Het was weer een mooi avontuur. Net als vorig jaar wilde ik het sportjaar besluiten met een deelname aan de Westcoast Challenge, een hardloopwedstrijd langs de Nederlandse kust voor duo’s. Het lopen wordt afgewisseld met fietsen waarbij de loper altijd over het strand moet gaan terwijl de fietser mag afwijken als dit nodig is. De dynamiek ten opzichte van een normale hardloopwedstrijd en ook ten opzichte van een triathlon is heel anders, aangezien je tijdens het fietsen (als het goed is) kan herstellen en voldoende kan eten en drinken. Dit maakt het evenement uniek, naast het feit dat je het samen moet doen wat voor een solosporter als ik even omschakelen is. Overigens mochten er dit jaar voor het eerst ook soloïsten starten op zowel de hele als de halve Challenge. Op de hele haalde overigens maar één van de vier solostarters de finish.
Ergens na de zomer besloten mijn teammaatje van 2015 Ivo Terpstra en ik om ons in te schrijven. Mijn trainer Eric van der Linden paste mijn schema’s aan en de nadruk kwam wat meer op lopen te liggen. Enkele weken voor de start meldde Ivo echter met pijn in zijn hart dat het hem niet ging lukken. En dan is ruim 130km langs de kust hardlopen en fietsen niet iets wat je zonder goede voorbereiding gaat doen om iemand anders een plezier te doen. Ik neem hem dan ook helemaal niets kwalijk, dit is een van de risico’s van in teamverband aan een wedstrijd deelnemen. Gelukkig heb ik een vriendenkring waar het 
heel normaal is om te vragen of iemand zin heeft om over een paar weken ruim 10 uur te gaan sporten en Hans Korbijn was bereid om mijn partner te zijn op 10 december.
Op de zaterdag voor de wedstrijd deden we onze eerste en enige gezamenlijke training vanuit Zandvoort. We hadden een strandfiets geleend van vriend Ton en kwamen tot een redelijk compromis voor wat betreft de zadelhoogte. Hans is namelijk een kop groter dan ik (en weegt minder, go figure). Aangezien ik de avond ervoor naar een concert van Status Quo was geweest, me niet had ingehouden qua bier en om 2 uur in bed lag was het achteraf verstandiger geweest als we niet om 7 uur ‘s ochtends hadden afgesproken. Maar goed, Hans was zo flexibel om te beginnen met lopen zodat ik nog even kon bijkomen op de fiets. De training verliep verder prima, we hebben de wissels goed kunnen oefenen, diverse soorten strand uitgeprobeerd en een idee gekregen over hoe we de wedstrijd wilden indelen. Waar het aan ontbrak was voldoende parcourskennis.
Zonder duidelijke verwachtingen, maar met voldoende ambitie, reisde ik vrijdag 9 december af naar Hoek van Holland. Net als vorig jaar zou gegeven de verwachtte windrichting de afstand van zuid naar noord afgelegd moeten worden. In de trein kwam ik team Jan & Chris tegen. Zij waren vorig jaar vierde geworden, enkele minuten voor Ivo en mij. Ik ving teksten op als ‘we zijn niet in vorm’ en ‘we starten altijd te snel’ en die wetenschap kwam later van pas. In het altijd pittoreske Hoek van Holland liep ik samen met sololoper en voormalig Nederlands 
kampioen op de 100km Rombout Breedveld naar de sporthal waar we zouden overnachten. Hier zag ik ook Hans en andere vrienden Sven en Erwin, die tijdens een gezamenlijke barbecue deze zomer werden aangestoken door mijn verhalen over de WCC en zich besloten in te schrijven. Ze waren een beetje teleurgesteld dat het beloofde line-dancen in de sporthal naast ons uitbleef, maar de bejaardendisco die tot middernacht duurde maakte veel goed. Ik had dit jaar een luchtbed gekocht aangezien het 3mm dikke matje van vorig jaar niet echt lekker lag en bovendien mijn kussen meegenomen. Met het luchtbed op een dikke gymmat en oordoppen in heb ik redelijk geslapen tot de lichten aangingen om 3 uur.
Hans zou het eerste stuk lopen voor zijn rekening nemen en na de start om 4:30 ging hij ervandoor alsof hij een 10km moest lopen. Dat was echter niet voldoende om het topteam TAG 1 van Raimond Schikhof en Walter Pennekamp bij te houden, maar Hans lag meteen al op een mooie tweede plaats. We hadden besloten om de eerste loopbeurt iets langer te maken met het oog op de Zandmotor en om eventueel uit het gedrang van andere teams bij de eerste wissel te
blijven. Na 7 kilometer nam ik het startnummer over van Hans en begon mijn eerste loopbeurt. Ik voelde me geweldig en tot op dat punt was ook het strand perfect en stond de wind heerlijk in de rug. Tijdens deze loopbeurt zou ik de Zandmotor doen en dat was nieuw voor me aangezien vorig jaar Ivo dit stuk voor zijn rekening had genomen. Op gevoel ging ik tijdig richting de duinrand aangezien het volgen van het water tot gevolg zou hebben dat je zou omkomen in drijfzand of om zou moeten keren en terug langs het water zou moeten gaan. Ik denk dat ik dit goed heb gedaan, maar voor een volgende editie zou ik graag eens met daglicht hier lopen. Het zand was hier wel los dus het ging minder snel dan langs de kust.
Na deze loopbeurt gingen we over op wissels elke 5 kilometer. Aangezien het strand perfect was kon de fietser altijd bij de loper blijven. Na 4 kilometer ging de fietser vooruit, bij kilometer 5 werd de fiets neergelegd en zodra de loper aankwam werden hoofdlamp en startnummer overhandigd en kostte het wisselen eigenlijk geen tijd. Tijdens mijn tweede loopstint kwamen we bij Scheveningen waar ik niet direct de meest snelle route heb gekozen. Toen Hans van me overnam ergens voor de pier liepen we gelijk op met het eerdergenoemde team Jan & Chris. Op basis van hun opmerkingen in de trein maakte ik me hier niet heel erg druk over, zeker niet toen we zagen dat ze niet heel erg goed waren in het inschatten van zwinnen en een keer of drie door het water moesten lopen danwel fietsen. Na Scheveningen kwamen we alleen te zitten met team Tag 1 ver voor ons en weinig druk van achteren. Aangezien de start om 4:30 is loop je een paar uur in het donker en zie je de dag mooi beginnen. Het valt op hoe snel het licht wordt. Op een zeker moment vertelden we elkaar dat we de hoofdlamp niet zo lang meer nodig hebben en na een paar minuten is dat al zover. De nacht hadden we zonder problemen overleefd.
Door de wind in de rug en het goede strand (en het moordende tempo van Hans) lagen we voor op het meest gunstige schema en mijn vrouw kwam ternauwernood op tijd voor de bevoorrading in Zandvoort na een kilometer of 60. Gelukkig was ze exact op tijd op de afgesproken plaats met instant noodles en koffie (dankjewel lief!). Dit gaf een flinke boost. Toen ik het lopen overnam van Hans wilde onze hond vrolijk meerennen richting Den Helder maar gelukkig begreep hij tijdig dat dit niet de bedoeling was. Overigens kwam ik halverwege Zandvoort en Bloemendaal aan Zee een zeehond tegen die lekker op het strand lag. Dit was de eerste keer dat ik zo’n dier zag nabij mijn woonplaats en ik was verbaasd over hoe groot hij was. Richting IJmuiden fietste ik vooruit om alvast door het verwachte mulle zand te komen en de fiets op de boot van de KNRM te zetten. Toen Hans aan boord werd geholpen konden we dan ook meteen doorvaren. Hier werd bevestigd dat we tweede lagen met een flinke voorsprong op de nummer drie.
Op de boot hadden we voldoende tijd om te extrapoleren en een eindtijd onder de 10 uur 30 minuten werd onze verwachting. Het eerste stuk lopen gaf geen reden om hier verandering in aan te brengen, maar tijdens mijn eerste fietsbeurt op het noordgedeelte werd duidelijk dat het hoge water zowel het lopen als het fietsen een stuk zwaarder zou maken. We besloten bij de volgende wissel dan ook dat Hans door de duinen zou fietsen. Hier brak het gebrek aan parcourkennis ons op en zijn we elkaar een aantal keren misgelopen. Ook was er in Egmond een of andere hardloopwedstrijd waardoor Hans niet de meest voor de hand liggende route kon nemen. 
We hadden afgesproken dat de loper zou lopen en de fietser alle problemen zou oplossen, dus ik bleef doorlopen tot na ruim 17 kilometer zonder eten en drinken het beste er vanaf was. Ik heb Hans voor die tijd flink vervloekt (mijn excuses aan alle strandgangers rondom Bergen aan Zee, normaal ben ik echt heel rustig), maar hij was natuurlijk niet even bij de lokale snackbar gaan zitten om even te relaxen. Ook dit is part of the deal en in dit geval volledig te wijten aan onze niet-perfecte voorbereiding. Overigens had ik ook te weinig getraind in mul zand, nog een verbeterpunt voor de volgende keer. Achteraf had ik ook beter eerder ergens een paar minuten kunnen wachten op Hans, dat zou per saldo sneller zijn geweest.
Na deze loopstint kon ik niet zo heel veel meer en was het tempo er bij mij wel uit. Gelukkig maakte Hans nog wel voldoende snelheid en werd het navigeren op de fiets veel makkelijker. De fietser bleef van het strand terwijl de loper door het mulle zand moest blijven gaan. We konden elkaar gelukkig wel eenvoudig vinden en hebben met het wisselen verder geen tijd verloren. De sub 10:30 hebben we bij lange na niet gehaald, maar met 11 uur, 17 minuten en 4 seconden zijn we boven verwachting als tweede 
binnengekomen. De nummer drie kwam een uur later pas binnen. Door het hoge water in het noordgedeelte was deze editie van de WCC zwaarder dan die van vorig jaar, dus ik ben zeker niet ontevreden. De winnaars TAG 1 deden er 10:44:05 over, mede doordat Walter de laatste 38 kilometer lopen voor zijn rekening moest nemen. Ik denk dat we direct en indirect door mijn lange stint een minuut of 20 zijn verloren, maar zelfs zonder die tijd zouden we alleen maar iets dichter in de buurt zijn gekomen.
Het eten was deze keer bij de finish (in plaats van de lokatie op een paar kilometer van de finish van vorig jaar), dus we konden veel teams op de hele en halve afstand zien finishen. Erg leuk om de euforie te zien van alle finishers. De eindtijd en -plek zijn ondergeschikt aan het avontuur en de prestatie. Onze vrienden Sven en Erwin finishten gelukkig met big smiles binnen de limiettijd en al tijdens het eten vertelden ze vol overtuiging ook volgend jaar mee te gaan doen. Uiteindelijk zijn er van de 17 teams op de hele afstand 12 aan de finish gekomen (waaronder het enige damesteam). Bij de sololopers was er zoals gezegd maar 1 finisher. Op de halve afstand was er 1 uitvaller op 31 starters (waaronder een blindenteam) en beide sololopers hebben de finish gehaald. De Westcoast Challenge is dus een klein evenement en dat behoort zeker tot de charme. De 2017 editie vindt plaats op zaterdag 9 december en ik kan met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk wel zeggen dat ik daar bij ben (inschrijven kan te zijner tijd hier: http://www.westcoastchallenge.nl/
Dank aan Walter en Raimond voor de organisatie en met name dank aan alle KNRM-medewerkers in het algemeen en Theo van der Linden in het bijzonder aangezien dit evenement zonder hun eenvoudigweg niet mogelijk zou zijn.
Hier een filmpje van de overtocht:
Hier de uitslag: http://www.westcoastchallenge.nl/wcc/uitslagen/2016/
En hier mijn Garmingegevens (nb, ik gebruikte geen hartslagband en elke even split is een loopbeurt van mij: https://connect.garmin.com/modern/activity/1479402598