Het zwemmen ging niet door en het zou dus geen 70.3 worden maar een 69.1. Daarnaast had ik erg specifiek toegetraind naar de marathon van Rotterdam drie weken eerder, waardoor de fietstrainingen nogal verwaarloosd waren. De triathlon rondom Aix en Provence zou dan ook geen A-wedstrijd worden en was na het afgelasten van het zwemmen gedegradeerd van een B-wedstrijd naar een mooie brick-training (de eerste van het jaar).
Na de afgelopen drie jaar de halve Ironman van Mallorca in de meivakantie te hebben gedaan besloten we om in 2016 met de auto naar de Provence te rijden zodat onze hond ook mee op vakantie kon gaan. De heenweg deden we in twee etappes en op zaterdag 23 april kwamen we aan bij ons vakantiehuis in La Tour d’Aigues, een half uur boven Aix en Provence.
In de vakantieweek heb ik met name veel geslapen, maar ook een beetje gezwommen, gefietst en gelopen. Het zwemmen was voor de eerste keer dit jaar ‘buiten’ en wel in een klein meertje op 6 kilometer van ons huis. Met name de training op vrijdag waar ik vrij eenvoudig een voor mijn doen goed tempo kon zwemmen was bemoedigend. Het fietsen en lopen ging minder van harte, ik voelde me nogal lethargisch. De laatste fietstraining op zaterdag voelde wel goed en als vanouds aan, ik kon ook in aerohouding goed kracht zetten. Deze training duurde echter niet veel langer dan een uur.
Zondagochtend ging de wekker om 4 uur, na in de vakantiedagen hiervoor niet voor half 9 wakker te zijn geworden. Ik heb de auto geparkeerd in Aix en Provence (parkeergarage de ‘Rotonde’ onder de finishboog) en zat in de eerste bus naar het Lac de Peyrolles waar we iets voor 6 uur aankwamen. Het duurde even voordat T1 openging en rond kwart over 6 werd omgeroepen dat het zwemmen niet door zou gaan in verband met de temperatuur en de wind. Op dat moment verdween alle wedstrijdspanning en motivatie om te knallen
tijdens deze triathlon. In aanloop naar de marathon van Rotterdam heb ik eigenlijk geen lange fietstrainingen gedaan (de langste training was nog geen 2 uur). Dat was een bewuste keuze die zich heeft uitbetaald in een sub 3 marathon, dus daar heb ik absoluut geen spijt van. Na Rotterdam zaten 3 weken tot aan Pays d’Aix 70.3 en daarin heb ik de teugels wat laten vieren en zeker geen lange fietstrainingen ingehaald. Met andere woorden, ik wist al van tevoren dat het geen supersnelle triathlon zou worden, maar ik had wel verwacht dat ik door mijn looptrainingen en ervaring redelijk snel zou zijn.
Er zou in waves gestart worden op de fiets en mijn starttijd was pas na 9 uur. Dat betekende dat ik wat tijd moest stukslaan en na het zwemparcours te hebben bekeken ben ik in een bus gaan wachten om op te warmen. Het was ook best koud, maar ik denk niet dat het zwemwater veel kouder was dan in het meertje waar ik eerder in de week had gezwommen. De wind zou hier ook niet voor problemen hebben gezorgd, er waren nauwelijks golven. Het zou waarschijnlijk pas na het zwemmen vervelend worden als je nat en koud op de fiets moet zitten en ik denk dat de organisatie dit element zag als reden om het zwemmen te cancellen. Veiligheid voor alles natuurlijk, zeker als er zoveel mensen starten, maar in mijn ogen was dit een twijfelgeval. Volgens de site van de triathlon was het water 13.8 graden. Zo voelde het niet aan.
Aangezien ik geen fietsjack had meegenomen besloot ik om te starten in mijn zomerjas (en mijn normale sokken omdat ik normaliter zonder sokken fiets). Het eerste gedeelte ging 
met de wind mee en de wegen waren hier redelijk vlak. Ik kon een lekker vermogen trappen en het geluid van mijn disc wiel motiveerde me. Het eerste uur ging eigenlijk voorspoedig en voelde aan als de training van een dag eerder. Daarna ging het langzaam bergafwaarts (figuurlijk dan, letterlijk ging het bergop) en merkte ik dat de kracht langzaam uit mijn benen stroomde en bovendien begonnen mijn kuiten pijn te doen. Toen mijn ketting van mijn kleinste voorblad viel bij het terugschakelen was ik er wel klaar mee. Zeker toen we de wind pal tegen kregen. Ik haat wind. Geef mij maar een berg om tegenop te fietsen, dat is een eerlijke vijand. Het laatste gedeelte heb ik redelijk gecruised en ik zag mijn gemiddelde snelheid langzaam teruglopen. In de afdalingen heb ik 2 triatleten zien liggen deze keer, volgens mij niet heel ernstig, maar toch.
Na het laatste relatief lange stuk in Aix en Provence kwam ik eindelijk aan bij T2 waar ik heel rustig ben gaan wisselen. Ik moest even teruglopen voor een plaspauze naar een dixie (waarom er alleen maar dixies in de wisselzones stonden en geen pispalen begrijp ik echt niet). Op dat moment had ik nog valse hoop dat mijn looptrainingen ervoor zouden zorgen dat ik een toptijd op de halve marathon zou neerzetten, maar ik kwam er al snel achter dat hardlopen na 90 kilometer fietsen iets anders is dan een losse halve marathon (en dat wist ik natuurlijk al). Ik liep nog wel onder de 5 minuten, maar mijn hartslag was veel te hoog voor het tempo dat ik liep. Alle targets werden overboord gezet en ik besloot om gewoon lekker te gaan lopen op gevoel en van de omgeving, mijn mede-triatleten en het publiek te genieten.
Het loopparcours was behoorlijk heuvelachtig en niet eenvoudig. De temperatuur was prima, het was inmiddels iets warmer geworden maar zeker niet te warm. Vergeleken met bijvoorbeeld Mallorca was er wel minder publiek en het aanwezige publiek centraliseerde zich met name rondom het finishgebied. Ik heb alle kinderen die daarom vroegen een high-5 gegeven, heb gewandeld bij de aid stations en ben nog even gestopt om een Golden Retriever te aaien, dat moest. De kilometers tikten langzaam weg en na 19.8 kilometer (toch jammer, ik had voor 21.1 betaald) kwam ik over de finish. Ik had ruim 4 uur en 48 minuten gedaan over de duathlon en was wel moe, maar niet kapot.
Het is duidelijk wat er moet gebeuren voor Challenge Roth. Veel, hard en vaak fietsen. En dan moet ik nog maar een keer terugkomen in Aix en Provence voor een serieuze tijd. Als evenement vind ik Mallorca 70.3 leuker. Het parcours spreekt me meer aan, de temperatuur spreekt me zeker meer aan en bovendien komt zowel het fiets- als het loopparcours langs het huis dat we altijd huren. Dat betekent ook dat ik ‘s ochtends gewoon naar de start kan lopen. Dat neemt niet weg dat Pays d’Aix 70.3 een geweldig evenement is. Waarschijnlijk kijk ik er anders tegenaan als ik wel specifiek getraind heb en het iets warmer is en er minder wind staat. Wellicht volgend jaar, maar ik ga pas na Challenge Roth nieuwe plannen maken.