Nadat vorig jaar november duidelijk werd dat ik niet was ingeloot voor de Norseman schreef ik me meteen in voor Ironman Maastricht. In tegenstelling tot vorige jaren was ik in de herfst structureel door gaan trainen zodat ik 2018 goed op gewicht en in vorm kon beginnen. Daarnaast was ik lid geworden van triathlonvereniging IZGS in Haarlem om met name mijn zwemmen eens aan te pakken en volgde ik wekelijks een yogaklasje bij Eva’z in Heemstede. Kortom, ik had ambities om in Maastricht een mooie Ironman neer te zetten en te kijken of de sub-10 uur in mijn zevende hele triathlon haalbaar zou zijn.
Om een lang verhaal kort te maken, dat is met 10u57m56s niet helemaal gelukt. Los van het zwemmen zonder wetsuit kan ik daar nog niet direct de oorzaak van vinden. Gelukkig is bij long distance triathlon de route minstens net zo belangrijk als het doel, anders wordt het lastig om al die vele en lange trainingen uit te voeren, en de route was prima.
Vrijdagochtend vertrok ik met goede vriend Erwin richting het zuiden. Voor hem zou het zijn vierde start op een hele triathlon worden, waarbij hij in de eerste drie edities nog maar één keer aan de finish was gekomen. Hotel Matuchi lag op kruipafstand van de finish en de tranisitiezone en was bovendien de enige plek in Maastricht waar je waterpijp kan roken (nee, dat heb ik maar niet gedaan). Op zaterdag hebben we een stukje (zonder wetsuit) gezwommen in de Maas en dat ging in mijn geval buitengewoon goed. Het water was lekker warm en de kans dat het wetsuit-legal zou worden achtten we niet bijzonder groot. Daarna zijn we het enige nog onbekende deel van het fietsparcours gaan verkennen en tenslotte konden we lekker in de zon gaan zitten. Die was nogal nadrukkelijk aanwezig en ik was blij dat de wedstrijd 
niet op zaterdag was. Na het inchecken van de fiets en transitietassen was er niets meer te doen en dat hebben we dan ook gedaan.
Zondag ging de wekker om 4u15 en eigenlijk had ik prima geslapen. Iets na opening van de tranisitiezone om 5 uur stond ik klaar om mijn fiets wedstrijdklaar te maken. Normaliter is dat in een paar minuten gebeurd, maar het is wel lekker om de tijd te hebben als er nog een last-minute reparatie of lekke band afgehandeld moet worden. Met het hotel zo dichtbij konden we ook nog even op bed gaan liggen wachten op de start. Om 6 uur werd omgeroepen dat het een non-wetsuit race zou worden.
De rolling start voor Agegroupers begon om 7:15. De pro-dames waren om 7 uur al vertrokken. Een rolling start betekent dat je na het startschot langzaam naar voren schuifelt en per 3-4 man het water ingaat. Op zich jammer omdat je daarmee allemaal een andere starttijd hebt en een massastart met al het fysieke contact bij triathlon hoort, maar aan de andere kant is het prima omdat je zo gewoon lekker kan zwemmen. De eerste meters gingen dan ook soepel en ik kwam in mijn slag, totdat ik rond de 700 meter door iemand werd ingehaald (althans, dat dacht ik toen) wiens voeten ik makkelijk kon volgen. Ik had nog nooit serieus gedraft bij een triathlon maar deze voeten kon ik makkelijk volgen. De kans dat ik iemand tegen zou komen die langzamer zou zwemmen en slechter kan navigeren dan ik is bijzonder klein, dus ik besloot hem zo lang mogelijk te volgen. Dat ging eenvoudig, en al voelde het niet aan alsof ik heel goed aan het zwemmen was, het kostte weinig moeite en 
ik hield vast aan mijn strategie. Stiekem droomde ik al van een toptijd maar toen we het water uitkwamen zag ik 1u25m staan. De reden dat het zo makkelijk ging was dus omdat we heel langzaam zwommen. Maar goed, de vraag is of ik alleen minder langzaam was geweest en hoeveel energie ik dan gebruikt zou hebben. Daarnaast was het een mooie ervaring om iemand te kunnen volgen op deze afstand, de volgende keer moet ik dat alleen doen bij iemand die iets sneller is.
T1 was relatief lang omdat ik sokken aantrok vanwege een plekje op mijn voet waardoor ik niet met blote voeten wilde fietsen. Een sanitaire stop was noodzakelijk omdat ik dit tijdens het zwemmen had nagelaten, ik wilde mijn voorganger niet loslaten en om te plassen moet ik mijn benen stilhouden.
Het fietsparcours was bekend, ik heb dit in de loop der jaren al een keer of 8-9 afgelegd en wist waar ik door kon fietsen en wat de lastige stukken waren. Mijn doelwattage lag tussen de 220-230 op de vlakke stukken. Normaliter bij
een halve triathlon zit ik in het begin van de wedstrijd boven mijn doelwattages en moet ik mezelf temperen, maar nu kostte het relatief veel moeite om te trappen wat ik wilde. Het eerste rondje verliep verder zonder drama, al viel het stuk langs het kanaal nogal tegen. De wind stond hier niet echt gunstig en de hoge snelheden die ik drie weken geleden tijdens een training kon halen bereikte ik bij lange na niet. Af en toe probeerde ik wat te forceren om te kijken of ik mijn benen wakker kon schudden, maar dat leidde niet direct tot resultaten. Bij het stukje kasseien in Maastricht volgde ik de toptip van Pleuni Hooijman om hier vol gas overheen te gaan en dit is hier de beste aanpak. Volle bak knallen en je hebt veel minder last dan wanneer je hier rustig overheen stuitert.
Mijn tussentijd was niet bijzonder veelbelovend en daarmee verdween de motivatie om goed door te trappen de tweede ronde. Ik heb het een tandje rustiger gedaan en werd dan ook veel meer ingehaald dan tijdens de eerste ronde. De fietstijd van 5u37m is dan ook een stukje slechter dan hij zou zijn op basis van de eerste ronde. Bij het uitlopen van T2 zag ik dat ik een 3u47 marathon nodig had voor een sub-11 finish en daar besloot ik dan ook maar voor te gaan. Uit trainingen wist ik dat ik ook met slechte fietsbenen nog wel aardig kon lopen. Tijdens het fietsen was de temperatuur prima geweest met bewolking tijdens de eerste ronde en geen extreme temperaturen tijdens de tweede, maar de zon begon bij het lopen alles en iedereen op te warmen. Gelukkig waren er veel Maastrichtenaren met tuinslangen langs het parcours.
Dat is ook meteen een van de grote pluspunten van deze Ironman, de aanmoedigingen overal langs het parcours, ongelofelijk hoe enthousiast iedereen was. In de eerste ronde kon ik mijn kilometers onder de 5 minuten houden en dat legde een prima basis voor de rest van de marathon. In de tweede ronde ging fase 2 van de IM-marathon in en dat betekent een lager 
tempo bij gelijke hartslag, om ergens halverwege ronde 3 over te gaan in de finale fase van lagere hartslag en nog lager tempo. Het verval viel op zich nog wel mee, zeker omdat ik bij de verzorgingsposten ging wandelen om voldoende te kunnen drinken. De laatste ronde is zoals gebruikelijk de karakterronde waar je fysiek niet zoveel meer overhebt maar nog wel graag naar de finish wilt. Bij een stand-alone marathon ben je er eigenlijk wel met nog 3 kilometer te gaan, maar in een Ironman is dat absoluut niet het geval. Gelukkig hielden mijn benen en mijn maag het vol en na een kleine 11 uur kon ik eindelijk de finishstreep passeren.
Na even gezeten te hebben ben ik naar het hotel gestrompeld om een half uurtje op bed te liggen en te douchen. Daarna voelde ik me iets beter en kon ik gaan kijken hoe het Erwin verging. Met 13u45m kwam ook hij over de finish en ook al had hij iets sneller gewild, het binnenhalen van de medaille was mooi gelukt. ‘s Avonds zijn we de laatste deelnemers gaan binnenhalen en hebben we het slot om middernacht meegemaakt. Erg gaaf om te zien!
Elke finish van een hele triathlon is bijzonder, het is zoveel zwaarder dan (twee keer) een halve. Gegeven de voorbereiding het afgelopen jaar had ik meer verwacht van met name het fietsen, ik ga eens goed evalueren waar dat aan ligt. Bij de kortere afstanden merk ik dat ik duidelijk sterker en stabieler ben geworden, maar bij de hele kwam dat er gewoon niet uit.
In Maastricht heb ik heel veel oude en nieuwe gezichten gezien zowel op het parcours als langs de kant. Ik ga geen namen noemen omdat ik niemand wil vergeten, maar wel een speciale shout-out naar Daniël Oosterwaal die met een 9:41 vierde in zijn AG werd (en derde op het NK) en een Konaslot heeft bemachtigd en debutanten Ardjan Swerink (sub-10 met 9:53) en clubgenoot Björn Denissen (10:47 met een 3:25 marathon).
De plannen voor de rest van het jaar en voor volgend jaar zijn nog niet bekend (los van de Westcoast Challenge die ik met Erwin ga doen). Wel wil ik na onze vakantie alle zwemtrainingen bij IZGS gaan volgen om eindelijk eens stappen te gaan maken met het zwemmen (ja, dat zeg ik na elke hele, maar nu meen ik het). En achterhalen waarom het fietsen minder ging.
Dank voor alle on- en off-line aanmoedigingen!