dat 4 minuten voor T1 en 3 minuten voor T2 realistisch snel was. Mijn vorige snelste T1 tijd was 4m29s en nu kwam ik op 3m50s door simpelweg harder te lopen. Mijn fietsschoenen zitten altijd op mijn fiets en met een enorme wisselzone zoals in Mallorca maakt dit een serieus verschil. Op zich is 40 seconden winst niet superbelangrijk natuurlijk, maar ik beleef er plezier aan om elk onderdeel van de triathlon zo snel mogelijk te doen, en wisselen hoort daar ook bij. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik op een paar seconden een podium (of nog erder, een Konaslot) mis doordat ik te laks was in transitie.
Bij de exit van T1 waren veel atleten die moeite hadden om op hun fiets te komen. Wellicht was dit de eerste keer dat ze probeerden om met al ingeklikte schoenen te beginnen met fietsen, maar er werd van links naar rechts geslingerd alsof mensen net uit de kroeg kwamen. Enkele krachttermen deden wonderen (niet echt trouwens, er werd alleen maar teruggescholden) en ik kon beginnen met fietsen. De eerste 20 kilometer zouden redelijk vlak en snel zijn zonder al te veel ingewikkelde bochten. Ik kon redelijk wat mensen inhalen en ondanks dat mijn hartslag aan de hoge kant was voelde ik me goed. Na 21 kilometer begint de klim van de Coll de Femenia. Tijdens de gezinsvakantie heb ik geprobeerd hier een pr neer te zetten en toen ging ik iets te enthousiast van start (pr is ook niet gelukt toen). Nu fietste ik op gevoel omhoog op een zo klein mogelijk verzet en tot mijn verbazing zag ik later dat ik nu wel een pr had neergezet. Na 1 uur en 2 minuten zat ik op de 30km en dat was binnen de marges van de verwachtingen. De afdaling was heerlijk en niet al te druk, dus ik heb me lekker naar beneden kunnen laten vallen.
Het tussenstuk na de afdaling kon ik prima blijven fietsen en het tempo was goed. De laatste 20-30km waren wel vervelend met veel pelotons. Het is met ongeveer 4000 deelnemers gewoon onmogelijk om iedereen draft-legal over het parcours te verdelen maar heel veel mensen deden daar ook geen enkele moeite voor. Daarnaast werd er ook totaal niet gecontroleerd. Maar goed, dat kwam niet als een verrassing bij deze triathlon en ondanks dat het ook voor mij vrijwel onmogelijk was om me strikt aan de letter van de wet te houden heb ik wel geprobeerd om in de geest van de drafting regels te fietsen. Naar mijn eigen meting deed ik 2u38m05s over het fietsen, volgens de uitslagen was dat 2u38m24s. Ik heb een halve minuut verloren met een ketting die van mijn kleine blad viel (achteraf scheelde dat twee plekken in de uitslag).
Ook in T2 heb ik hard gelopen. Sokken en schoenen aan, startnummer om (dat hoefde je gelukkig niet meer te dragen bij het fietsen), pet, zonnebril en gaan. Na 3u19m begon ik aan het lopen. Het lopen begon goed, ik kon de gewenste intensiteit aanhouden en het tempo was prima. Langzaam begon het allemaal wat trager te worden, voornamelijk door de warmte (nee, daar ga ik zeker niet over klagen, maar met deze temperatuur had ik recentelijk niet getraind). Gelukkig kon ik wel de gewenste intensiteit aanhouden en als die wat wegzakte mezelf pushen. Mijn hartslag hield ik rond de 172 van begin tot eind. Hiermee heb ik iets marge en die houd ik graag aan als het iets warmer is. De kilometers gingen in eerste instantie rond de 4:10-4:15 maar zakten later weg tot rond de 4:30. Met 1u33m47s was ik niet echt tevreden, maar met de uitvoering wel (ik had gewoon niet veel harder gekund).
Een eindtijd van 4u52m37s was het resultaat wat een pr bij deze triathlon betekent met bovendien snelste tijden op alle disciplines, inclusief de wissels. De uitvoering was gewoon heel goed en daar kan ik niet anders dan tevreden over zijn, maar de komende tijd moet ik wel wat meer aandacht aan het fietsen besteden. Uiteindelijk ben ik in de AG 45-49 24e geworden, 13 minuten van de top 10. Die zou ik denk ik ook met een supervoorbereiding dit jaar niet hebben kunnen pakken, wellicht dat ik dan 5-10 minuten sneller was geweest. Overigens werd mijn AG gewonnen door Eric van der Linden die daarmee overall tweede is geworden.
Toen ik langs mijn hotel fietste vlak voor het ingaan van T2 zag ik dat mijn mooie Alfa Romeo Stelvio (en met mijn bedoel ik de huurauto) er niet meer stond. Die bleek weggesleept want alle auto’s moesten daar weg. Dat was niet duidelijk aangegeven, vond ook de local die voor mij bij het politiebureau zijn twee auto’s kwam ophalen. Anyway, 165 euro verder mocht ik hem weer meenemen. Ik heb me er verder niet druk om gemaakt, dat zou niets veranderen, maar het was wel veel geld voor niets
Hopelijk lukt Mallorca volgend jaar weer, het voelt inmiddels echt als thuiskomen.
