Na de Ironman van Frankfurt had ik geen triathlons meer gedaan en in 2015 miste ik de motivatie om serieus te trainen. Gewoon te veel andere dingen aan mijn hoofd en geen zin. Dat betekent niet dat ik niets heb gedaan, maar wel dat ik 5 kilo meer woog dan vorig jaar en veel minder en met name minder gestructureerde training heb gedaan. Een toptijd zou er dus niet inzitten en het voornaamste doel was om plezier te hebben.
Deze keer vloog ik al op vrijdag naar Mallorca met mijn gezin waar we hetzelfde huis hadden gehuurd als de vorige twee jaren (voor de locals, dit is in het straatje vlak voor het keerpunt tijdens het lopen na ongeveer 3 kilometer bij de tennisbaan). Dit huis ligt op 100 meter van het strand waar een prima restaurant is. In de week voor de wedstrijd heb ik twee keer gefietst. Op zondag naar de vuurtoren bij Cap de Formentor en op woensdag heb ik samen met Marnix en Lenno het fietsparcours grotendeels verkend. Daarnaast heb ik een aantal keer gezwommen en gelopen en voornamelijk vakantie gevierd met mijn gezin.
De normale voorbereidingsstress was grotendeels afwezig, dus ik moest goed nadenken bij alles wat ik deed. Het blijft bizar hoeveel spullen je nodig hebt voor een triathlon. Het inchecken van mijn fiets en de T1 en T2 tassen verliep zonder verrassingen al stond mijn fiets deze keer redelijk dicht bij de verkleedtent. Hierdoor zou ik een lang stuk met mijn fiets moeten lopen voordat ik aan het fietsen zou kunnen beginnen.
Mijn ‘mid-life crisis’ Age Group (althans, volgens de speaker bij de zwemstart) was in tweeën gesplitst en om 9:05 zou ik beginnen met zwemmen. Aangezien de wisselzone al om 7:15 dicht zou gaan besloot ik om vroeg mijn fiets klaar te maken en daarna nog een uurtje thuis te blijven om te ontbijten en te douchen. Iets na 8 uur liep ik rustig naar de zwemstart en heb goed kunnen inzwemmen. Ik voelde me nog niet echt klaar voor de wedstrijd, moe en niet fit, maar ik weet uit ervaring dat dat helemaal niets zegt.
Stipt om 9:05 klonk ons startschot en kon ik beginnen aan 1900 meter zwemmen. Ik vind open water zwemmen vele malen leuker dan zwemmen in een zwembad, zeker als het water lekker warm is. Het fysieke contact met andere zwemmers vond ik, ondanks het splitsen van mijn AG, heftiger dan in voorgaande jaren. Voor mijn gevoel was het in vorige edities een incidentele klap of trap en was het nu continue vechten tot aan het keerpunt. Hierna werd het wat minder en kon ik redelijk normaal doorzwemmen. Mijn tijd (36:21) was vergelijkbaar met 2013 (36:28) maar langzamer dan vorig jaar (34:37).
Na een T1 in 4:53 begon ik aan het fietsen. Dat klinkt langzaam, maar komt voornamelijk door de lange wisselzone. Ter vergelijking, winnaar Anreas Dreitz deed T1 in 2:53. De eerste kilometers stond de wind gunstig (of waren mijn benen nog fris genoeg, dat kan ook) en tot aan Pollenca kon ik lekker doorfietsen en mensen inhalen.
De klim kende ik zo onderhand wel, al valt het me elke keer weer tegen hoe lang hij is. Woensdag had ik hem met gemiddeld 300 watt beklommen dus het voelde nu eenvoudig aan. In de afdaling zag ik (te) veel mensen liggen in de bochten. Het asfalt is goed, de bochten zijn overzichtelijk en voorspelbaar en af en toe moet je hard remmen en langzaam door de
bocht gaan. Aan de andere kant starten er 3500 triatleten, dus statistisch gezien gaan er een paar onderuit of rijden lek. Ik kwam in elk geval zonder brokken beneden. Het laatste gedeelte is lekker doorfietsen en hier heb ik niet erg gepushed omdat ik mijn benen al behoorlijk voelde. Het laatste stuk van de fietsroute liep in tegenstelling tot eerdere edities langs ons huis dus ik kon hier mijn kinderen groeten.
T2 verliep inclusief plaspauze in 4:01 en aangezien dit de eerste koppeltraining van het jaar zou worden was ik benieuwd hoe mijn benen zouden voelen. Tijdens de looptrainingen eerder in de week had ik veel last van de warmte en het was nu niet koeler. De eerste meters voelden echter goed aan, al was ik vergeten hoe het voelt om aan een halve marathon te beginnen als je al redelijk stuk zit. Dit gedeelte van triathlon is met name mentaal en dit is (mede) wat de sport zo leuk maakt. Ik had in het begin sneller kunnen lopen, maar mijn kilometers bleven onder de 5 minuten en dat vond ik prima. Mijn hartslagmeter was stuk dus ik liep puur op gevoel. Ik had 4:30s kunnen lopen, maar wist dat ik daar later de prijs voor zou gaan betalen. Ik wilde de halve marathon zo vlak mogelijk lopen.
Na een kleine 3 kilometer kwam ik voor de eerste keer lopend langs mijn kinderen en dat is elke keer iets om naar uit te kijken. Meteen hierna kwam de eerste verzorgingspost en na de U-turn kwam ik nogmaals langs mijn kinderen, die naar de andere kant van onze straat waren gelopen. Na het gedeelte langs het strand liepen we een nieuw gedeelte door Port d’Alcudia wat qua ambiance een stuk leuker was dan het vorige loopparcours, maar qua breedte af en toe voor problemen zorgde als ik iemand in wilde halen (of ingehaald werd). Hierna begon het tweede (van de min of meer 3) rondjes.
Het loopgedeelte verliep (pun not intended) verder zoals het hoort. Het werd steeds zwaarder maar mijn tempo veranderde weinig. Bij de verzorgingsposten deed ik rustig aan om voldoende te drinken, maar dit kostte minder tijd dan tijdens een Ironman. Na de laatste keer mijn kinderen te zijn gepasseerd was het nog ruim 2 kilometer tot aan de finish en na 5 uur, 15 minuten en 33 seconden zat mijn 2015 editie van de halve Ironman van Mallorca er op.
Dit was ruim 12 minuten langzamer dan beide voorgaande edities, maar gegeven mijn vorm en gewicht was ik erg tevreden over hoe ik de wedstrijd had ingedeeld en uitgevoerd. Daarnaast heb ik nu een excuus om volgend jaar terug te komen, die sub-5 moet ik toch nog eens lopen. Mijn gezin heeft alvast voor gestemd.
Over 2 maanden is Challenge Roth. Net als in voorgaande jaren kon ik me na de finish in Mallorca niet voorstellen hoe ik 2 keer deze afstand zou moeten gaan afleggen, maar dat is in beide gevallen wel gelukt tijdens Ironman Nice en Frankfurt. Voor Roth moet er nog wel veel gebeuren, maar de ruime week op Mallorca heeft me de motivatie gegeven om dat ook daadwerkelijk te gaan doen.