Challenge Barcelona 2012 – The Big One

Toen ik vorig jaar begon met triathlons was meteen al duidelijk waar dat toe zou gaan leiden. Een ‘ironman distance’ triathlon van 3.8km zwemmen, 180km fietsen en 42km lopen. Niet om mezelf te bewijzen, maar omdat het de ultieme afstand voor triatleten is en een afstand waar je een beetje bang van wordt. En daar houd ik van. Om mezelf wel een beetje voorbereidingstijd te geven besloot ik me destijds in te schrijven voor de Challenge Barcelona op 30 september 2012. Na het verhaal van Edwin Res, die deze triathlon in 2010 heeft gedaan, was ik enthousiast geworden over het parcours en het tijdstip op de kalender.

Na 73 uur zwemmen, 183 uur fietsen en 95 uur lopen in 2012 was ik er klaar voor. Het is mogelijk en wellicht wenselijk om veel meer trainingsuren te maken, maar dit was in mijn situatie het maximale wat ik kon en wilde investeren. Ik heb met 3 jonge kinderen, waarvan één autistisch, een drukke baan en een vrouw met een eigen zaak lang geleden geleerd om me te richten op de dingen die ik kan doen en niet te treuren om de dingen die ik niet kan doen. Ik heb het idee dat de opbouw, met name in de laatste twee maanden, prima was (met dank aan mijn trainer Koen de Haan). En met dank aan mijn vrouw, die deze tijdrovende hobby niet zelf heeft uitgekozen.

Na een langste zwemtraining van 4km in het Gardameer, een trainingsdag van 6 uur op de tijdritfiets en een duurloop van 37km had ik het gevoel dat ik er klaar voor was. Ik heb geen moment getwijfeld aan het kunnen finishen, maar wilde dit wel graag in een mooie tijd doen. Op basis van mijn inschattingen plus een kleine post onvoorzien kwam ik op een streeftijd van 10 uur en 30 minuten uit. Op vrijdag vloog ik richting Barcelona, waar ik na een lange treinreis en gezeul met zware koffers in mijn hotel in Calella aankwam. Het hotel lag ideaal op loopafstand van de start/finish. Nadat ik mijn startbescheiden had opgehaald en mijn fiets in elkaar had gezet (en had geconstateerd dat er niets stuk was gegaan tijdens de reis) hoefde ik niets anders te doen dan te rusten en voldoende te eten en drinken tot aan de start.

De zaterdag voor de triathlon heeft het de hele dag geregend. Het is geen moment droog geweest vanaf het moment dat ik wakker werd totdat ik weer ging slapen. De voorspellingen voor zondag waren een stuk beter, en aangezien ik aan het weer niets kon veranderen maar wel aan mijn instelling ten opzichte van de omstandigheden en mijn voorbereiding (voor de zekerheid armstukken en een regenjas in de fietstas voor de wisselzone) maakte ik me niet al te druk. Samen met Peet, die ik kende van het triathlonforum, ben ik het eerste gedeelte van het fietsparcours gaan verkennen in zijn huurauto.  Dat was het meest actieve gedeelte van de dag, verder heb ik gelezen, gegeten en gedronken. Ik voelde totaal geen stress omdat alles wat gedaan moest worden was gedaan en ik aan de uitkomst van de dag van morgen momenteel niets meer kon veranderen. Rond 22u heb ik het licht uitgedaan in een poging om te gaan slapen.

Toen de wekker om 5u af ging werd ik wakker, wat impliceerde dat ik ook daadwerkelijk geslapen moest hebben. Daarnaast hoorde ik een vreemd geluid dat ik nog niet eerder had gehoord in Calella. Een stilte die werd veroorzaakt door niet vallende regendruppels. De weergoden waren de (potentiële) ironmen zeer goed gezind met een droge dag zonder al te veel wind en met perfecte temperaturen. Na het douchen en ontbijt ben ik rond 8u richting de start gegaan. Ook nu voelde ik me opvallend rustig, los van de normale wedstrijdspanning.

De pro’s startten om 8u30 en aangezien er in ‘waves’ gestart werd moest ik tot 8u50 wachten voor mijn ‘agegroup’ het water in mocht gaan. Zaterdagavond had ik nog iets gedronken met Robin (een vriend van mijn trainer Koen de Haan) en zijn vriendin en hij had me geadviseerd om na te denken over waar ik wilde starten bij het zwemmen. Toen ik ergens in het midden van allemaal mensen richting het startgebied liep bleek ik ineens vooraan te staan. Niet direct waar ik thuishoorde, maar teruglopen vond ik ook een beetje lafjes. Dat betekende dus dat ik vol in de massa zat in de sprint naar de eerste boei, maar daardoor kon ik wel enigszins meezwemmen. Na de eerste boei kon ik mijn eigen slag gaan zoeken en beginnen met zwemmen.

De 3.8km zwemmen bestond uit één lus tegen de klok in. Het was af en toe behoorlijk moeilijk om te zien waar de volgende boei lag en ik zwom op goed geluk maar achter de anderen aan. Tot mijn verbazing bleven er nog redelijk wat blauwe badmutsen (die mijn AG 35-39 op hadden) in mijn omgeving. Ik heb gezwommen zonder al te veel na te denken, wat simpelweg niet lukte door de deining, de drukte en de moeite met navigeren. En de slok zout water zo nu en dan.  Technisch was het niet mijn beste zwemsessie ooit, maar ik kwam vooruit. Tijdens de halve triathlon van Nieuwkoop vond ik de 2.5km zwemmen verschrikkelijk lang. Dat gevoel had ik nu totaal niet, al weet ik niet precies waarom. Na de laatste boei was het recht op het strand afzwemmen, wat nog een flink eind was overigens. Over de 3.8km (die dankzij mijn navigeren 4.08km waren geworden) deed ik 1u25m. Dat is (helemaal) niet snel, maar onder de anderhalf uur die ik voor mezelf als acceptabele limiet had gesteld. Het is in elk geval erg prettig om te weten in welke discipline van de triathlon ik nog een beetje progressie kan gaan boeken. Mijn tijd was de 981e van de uiteindelijk 1159 finishers. De conclusie is dat ik niet heel snel ben, maar mijn tempo wel lang kan volhouden. De toppers zwemmen overigens ruim onder de 50 minuten.

Normaliter voel ik me flink duizelig na een dergelijke afstand zwemmen, maar ik denk dat de adrenaline zijn werk goed deed aangezien ik me prima voelde. De eerste wissel ging naar behoren, ik heb hier geen gekke dingen gedaan en zat binnen anderhalf uur na het startschot op het zadel van mijn fiets. De eerste 3 kilometer gingen door Calella en waren langzaam want lastig met verkeersdrempels en bochten. Na de rotonde bij de binnenkomst van het dorp kon het gas er op.

Hier heb ik me wel aan Robins advies gehouden door zo hard te fietsen dat het voelde alsof het eigenlijk te gemakkelijk ging. Het voelde ook erg gemakkelijk, ik had continue het gevoel dat ik nog wel wat harder zou kunnen. De vele en lange trainingen in combinatie met een weekje ‘taperen’ (wat eigenlijk een mooi woord is voor nietsdoen) en de wetenschap dat ik bezig was met The Big One zorgde voor gratis snelheid. Ik bleef ook maar mensen inhalen en werd door niemand ingehaald. De jury was veel aanwezig en heeft ook flink wat mensen tijdstraffen gegeven voor draften (voor de niet triatleten: dat is vlak achter iemand aanrijden om uit de wind te blijven en dat mag niet bij ironman triathlons). Een prima zaak, al was ik bang dat ik per ongeluk een regeltje zou overtreden en een paar minuten in de penalty box zou moeten gaan vertoeven. Inhaalacties heb ik dan ook snel uitgevoerd en op flinke zijdelingse afstand, dus dit is me bespaard gebleven.

Na de eerste ronde van 75 km had ik een gemiddelde snelheid van 37 km/u. Bij het ingaan van de tweede ronde voelde het alsof er een lichte tegenwind stond. Ik besloot op gevoel en hartslag verder te fietsen en vooral niet te letten op mijn (gemiddelde) snelheid in de verwachting dat de snelheid vanzelf wel terug zou komen na het keerpunt. Dit bleek niet het geval te zijn, dus de vermeende tegenwind was waarschijnlijk aan mijn eigen vormverlies te wijten. Met het oog op de marathon ben ik niet gaan pushen. Mijn voedingsplan van ongeveer 300kcal/uur kon ik prima uitvoeren. Bidons omwisselen bij de verzorgingsposten ging prima. Afremmen naar 25 km/u en je kon zonder problemen een verse bidon aannemen van één van de vele vrijwilligers langs het parcours. Ik wilde niet heel veel langer dan 5 uur doen over het fietsen, wat met een tijd van bijna 5 uur en 6 minuten redelijk gelukt is. Uiteindelijk bleek dit de 221e snelste fietstijd te zijn. Het fietsparcours was licht glooiend de eerste 15km na Calella (welk gedeelte drie keer heen en terug genomen moest worden) en daarna vlak. Ik heb nergens het binnenblad hoeven gebruiken. Het asfalt was goed en de rotondes zorgen niet voor serieuze vertraging, eigenlijk was het een perfect parcours, al heb ik weinig van de omgeving kunnen zien omdat ik alleen met fietsen bezig was.

Tijdens het fietsen had ik me ingesteld op een mentale klap zodra ik de eerste meters op mijn loopschoenen zou afleggen. De angst voor ‘papbenen’  en de wetenschap dat je nog een marathon met die benen moet volbrengen is niet een goede basis om de eerste van 42 kilometer te lopen. In de praktijk viel het enorm mee. Mijn benen voelden eigenlijk erg goed aan en alhoewel de 180 kilometer fietsen wel voelbaar aanwezig waren was de snelheid waarmee ik dat gedaan had dat niet. Zodat ik meteen spijt kreeg dat ik niet wat meer gepushed had om onder de 5 uur fietsen te komen. De eerste drie kilometer lopen gingen vrij makkelijk onder de 5 minuten per kilometer. Na een korte plaspauze in kilometer 4 ben ik verder gelopen met kilometers rond de 5 minuten. Voor een tijd onder de 10 uur had ik een marathon rond de 3u20m moeten lopen, wat ik fris zonder problemen kan lopen, maar na 3.8km zwemmen en 180km fietsen had ik vrij snel door dat ik die tijd kon vergeten. Tot aan kilometer 15 ging het redelijk soepel, maar toen begon het iets lastiger te worden. Ik besloot wandelend langs de verzorgingsposten te gaan om in elk geval voldoende vocht en calorieën binnen te krijgen. Per keer kostte dit me ongeveer 30 seconden.

De marathon bestond uit 4 rondjes van 10.5km die niet heel erg spannend waren. De eerste 2.5km na de start/finish waren nog wel leuk met publiek en gebouwen, maar daarna had je een stinkend weiland aan de ene kant en een spoorlijn aan de andere kant. Zonder hek, dus als je het niet meer zag zitten was de oplossing nabij. Zover was ik nog niet, aangezien ik mezelf kon opbeuren met gedachten als “over  één rondje hoef ik nog maar een halve marathon te lopen”. Dat werkte dus niet, zodat ik iets nieuws moest zoeken. Dat vond ik uiteindelijk in de mantra’s “I feel privileged”, “het gaat goed” en “just go”. Het feit dat het mijn eigen keuze is om mezelf pijn te doen en op ieder moment dat ik dat wil kan stoppen betekent simpelweg dat ik een bevoorrecht persoon ben. Met als bizarre twist dat hoe meer pijn het doet, hoe meer bevoorrecht ik ben. Overigens ben ik geen masochist, de pijn die je voelt op zich is op geen enkele wijze aangenaam. Maar zoals Chris McCormack het stelt “embrace the suck”.

 

Ik was constant aan het rekenen naar de 10u30m. Langzamer kon ik niet gaan, aangezien ik wilde blijven wandelen bij de verzorgingsposten, en mijn kilometers gingen gemiddeld rond de 5m30s. Of ik sneller kon wist ik niet en dit wilde ik ook niet uitproberen. Ik had nog niet eerder meegemaakt dat mijn lichaam zo aanvoelde, maar ik wilde de 10u30m niet in de waagschaal zetten door te proberen een paar minuten sneller te gaan. De snelheid die ik had was controleerbaar en vol te houden. Normaal ben je bij een marathon zo rond kilometer 39 wel klaar en loop je het laatste stuk op adrenaline zo hard als je wilt. Daar was nu geen sprake van. Ik bleef rekenen en pas bij kilometer 42 wist ik dat ik mijn streeftijd ging halen. De laatste 200m bestond uit drie rechte stukjes met 2 bochten waarna je onder de finishboog doorgaat. Er zat veel publiek en de ambiance was perfect. Dit was duidelijk zichtbaar elke keer als je het keerpunt maakte na een rondje lopen, dus in gedachten zag ik mezelf in tranen finishen. Toen het zover was was ik fysiek en mentaal helemaal leeg en voelde ik niets. Geen blijdschap of vreugde, helemaal niets. Obligaat heb ik mijn armen nog in de lucht gegooid omdat ik toch iets moest doen. Met een tijd van 10u29m09s ben ik 51 seconden onder mijn streeftijd gebleven. En daar ben ik ongelofelijk blij mee. Misschien had ik (iets) sneller gekund, maar ik had ook een (flink stuk) langzamer gekund. Het plan is perfect uitgevoerd en ik weet wat beter kan. Mijn totaaltijd was de 328e snelste, van de 1274 starters. Belangrijker nog, ik behoor nu tot het gilde der ironmen! Sinds een paar maanden roepen mijn collega’s ‘hey, ironman’, als ze iets tegen me willen zeggen en nu kan ik daar eindelijk op reageren.

Na de finish voelde ik me helemaal dood. De opvang was erg goed met alle soorten eten en drinken (pizza, tosti, chips, zoetigheid, popcorn etc etc) maar niets smaakte. Ik ben vrij snel mijn spullen gaan ophalen en naar het hotel gegaan. Liggend op bed heb ik het thuisfront en wat vrienden gebeld, en de enorme hoeveelheid reacties via de diverse social media gelezen. Erg leuk om te zien hoeveel mensen er meeleven als je naar een ironman toewerkt (allemaal dank daarvoor!). En voor degenen die uiteindelijk zelf ook een ironman  willen doen: just do it. Het is het waard.

Na een half uur ben ik onder de douche gesprongen en dat maakte een enorm verschil. Ik voelde me redelijk goed en ben met Robin en vriendin, die me tijdens het lopen fanatiek hadden aangemoedigd (dank daarvoor!) een biertje gaan drinken bij het finishgebied. Achteraf was dit een stuk aangenamer dan vroeg naar bed gaan. Peet is uiteindelijk gefinished, wat zijn voornaamste doel was na een hoop fysieke malheur voorafgaand aan de triathlon, dus ook voor hem was de dag geslaagd. Slapen ging niet echt soepel, zelfs niet na twee biertjes, maar toen ik maandag wakker werd voelde ik me niet zo slecht als ik had verwacht. Een vergelijkbare spierpijn als na de marathon van Rotterdam. Traplopen ging ook zonder problemen, dus na een uitgebreid ontbijt ben ik gewoon met de trein naar het vliegveld gegaan in plaats van met de taxi. Leuk om al die mensen elkaar te zien aanstoten ´kijk, daar zit een ironman!´. Zo voelde het althans. Ondanks dat ik enorm moe was had het finishen van deze triathlon me gigantisch veel energie gegeven, wat ik nu, een paar dagen later, nog steeds voel.

Normaliter ben ik nooit tevreden na een sportprestatie en kijk ik alleen maar naar de dingen die beter kunnen. Ik zie voor de ironman afstand ook genoeg zaken die beter (volgende keer met Fuelbelt lopen) en sneller kunnen (als ik nou ook de 328e zwemtijd had neergezet in 1u7m…), maar het gevoel dat ik deze afstand heb volbracht en mijn plan perfect heb uitgevoerd maakt me uitermate tevreden. Eens kijken hoe ik dit in 2013 moet gaan overtreffen.

Op Youtube staat mijn persoonlijke video, waar ook wat algemene sfeerbeelden worden weergegeven.

 

Voor de liefhebbers onderstaand de gegevens uit mijn Garmin (de swim cadence waarden kunnen niet kloppen, de gemiddelde waarde ligt boven de maximale waarde en dat kan per definitie niet. De elevation gain bij het lopen lijkt me overigens ook aan de hoge kant (met elevation correction aangevinkt wordt het overigens 667m)).

 

 

Bike:

 

Run: