Na de ironman distance triathlon van Barcelona zou Nice mijn eerste officiële Ironman worden. Met hoofdletter I, want onderdeel van de World Triathlon Corporation. Ik heb niet heel veel tegen commerciële organisaties, maar het verschil tussen een ironman en een Ironman vind ik nogal onzinnig. Maar wel slim van WTC.
Tijdens de eerste afdaling van het fietsparcours passeerde ik marshalls die rond een gevallen triatleet stonden. Bij de aanblik moest ik meteen denken aan de beelden van Fabio Casartelli die in 1995 viel in de afdaling van de Portet d’Aspet tijdens de Tour de France. Dezelfde lichaamshouding, ogen dicht en een grote plas bloed naast het hoofd. Bizar hoeveel je kan waarnemen als je tegen de 40 per uur fietst. Op dat ogenblik twijfelde ik niet aan de uitkomst en tijdens de marathon werd omgeroepen dat een 30-jarige Brit was overleden en werd een minuut stilte gehouden. Alle sportieve prestaties werden in een ander licht gezet. Op zich gebeuren er overal ongelukken, maar als het zo zichtbaar dichtbij komt is het toch anders. Op dezelfde dag is een deelnemer aan de Tour Tansalp, waar een aantal fietsvrienden aan meedoet, ook overleden aan de gevolgen van een valpartij. Een zwarte dag.