9 Uur, 45 minuten en 45 seconden. Vooraf had ik daarvoor getekend en achteraf eigenlijk ook wel. Een nieuw pr tijdens mijn 13e hele triathlon, ruim 9 minuten sneller dan Challenge Almere in 2022. Maar ook met nog voldoende ruimte om sneller te gaan. Het zwemmen ging te langzaam, bij het fietsen viel een bidon met voeding van mijn fiets en later ben ik een klein stuk verkeerd gereden. Maar met name miste ik wat inhoud. Gezien de voorbereiding heb ik, los van de foutjes, het uiterste uit de dag gehaald dus ik ben meer dan tevreden. Onderstaand een iets langer verhaal.
Ironman Hamburg stond al langer op mijn verlanglijstje en in de Coronatijd stond ik al eens ingeschreven maar ben ik niet gestart. In 2024 zou het wel gaan gebeuren en gezien het parcours wilde ik hier voor een snelle tijd gaan, bij voorkeur sneller dan de 9u54m57s van Challenge Almere 2022. In de eerste maanden van 2024 heb ik een mooie basis gelegd maar daarna zorgden wat externe stressfactoren ervoor dat de focus iets minder werd. Een week of zes voor de wedstrijd maakte ik bovendien een domme val met de stadsfiets. Niet al te ernstig, maar mijn ribben deden wel voldoende pijn om een week of twee last te hebben bij met name het zwemmen en lopen. Dit was allemaal niet optimaal en ook al was mijn basis prima, ik had geen idee tot welk resultaat het zou gaan leiden.
Twee weken voor Hamburg stond ik in Almere aan de start van de team time-trial in de 2e divisie van de teamcompetities en daarna ging ik meteen door voor de OD. Een experimentje, twee triathlons op één dag, maar een beetje routine en wedstrijdhardheid kweken kon geen kwaad. In beide wedstrijden ging het zwemmen slecht, minder dan ik had verwacht, het fietsen goed en het lopen aardig. Met name het fietsen op mijn P3X bij de OD gaf vertrouwen en dat was belangrijk.
Er stonden veel bekenden aan de start in Hamburg. Van mijn triathlonvereniging IZGS deden Melvin en Ruben mee, zij hadden al ervaring met de hele triathlon. Laura maakte haar debuut en het is altijd leuk om dat traject van dichtbij mee te maken. Maar ook een aantal atleten van mijn coach Marcel Gierman stonden aan de start alsmede Ardjan, Eric, Johannes en Richard. Het is toch een voordeel om naar een Ironman te kunnen rijden in plaats van te moeten vliegen. En langs de kant zou ook voldoende support zijn dus het zou hoe dan ook een mooie dag worden.
Op donderdag reed ik richting Hamburg. Ik had een AirBnB geboekt op een half uur van de stad, in de buurt van Seevetal. Mijn idee was om in alle rust buiten de drukte van de wedstrijd te overnachten. Het is mijn ervaring dat het heel makkelijk is om veel te veel te doen en te lopen als je in een stad bent en dat wilde ik voorkomen. Laura verbleef ook in de AirBnB en op zaterdag kwamen haar man en twee dochters over. Aangezien IZGSer Marliz als support een slaapplaats zocht en mijn vrouw Carla het een leuk idee vond om een weekendje Hamburg te doen besloot ik om alsnog een hotel in de stad te boeken voor de zaterdag en de zondag.
Maar eerst ging ik vrijdag met Laura naar Hamburg om onze startspullen op te halen en de boel te verkennen. Aangezien het de eerste hele triathlon voor Laura was besloten we de briefing bij te wonen. Daar heb ik nog nooit iets nieuws gehoord, maar de angst om toch iets te missen was te groot. Het was inmiddels flink gaan regenen en ik was blij dat ik een grote paraplu had meegenomen. De voorspellingen voor de wedstrijddag waren gelukkig een stuk beter. Daarna reden we weer terug richting Seevetal en bracht clubgenoot Jeroen onze persoonlijke supporter Marliz. Zaterdagochtend reden Laura en ik een klein rondje op de fiets om de benen los te trappen en te kijken of het materiaal in orde was. Daarna vertrok ik naar het hotel en zwom een heel klein rondje om te voelen hoe het water was. Laura had ergens gelezen dat het water 15 graden was. Naar welk water ze had gekeken weet ik niet, maar ze maakte zich ernstig zorgen of ze überhaupt fatsoenlijk het zwemgedeelte zou kunnen afmaken. De temperatuur bleek geen enkel probleem te zijn en ik beschouw mezelf als een behoorlijke koukleum. Ik kon Laura dus geruststellen.
Mijn vrouw kwam met de trein naar Hamburg en toen ik haar had opgehaald van het station heb ik mijn fiets en transitietassen ingeleverd. Het lekkere van ruim de tijd hebben is dat je goed kan herstellen van de reis en geen stress hebt van alle dingen die je voor een grote wedstrijd moet doen. Langzaam alles afvinken en rustig naar de wedstrijd toeleven, ik kan het iedereen aanbevelen. Carla en ik hebben pasta gegeten en nadat ik me in het hotel wedstrijdklaar heb gemaakt (geschoren dus) was het de hoogste tijd om te gaan slapen. Carla was vroeg opgestaan en had een zware week gehad en ook zij deed rond 20 uur haar ogen dicht.
De wekker ging om half vier af en ik moet zeggen dat ik redelijk goed heb geslapen. De start zou om half zeven zijn maar ik vind het erg lekker om ook op de ochtend van de wedstrijd genoeg tijd te hebben om wakker te worden. Na een kop koffie en een warme douche (op zich niet echt nodig, maar ook dit hoort bij mijn wakker-word-ritueel) ging ik naar het ontbijt dat heel vriendelijk door het hotel vanaf vier uur beschikbaar was. Richard verbleef ook in ons hotel en we hebben de dag die voor ons lag doorgenomen. Ook voor hem was dit zijn eerste hele triathlon. Iets na vijven liep ik de hotelkamer uit richting de transitiezone. Doordat ik dankzij mijn deelname aan Ironman Zuid-Afrika en Nice vorig jaar het AWA-niveau zilver had stond mijn fiets lekker dicht bij de uitgang. Hierdoor was het stuk dat ik met mijn fiets moest lopen relatief kort, en dat was bij deze wedstrijd een groot voordeel. De wisselzone was gigantisch lang! Nadat ik mijn fiets had klaargemaakt (bidons, fietscomputer, schoenen op de pedalen, banden opgepompt) was ik eigenlijk wel klaar met alles wat er moest gebeuren.
Mijn kleding deed ik in de witte ‘after-race tas’ en deze keer had ik ook mijn telefoon en pasje voor de hotelkamer meegenomen. Dat was in Nice misgegaan waardoor ik na de wedstrijd een uur door de stad aan het zwerven was voordat ik kon douchen. Clubgenoot Ruben, die voor de tweede keer aan de start stond en voor een sub-10 wilde gaan, had verteld dat het nogal dringen was bij de zwemstart en ik ging als eerste het startvak <1u5m in. Daar ben ik niet vooraan gaan staan, maar ik wilde niet te lang hoeven te wachten voordat ik het water in zou springen. Niet vanwege het zwemmen, maar wel om te veel drukte bij het fietsen te voorkomen. Ik had veel te weinig in het open water gezwommen maar verwachtte op basis van mijn ervaring en het relatief goede zwemmen in het zwembad wel dat ik rond de 1u10m nodig zou hebben voor het zwemgedeelte. Clubgenoot Melvin stond in het startvak naast het mijne en kon nog over een hekje klimmen zodat we tegelijkertijd zouden starten. Tegelijkertijd finishen zou niet gaan gebeuren, daarover later meer.
Na de pro-dames en een aantal handcycle atleten waren om half zeven de agegroupers aan de start. Paarsgewijs mochten we het water in om zo de grote hoeveelheid deelnemers te verspreiden over het parcours. Nadat ik het water in was gedoken vond ik snel een ritme en begon aan mijn 3800 meter door de Alster. Links en rechts werd ik ingehaald maar het lukte me niet om een goed paar voeten te vinden waar ik achter kon blijven. Bij mijn vorige hele triathlons was dit de grote truc voor een fatsoenlijke zwemtijd, maar het beperkte zicht en toch wel wat golven maakte het volgen van iemand anders moeilijk. Onder de Kennedybrug werd het wat drukker maar eenmaal in vrij water had ik van niemand last. Voor mijn gevoel zwom ik aardig, met een goede slagfrequentie en met focus op de technische aspecten die voor mij belangrijk zijn. Het sighten ging redelijk goed, er waren voldoende boeien en ik had niet het idee dat ik veel extra meters maakte. Maar waar ik in Nice aardig wat mensen inhaalde was dat hier niet het geval. Mijn zwemtijd viel me dan ook niet mee, 1 uur en 17 minuten lag boven mijn langzaamste verwachting. Mijn Garmin had iets meer meters geteld, wellicht was het zwemparcours ook iets langer, maar gezien mijn slagfrequentie heb ik niet de lengte per slag gemaakt die ik normaal wel haal.
Maar goed, ik was uit het water, en met teleurgesteld raken van een zwemtijd zou ik niet veel opschieten, dus wetsuit uit en op naar de fiets. Johannes had ik vrijdag gesproken en hij vertelde dat hij nooit met een horloge zwemt, waar zeker wat voor te zeggen is. T1 verliep zonder problemen en ik kon aan het fietsen beginnen. Ik was voor mijn snelste set-up gegaan bij het fietsen, dus uiteraard aerohelm, disc achter en 80mm voor, sleeves voor mijn kuiten en ook mijn aeroschoenen van Cádomotus. Die had ik met elastiekjes vastgemaakt aan mijn fiets en daar zijn ze niet echt voor gemaakt, dus ik was al fietsend nog even aan het prutsen om alles los te krijgen.
De eerste kilometers gingen door Hamburg, langs de Reeperbahn richting een keerpunt en daarna langs de Elbe richting het oosten. Hier kon je niet snel fietsen, maar ik trapte mijn vermogen en maakte me nog niet druk over mijn gemiddelde. Bij een stuk door het havengebied verloor ik een bidon met voeding. Ik stopte en gelukkig kwam een vrijwilliger al aanlopen met de betreffende bidon waardoor ik naar schatting maar een seconde of 30 verloor. Op een gegeven moment kwam er een kort stuk over een bruggetje waar je niet in mocht halen (dit stond goed aangegeven, maar vanaf waar je wel weer mocht inhalen was niet echt duidelijk) en hierna was het in aero en knallen. De wind stond in de rug en hier fietste je ruim boven de 40km/u. Ik wilde ook wel wat pushen om ten eerste wat tijd van het zwemmen goed te maken en ten tweede omdat ik niet wist hoe het zou gaan met de wind tegen.
Na een kort stuk naar het noorden en een heen-en-weer stuk fietsten we richting het westen terug naar Hamburg. Het verval in snelheid viel gelukkig mee, ondanks de wind en het slechte wegdek. In Hamburg reden er een paar man voor me die een bocht naar links pakten. Ik zag pijlen dezelfde kant opwijzen en reed achter hen aan. Toen we een auto zagen rijden en bij een kruising met stoplichten stil moesten staan hadden we door dat we een verkeerde afslag hadden genomen. Snel omkeren dus en toen zagen we ook een vrijwilliger die ons kwam halen. Echt een beginnersfout, zelf blijven opletten en nadenken. Achteraf kostte dit twee minuten. Desondanks deed ik maar 2u21m27s over de eerste ronde. Op dat moment wist ik dat ik ondanks het langzame zwemmen na een prima tijd aan het lopen zou kunnen beginnen, ook als de tweede fietsronde iets langzamer zou worden. En aangezien een goede eindtijd bepaald zou worden door de marathon koos ik ervoor om de tweede fietsronde iets rustiger aan te doen, ook omdat ik voelde wat inhoud te missen.
Ik moet zeggen dat de drukte me nog meeviel, zeker de tweede fietsronde. Veel drafting heb ik niet gezien en zelf hoefde ik ook niet veel moeite te doen om ‘eerlijk’ te fietsen. Vanaf kilometer 160 voelde ik de afstand wel maar toen was het nog maar een klein stuk. Ik had mijn bidons met Kerosine op maar relatief weinig water gedronken. De temperatuur was ook niet erg hoog en ik heb minder behoefte aan vocht dan andere mensen is mijn indruk.
Na 4 uur en 47 minuten stapte ik van de fiets, ondertussen luid toegejuicht door Marliz, Jeroen, de man van Laura Martijn en haar kinderen. Na een kleine plaspauze trok ik mijn loopschoenen aan, zonnebril en pet bleven in de tas, en begon ik aan mijn marathon. Een snelle blik op mijn Garmin liet zien dat ik inmiddels 6 uur en 16 minuten onderweg was. Iets langzamer dan de 6 uur en 15 minuten die ik had ingeschat maar ruim binnen de marge van een mooie tijd, vermits ik het af zou kunnen maken met een goede marathon. En dat weet je maar nooit in een hele triathlon.
De eerste kilometers gingen redelijk vanzelf. Ik zou liegen als ik schreef dat ik me fris of goed voelde, maar ik kon in een redelijk tempo mijn ene voet voor de andere zetten. De eerste kilometer was de snelste van de marathon in 4m24s maar ook daarna bleven de kilometers onder de 4m45s. Ik liep puur op gevoel en een beetje op hartslag en nam bij elke verzorgingspost water en elk half uur een gel van Maurten. Het was nog relatief rustig op het parcours en het leuke van het eerste rondje (van de vier) is dat je alles voor het eerst ziet. Het was best wat draaien en keren maar ik vond het een vermakelijk rondje met veel enthousiast publiek en ook veel verzorgingsposten. De eerste ronde verliep zonder drama al voelt het compleet anders dan de eerste 10km van een losse marathon.
Tijdens het lopen gaan je gedachten af en toe te ver naar de toekomst. Hoe zal het voelen als je over de finish komt? Wat ga je eten daarna? Snel wegstoppen en focus op het hier en nu. In de praktijk niet verder kijken dan het huidige rondje en bij voorkeur niet verder dan de komende kilometer. Ik voelde me nog niet heel slecht en wilde zoveel mogelijk tijd pakken zonder te veel te forceren. De eerste 20 kilometer gingen allemaal onder de 5 minuten en voor de eerste halve marathon had ik minder dan 1u40 nodig. Dat betekende dat ik zelfs als ik 2 uur over de tweede helft zou doen een sub-10 mijn deel was. En dat gaf toch wel rust, al ging ik daar niet langzamer door lopen. Daar zorgde de vermoeidheid wel voor, maar het verval viel me erg mee.
De omstandigheden waren dan ook perfect, niet te warm, niet te koud. En met al het publiek langs de kant werd je ook vooruit gedreven. Marliz schreeuwde de longen uit haar lijf en ook Carla stond in de buurt van de finish me aan te moedigen. Op het parcours kwam ik Melvin en Ruben tegen en op een gegeven moment hoorde ik dat ook Laura aan het lopen was begonnen, dus dat was mooi. De derde ronde vind ik altijd het lastigste. Dan is het nog best ver maar dan voel je je al redelijk kapot. Ook hier gewoon kilometer voor kilometer. Vlak voordat ik aan mijn laatste ronde begon haalde Melvin me in. Hij had een geweldige wedstrijd gehad en maakte zijn droom waar door onder de 9 uur te finishen. Het was een mooi moment toen ik hem over de streep zag gaan en dat gaf me ook weer energie om het zelf af te maken.
Waar het in de eerste ronde mooi is dat je alles voor het eerst ziet is het omgekeerd mooi van de laatste ronde dat je elke meter voor de laatste keer die dag aflegt. Er zaten best veel heen-en-weer stukjes in het parcours en psychologisch is dat best lekker. Het tempo bleef aardig maar ook met nog een paar kilometer te gaan is het geen gelopen race. Zo voelt het niet althans. Pas bij het laatste rechte stuk met zicht op de finishboog weet je dat het er bijna op zit. Carla stond me hier toe te juichen en eindelijk zat het er op. Voor de marathon had ik net iets minder dan drie en een half uur nodig. Bovendien was ik twee hele seconden sneller dan bij Challenge Almere 2022, wat voor het idee wel geestig is. En dus een nieuw pr, waarbij dit voor het eerst bij een wedstrijd van Ironman is (na toen nog Challenge Barcelona en twee keer Challenge Almere). Gegeven de voorbereiding was en ben ik absoluut tevreden, ondanks het mindere zwemmen. Mijn verloren bidon en het verkeerd rijden hadden twee en een halve minuut gekost. Zwemmen had vijf minuten sneller gemoeten. Fietsen had vijf minuten sneller gekund als ik had doorgereden het tweede rondje (maar welke marathon ik dan had gelopen weet ik natuurlijk niet). En de marathon had ook zeker vijf minuten sneller gekund, als ik iets meer inhoud had gehad (door net een paar serieuze duurtrainingen meer te doen). Veel ge-als en daar koop je niets voor en daardoor ben ik ook niet minder tevreden, maar ik ben er wel van overtuigd dat op het juiste parcours en onder de juiste omstandigheden een sub-9u30m er in zit.
Dat is voor later, nu was het eerst herstellen. Ons hotel lag echt perfect, ik kon praktisch na de finish onze kamer binnenrollen en besloot om niet in de ‘athlete garden’ te blijven hangen. In eten en drinken had ik geen zin, in een douche en een bed des te meer. Ik was zelfs vergeten mijn finishersshirt op te halen (dat heb ik later wel gedaan uiteraard). Nadat ik een uur op bed had gelegen voelde ik me weer enigszins aanspreekbaar en samen met Carla ben ik via de McDonalds naar de finishboog gegaan. Heel mooi om de emoties te zien bij al die atleten. Naast Melvins sub-9 behaalde Ruben ook zijn doel met een sub-10 en ook Laura debuteerde met een tijd onder de 13 uur.
Toen alle bekenden de finish hadden gehaald zijn Carla en ik gaan eten en daarna was het de hoogste tijd om te gaan slapen. Het was een lange maar mooie dag geweest. Uiteraard sliep ik niet geweldig, maar niet meteen aan de alcohol gaan (niet dat ik daar trek in had) maakt wel veel verschil. Maandagochtend namen we alle tijd om te ontbijten en kon ik verhalen uitwisselen met Richard, die gelukkig ook zijn eerste hele succesvol en mooi onder de 12 uur had afgerond. Daarna reden we terug naar huis en kwam er een einde aan een mooie trip naar Hamburg. Ik vind deze wedstrijd zeker een aanrader, ondanks het mindere asfalt rond de stad. De komende weken heb ik nog wat kleinere wedstrijden staan en ga ik nadenken over de rest van het seizoen.
Hier een link naar de data van de Ironman: <klik>