Het eerste hoogtepunt op sportief vlak dit jaar was de marathon van Rotterdam. In 2005 was dit de eerste marathon die ik liep, nadat ik was gerevalideerd van een motorongeluk tijdens een training op het circuit van Assen. Mijn femur (het grote bot in je bovenbeen) links was gebroken en de chirurg twijfelde of ik ooit nog normaal zou kunnen lopen. Om dat uit te vinden ben ik gaan trainen voor de marathon van Rotterdam, die ik in 3u26m16s liep, zodat de twijfel van de arts ongegrond bleek te zijn. Anyway, leuk om weer terug te zijn dus.
City-Pier-City 11 maart 2012
Als voorbereiding op de marathon van Rotterdam en om eens een keer een andere halve marathon dan die van Egmond te lopen had ik me ingeschreven voor City-Pier-City. Deze halve marathon afficheert zichzelf als de snelste halve marathon ter wereld, dus mijn verwachtingen waren hooggespannen. Aangezien ik Egmond in 1:31:13 had gelopen, dit parcours een paar minuten sneller moest zijn, ik sindsdien 4 kilo was afgevallen en specifiek met behulp van schema’s van Koen de Haan op snelheid had getraind was mijn streven een sub 1:25. Oftewel 21 keer 4 minuten.
Egmond halve marathon
Om 2012 goed van start te gaan had ik me ingeschreven voor de halve marathon van Egmond op 8 januari. Ik had al twee keer eerder aan dit evenement meegedaan, in 2005 en 2006, met een beste tijd van 1:32:01 als resultaat. Na mijn ervaringen tijdens Egmond-Pier-Egmond in 2011 besloot ik het fietsgedeelte dit jaar aan me voorbij te laten gaan.
De voorbereiding was niet optimaal dankzij de feestdagen en mijn gewicht was nog niet helemaal op aanvalsniveau. Vrijdag kreeg ik een pijntje in mijn rechtervoet waar ik met name vrijdagnacht in mijn slaap flink last van had, maar waar ik bij het hardlopen vreemd genoeg geen hinder van ondervond. Wel was ik goed uitgerust en had ik geen alchohol gedronken in de afgelopen week, dus eigenlijk was ik erg goed voorbereid.
Planning 2012
Net na de jaarwisseling wordt het tijd om de planning voor 2012 te bepalen. Niet in het kader van goede voornemens, maar omdat de inschrijving voor de meeste triathlons rond deze tijd opengaat. Gegeven de toenemende populariteit van de triathlonsport is het zaak om daar op tijd bij te zijn.
Voor mij ziet het er vooralsnog als volgt uit, met als twee hoofddoelen de marathon van Rotterdam en de hele triathlon van Barcelona. In Rotterdam wil ik mijn tijd van 3.14.10 onder de 3.10 brengen, en bij voorkeur zo ver mogelijk daar onder. Voorspellingen voor een eerste volledige triathlon zijn lastig, maar de bedoeling is dat ik het zwemmen overleef in een fatsoenlijke tijd, over het fietsen niet heel veel langer dan 5u ga doen en bij het lopen een tijd van tussen de 3 en de 6 uur ga neerzetten.
- 8 januari – Egmond halve marathon
- 25 maart – Zandvoort circtuit run (12 km)
- 15 april – marathon Rotterdam
- 20 mei – triathlon Weert OD
- 3 juni – triathlon Nieuwkoop (half)
- 17 juni – triathlon Amsterdam (kwart)
- 1 juli – Dolomieten marathon
- 30 september – Challenge Barcelona (heel)
De Dolomieten marathon is een (erg mooie) cyclo in Italië die ik als een soort van training ga fietsen (maar wel zo hard mogelijk). Mijn hardloopschoenen gaan in elk geval mee. Welke triathlons ik hierna ga doen als voorbereiding op Barcelona weet ik nog niet.
Marathon Amsterdam
Op sportief vlak was 2011 niet een heel bijzonder jaar. Ik heb mijn debuut gemaakt in de triathlonsport, wat erg leuk was om te doen, maar waar het voornamelijk draaide om ervaring opdoen. Deelname aan de Dolomieten marathon ging op het laatste moment niet door, dus een paar dagen in de bergen fietsen zat er ook niet in.
Eén van de redenen om triatleet te worden was het feit dat hardlopen ook best leuk is. Aangezien ik in het verleden twee marathons heb gelopen leek het me wel aardig om dit jaar eens te proberen om mijn tijd op deze afstand te verbeteren. Tijdens de marathon van Amsterdam in 2005 kreeg ik een gigantische hongerklop, waardoor ik na een eerste helft in 1u32m ruim 2 uur over de tweede helft deed. Ik had hier dus iets recht te zetten.
Triathlon Aalsmeer
Een week na terugkeer van mijn vakantie stond de triathlon in Aalsmeer op het programma. Een dag eerder vond de enige Ironman afstand triathlon van Nederland in Almere plaats, maar die heb ik nog maar even overgeslagen. Ik heb lang getwijfeld of ik Aalsmeer niet ook zou overslaan. De vakantieherinneringen waren in de vorm van overgewicht in combinatie met gebrek aan vorm aanwezig. Het verplaatsen van het zwemonderdeel naar het zwembad en de regen en harde wind maakten het niet aantrekkelijker.
Triatlon Vlissingen
Afgelopen zaterdag heb ik deelgenomen aan de Zeeland triatlon in Vlissingen. Ik schrijf hier triatlon, dus zonder h, omdat de organisator dat nou eenmaal ook doet. En het is zijn evenement. Aangezien het een flink eind rijden is had ik om kwart over zeven afgesproken bij Paolo (@tripaolo) zodat we samen konden carpoolen.
Deelname was een last-minute beslissing (althans, de inschrijving was al gesloten maar we mochten ons het weekend ervoor toch nog opgeven) en dit zorgde voor wat problemen bij het ophalen van de startnummers. Uiteindelijk ontving ik startnummers, chip en een kekke gele badmuts dus ik was klaar om mijn spullen in orde te brengen in de transitiezone. Het wedstrijdgevoel moest nog komen, maar eigenlijk was het wel prettig om me erg rustig te voelen. Al was het maar om Paolo een beetje Zen mee te geven.
Triathlon Weert
Op zondag 22 mei ben ik veranderd in een triatleet, evenals Erwin en Sven. Dit gebeurde in Weert met veel zon en wind en na enkele maanden specifieke trainingsschema’s van Koen de Haan van Trivelo.
Aangezien de langste afstand die ik non-stop had gezwommen zonder te rusten 300m was maakte ik me een beetje zorgen over het zwemonderdeel. Anderhalve kilometer zwemmen door een kanaal met eenden, een grote boot, kroos en 150 triatleten die stijf van de adrenaline staan is iets anders dan een paar baantjes chloorwater in het zwembad. Gelukkig hielp mijn wetsuit behoorlijk. Als ik dreigde te verdrinken kon ik me altijd op mijn rug draaien en blijven dobberen. Dat is overigens een erg prettige ervaring, heb ik in zee ondervonden.
Creatief met fiets – en een tijdritstuur
Onlangs heb ik via marktplaats.nl een tijdritstuur op de kop getikt. 80 Euro voor een carbon exemplaar, inclusief remmen en shifters. Dat leek me niet al te duur, dus binnen een dag was het hele proces van bieden, mailen, geld overmaken, verzenden en pakket ontvangen doorlopen. Hoe mensen vroeger tijdritsturen kochten, zeg maar voordat internet bestond, is me echt een raadsel.