Twee uur, negenenvijftig minuten en negenenveertig seconden. Zo lang had ik nodig voor de 2016 editie van de Rotterdam marathon. Onder de magische grens van 3 uur. De 11 (technisch gesproken natuurlijk 10) seconden die ik over had maakten een wereld van verschil. ‘s Avonds won ik ook nog eens 10 euro in de Staatsloterij. Als ik er voor had kunnen kiezen om 10 duizend euro te winnen, maar dan met een marathontijd van 3:00:11 dan had ik zonder enige twijfel voor dat tientje gekozen. En die sub 3 natuurlijk. In 2005 liep ik mijn eerste marathon in 3:26:16, ook in Rotterdam, ook op 10 april overigens, maar ruim 5 kilo zwaarder en zonder enige duursportervaring. Maar wel 11 jaar jonger.
Zo rond Kerst realiseerde ik me dat ik elk jaar iets ouder word en daardoor niet noodzakelijkerwijs sneller. Als ik nog één van mijn grote sportdoelstellingen, het lopen van een marathon onder de 3 uur, wilde realiseren dan zou ik daar niet al te lang mee moeten wachten. Door mijn vegetarische dieet was ik, ondanks dat ik me niet had ingehouden qua eten en drank, redelijk ongeschonden door de feestdagen gekomen. Daarnaast ben ik in januari gaan werken met een nieuwe trainer, Eric van der Linden, om wat nieuwe impulsen op trainingsgebied te krijgen.
Ik heb in aanloop naar deze marathon nog nooit zoveel gelopen en ben nog nooit zo licht geweest. Meestal liep ik marathons in aanloop naar het triathlonseizoen met als voornaamste doel om weer in vorm te komen, nu was de marathon een hoofddoel. In Rotterdam 2012 had ik 3:07:04 gelopen en bij de Midwintermarathon in Apeldoorn in 2014 3:06:36. In beide gevallen woog ik rond de 75.5-76.0 kilo en had ik in de 3 maanden voorafgaand aan de marathon tussen de 33.5-35.0 trainingsuren gedraaid. Nu woog ik 72.7 kilo met 65.3 trainingsuren.
Na de laatste week waarin volop werd getapered heb ik op zaterdag samen met oudste zoon Joris mijn startnummer opgehaald. Hij heeft nog de 2.5km kidsrun gelopen (in 11:37), na ‘s ochtends al gevoetbald te hebben. Op zondag stond de wekker vroeg (half 6) om voldoende tijd te hebben om te eten en me voor te bereiden. Mijn dochter en jongste zoon gingen mee naar Rotterdam en zouden met oma Els, die op een kilometer van de start woont, leuke dingen gaan doen.
Rond 9:10 ging ik mijn startvak in en ik kon helemaal naar voren lopen. Vooraf had ik me drukgemaakt over mensen die in de weg zouden lopen, maar ik stond nu vlak bij de startstreep dus anderen hebben meer last van mij gehad dan ik van hen. De inmiddels 70-jarige Lee Towers zong traditiegetrouw zijn ‘You’ll never walk alone’ maar het is wel te merken dat hij een jaartje ouder aan het worden is. Overigens heb ik nog een tijd staan praten met een andere 70-jarige naast me in het startvak die zijn 20e marathon van Rotterdam ging lopen, zo kan het dus ook.
Om 10 uur ging het startschot en 15 seconden later passeerde ik de streep. Ik kon meteen mijn eigen tempo lopen en verbaasde me over de hoeveelheid mensen die me inhaalde, ondanks mijn tempo van 4:02 tijdens de eerste kilometer. Vlak voor de Erasmusbrug werd ik aangemoedigd door mijn moeder, dochter en zoon. Mijn plan was om de eerste helft relatief rustig aan te doen (qua gevoel, niet qua tempo) en dan gedurende de tweede helft 
voldoende over te hebben om mijn tempo hoog te kunnen houden. Ondertussen niet teveel nadenken over het al dan niet halen van de 3 uur, maar focussen op het proces (in plaats van op de uitkomst). Dus rustig ademen, goed lopen en ontspannen. En uiteraard niet vergeten te eten en te drinken.
De eerste halve marathon was verder ook niet zo spannend, en ik kon wel genieten van het parcours (wat is Rotterdam toch een geweldige stad!) en het publiek. Ondanks dat mijn hartslag iets hoger was dan ik had ingeschat voelde het aan alsof ik dit tempo de hele dag kon volhouden. Voor elke verzorgingspost nam ik een gelletje. Als ik een langzamere kilometer had doordat ik wat 
tijd verloor bij het aannemen van water zorgde ik ervoor dat de volgende kilometer iets sneller was. De eerste halve marathon liep ik in 1:28:50 en dat was conform verwachting. Het is wel irritant dat mijn Garmin altijd iets meer aangeeft (uiteindelijk bijna 300 meter te veel op de hele marathon) dan het officiële parcours, maar dat wist ik van tevoren.
Na de eerste helft, waarin het fysiek noch mentaal zwaar was geweest, werd het langzaam tijd om de psychologische trukendoos open te maken. Het voornaamste doel was nu om steady naar de 2 uur te lopen met 4:15 kilometers. Hiervoor moest ik wel iets intensiever lopen en mijn gemiddelde hartslag lag ruim 2 slagen boven mijn hartslag gedurende de eerste 21 kilometer, maar ook dit ging zonder al te veel problemen. Na voor de tweede keer over de Erasmusbrug te zijn gelopen wist ik dat het moeilijkste gedeelte zou komen. Bij Blaak lag het 30 kilometerpunt, waar op dat moment aan de andere kant van de weg de latere winnaar Marius Kipserem het 40 kilometerpunt passeerde. Ik lag daar nog goed op sub 3 koers. Wel werd het langzaam minder en minder en begonnen mijn quadriceps serieus pijn te doen.
Elke negatieve gedachte (het doet pijn, ik ga die 3 uur nooit halen, dit is niet leuk, zou ik ook tevreden zijn met 3:02?) drukte ik weg door op mijn ademhaling en de eerstvolgende kilometer te letten. Dit werkte goed en ondanks dat mijn tempo iets omlaag ging (naar de 4:20) maar mijn hartslag structureel rond een hoge 175 lag voelde ik me niet slecht. Achteraf bedacht ik dat dit aanvoelde als gecontroleerd doodgaan, en dat is volgens mij een accurate beschrijving van het proces. Bij kilometer 37 was ik helemaal op en de gedachte aan nog 5 kilometer was ondraaglijk. Gelukkig kwam toen het 3 uur pacerteam voorbij en had ik een fysiek beeld van mijn target voor me. Mijn hartslag ging elke kilometer een slag omhoog (van 175 naar 179 in kilometer 41) maar mijn lichaam protesteerde hier niet tegen.
Het was helemaal op en kilometer 41 ging in 4:27. Vlak hiervoor had ik mijn Garmin de tijd zien ophogen van 2:54 naar 2:55. Ik wist dus dat ik nog 1.2 kilometer moest lopen in minder dan 5 minuten. Normaliter is dat geen probleem. Nu wel. Ik heb in een fractie van een seconde alle voors en tegens geanalyseerd en de slotconclusie was dat het lang zou duren voordat ik weer zo goed voorbereid aan de start van een marathon zou staan, dat ik dan weer ouder zou zijn, dat ik anders voor niets 41 kilometer zou hebben gelopen en dat het nog maar een paar minuten waren die alle verschil zouden maken. Ik heb onlangs het boek ‘How bad do you want it?’ van Matt Fitzgerald gelezen (zie http://www.amazon.com/How-Bad-You-Want-Psychology/dp/1937715418) waarin hij schrijft dat het (voor gezonde en goed getrainde atleten) vrijwel onmogelijk is om je fysieke grenzen te benaderen, en dat alle beperkingen mentaal zijn. Oftewel, om Jens Voigt te citeren, ‘shut up legs!’ Lopen dus.
Ik kan me niet meer heel veel herinneren van die laatste kilometer. Wel zag ik nog een kerel behoorlijk hard onderuit gaan. Gelukkig stond hij weer op, maar of en hoe hij de finish heeft gehaald heb ik niet meegekregen. Ik weet dat ik op een zeker moment rechtsa
f de Coolsingel op ben gegaan en toen het finishdoek zag. Daar ben ik toen maar heen gelopen. Toeschouwers en andere deelnemers kan ik me niet meer voor de geest halen. De laatste kilometer ging uiteindelijk in 4:03 met een gemiddelde hartslag van 182. Pas na de finish zag ik dat het veld met verstreken tijd van mijn Garmin begon met een 2 en dat mijn sub-3 doelstelling was gehaald. Van de oerbrul die daarop volgde schrokken nogal wat mensen, mijn excuses.
Fysiek en mentaal ben ik nog nooit zo diep gegaan tijdens een wedstrijd. De finish van een Ironman is in elk geval heel anders (al ben ik benieuwd hoe ik loop als ik zo dicht op een 10 uur finish zit). Achteraf was het het allemaal waard en eigenlijk is het wel mooi om zo dicht op je doel te zitten. Al was ik ook niet ontevreden geweest met ee
n 2:56. Mijn gemiddelde hartslag over de hele marathon lag op de 173, terwijl bij de drempeltest op 9 januari 170 als mijn hartslag op aneorobe drempel werd bepaald. Tijd om dit te hercalibreren denk ik. Mijn gemiddelde hartslag tijdens de tweede halve marathon was 175.5 en dat is hoger dan ik normaal zie tijdens een losse halve marathon. Al die trainingen hebben hun nut dus wel gehad, mooi om dat zo duidelijk mee te krijgen.
Ik zal ongetwijfeld nog vaker marathons lopen (Boston 2017 bijvoorbeeld, moet ik nog maar eens over nadenken), maar misschien was dit mijn snelste ooit. Met een sub-3 kan ik daar vrede mee hebben (al ga ik uiteraard proberen sneller te lopen). Op 1 mei staat Pays d’Aix 70.3 op het programma, die gegeven de korte specifieke voorbereidingstijd meer als training voor Challenge Roth op 17 juli zal dienen.
Allen dank voor de support, zowel op social media als live tijdens de marathon!
Hier is de link naar mijn Garminfile:
https://connect.garmin.com/modern/activity/1120628881
En hier een filmpje met wat doorkomsten:
https://www.youtube.com/watch?v=Kx-wRSV_R8w
